Florence Foster Jenkins

Ondanks haar grote interesse en investeringen in muziek beschikt Florence Foster Jenkins (Meryl Streep) helaas zelf vrijwel geen muzikaal talent. Desondanks heeft ze elke week zangles van de beste leraren van New York onder het toeziend oog van haar man en manager St. Clair Bayfield (Hugh Grant). Een onschuldige droom is iets wat je moet koesteren, niet kapot maken. Dan komt de volgens Foster Jenkins logische volgende stap; ze wil voor een publiek zingen in Carnegie Hall. Uit angst dat een dergelijk optreden mentaal en fysiek veel te belastend is, tracht St. Clair de gedachten van zijn vrouw te veranderen. Maar de dame weet niet van wijken.

Florence Foster Jenkins is de nieuwste film van regisseur Stephen Frears (The Queen, Philomena, Mrs. Henderson Presents), gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een rijke dame uit New York met de ambitie een operazangeres te worden. Het verhaal van de film is zeer rechttoe-rechtaan zonder grote (secundaire) plotontwikkelingen of erg schokkende onthullingen. Maar alles is heel oprecht en doordrenkt met optimisme.

De boodschap is simpel; houdt je dromen vast en ga ze zo veel mogelijk achterna. Sommige gesprekken in Florence Foster Jenkins gaan hierbuiten dieper in op ambitie en dat het soms het beste is om je dromen te laten gaan, wat kijkers hopelijk wel aan het denken zet. De meeste aandacht is er voor de hoofdpersonages, die gedurende de film steeds meer worden uitgediept en hun relatie ook steeds meer duidelijk wordt. Hierbuiten zijn alle personages echter zeer eendimensionaal zonder echte ontwikkeling. Het tempo van de film is vrij laag, waardoor er afdoende tijd is om de sfeer en de personages op te nemen maar alles af en toe wat kabbelt.

Meryl Streep geeft zich helemaal in Florence Foster Jenkins en toont buiten een vrij uitbundig optreden in de grotere scènes ook verschillende kleinere, intiemere emoties. Zeker de scène waar ze op zoek is naar St. Clair of hem zegt wat zingen voor haar betekent weet ze zeer goed de eenzaamheid en passie neer te zetten die de echte Florence Foster Jenkins vast ook gevoeld moet hebben. Hugh Grant is zoals altijd heel charmant en innemend maar in Florence Foster Jenkins ook zeer meelevend en sympathiek. Hoewel niet heel erg op de voorgrond heeft hij veruit het meest complexe personage omdat hij in de belevingswereld van Florence Foster Jenkins en de harde realiteit moet opereren. Simon Helberg zet een prima optreden neer, maar maakt nergens echte indruk. Dit in tegenstelling tot Rebecca Ferguson, die ondanks haar geringe aanwezigheid in de film van elke scène iets heeft weten te maken.

Beeldkwaliteit

Op deze DVD-uitgave is Florence Foster Jenkins gepresenteerd in het anamorfe 2.35:1-beeldformaat. De belichting en de enscenering is vrij strak en zeer klassiek, wat sommige kijkers zeker zal aanspreken. Voor het grootste deel oogt alles vrij scherp met redelijk detail, hoewel zeker in de wijdere shots de scherpte vaak een stuk minder is en veel van het detail lijkt weg te vallen. De schaduwen zijn vaak wat vlak. Conform de tijdsperiode bestaat de film voornamelijk uit bruin- en grijstinten. Desondanks oogt Florence Foster Jenkins zelden flets, hoewel iets meer kleurverschil wel voor een levendigere film zou hebben gezorgd. Er is sprake van een hoog contrast en zwartwaarde waardoor alles goed naar voren komt en zeker de kleurendetails (bijvoorbeeld een kanariegele taxi) er echt uitspringen en voor afdoende frisheid zorgen. Helaas is er op deze DVD-uitgave ruis, compressieblokken, edge enhancement en aliasing te bespeuren, wat het kijkplezier af en toe wat in de weg staat. Een relatief matige beeldkwaliteit.

Geluidskwaliteit

Deze DVD-uitgave van Florence Foster Jenkins kent een Engels- en Franstalig Dolby Digital 5.1 audiospoor – deze worden automatisch gestart wanneer men respectievelijk voor Nederlands- of Franstalig kiest bij het starten van de film, naast een Engelstalig 5.1 DTS-track. Het DTS-spoor klinkt iets harder en iets evenwichtiger, maar het verschil met het Dolby Digital-spoor is verwaarloosbaar.

Florence Foster Jenkins is een echte acteursfilm, waardoor de focus in het geluid vooral ligt op de dialogen (en in dit specifieke geval ook het gezang). Al het gesproken woord wordt via het middenkanaal gepresenteerd en klinkt voor het grootste deel scherp en helder. Sommige stemmen vallen soms wat weg en zeker de lijzige Simon Helberg is soms moeilijk te verstaan. De geluidseffecten zijn simpel en niet al te gelaagd, maar zeker effectief. De omgevingsgeluiden en de muziek geven Florence Foster Jenkins zijn echte sfeer. Via de surroundkanalen wordt er geregeld opwekkende tijdsgebonden muziek gespeeld die het tempo in de film houdt en het gevoel van liefde van Florence Foster Jenkins voor muziek in stand houdt. De zeer gelaagde omgevingsgeluiden geven diepte aan de film, bijvoorbeeld in scènes waarin Foster Jenkins optreedt met een groot en (licht) opstandig publiek. Ook in kleinere, intiemere momenten waar er enkel een paar personages praten, zorgen de omgevingsgeluiden ervoor dat het nooit hol/leeg voelt, wat in andere films soms het geval kan zijn.

Extra's

Er is op deze DVD-uitgave alleen te kiezen voor Frans- of Nederlandstalige ondertiteling, waarna de film direct begint te spelen. Er is geen (hoofd)menu aanwezig en van extra's ontbreekt elk spoor.

Florence Foster Jenkins wil nog een keer een groot optreden geven en laten zien dat ze een groot zangeres had kunnen zijn. Een probleem, ze kan totaal niet zingen. Florence Foster Jenkins is een onschuldige, positieve film die het kijken zeker een keer waard is. Er is niets dat echt grote indruk maakt, maar er is genoeg om je als kijker mee te vermaken. Qua beeld kent deze DVD-uitgave verschillende artefacten en is de scherpte van de beelden wat onevenwichtig. Op het geluid is vrij weinig aan te merken. Helaas zijn er totaal geen extra's aanwezig.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Paradiso Home Entertainment.

Lees meer

• Vorige: Street Cat Named Bob, A (Bioscoop)
• Volgende: Ghostbusters: Answer the Call (Blu-ray)