J. Edgar

J. Edgar vertelt het verhaal van J. Edgar Hoover (Leonardo DiCaprio), de man die bijna 50 jaar aan het hoofd stond van de FBI. Hoover was tegelijkertijd een geliefde, maar ook gevreesde man. Aan de ene kant bouwde hij de FBI uit tot een grote professionele organisatie, aan de andere kant nam zijn macht zodanig toe dat zelfs de verschillende Amerikaanse presidenten weinig invloed op hem konden uitoefenen. Een inmiddels oude Hoover blikt terug op zowel zijn carrière als zijn privéleven, waarin zijn moeder (Judi Dench), secretaresse Helen Gandy (Naomi Watts) en ‘second man’ Clyde Tolson (Armie Hammer) een zeer grote rol speelden. Achter de macht en status van Hoover gingen echter grote geheimen schuil, die het einde van zijn carrière, maar ook het einde van zijn privéleven hadden kunnen betekenen.

Regisseur Clint Eastwood leverde het afgelopen decennium een reeks uitstekende films af. Onder andere Mystic River, Million Dollar Baby, Letters From Iwo Jima en Gran Torino werden door diverse critici geprezen en haalden bovendien diverse prestigieuze filmprijzen binnen. Na het teleurstellende Hereafter werd bekend gemaakt dat Eastwood werkte aan een biopic over J. Edgar Hoover, met Leonardo DiCaprio in de titelrol. Helaas is J. Edgar niet de film geworden die iedereen verwachtte en waar iedereen aanvankelijk op hoopte. Dit is voornamelijk te danken aan het rommelige en fragmentarische script van Dustin Lance Black, dat wordt vergezeld door de wat slappe regie van Eastwood. Vooral Black – die in 2009 nog een Academy Award won voor het scenario van Milk – stelt teleur. De film tracht controversiële thema’s te onderzoeken, maar nergens worden deze controverses volwaardig uitgediept. Hoovers vermeende homoseksualiteit wordt gesuggereerd maar nergens expliciet uitgesproken, ondanks dat het de boventoon voert in de film. Zo missen de meeste aspecten in Eastwoods recente film simpelweg focus, waardoor de film steeds rommeliger gaat aanvoelen. Veel hoogtepunten uit Hoovers carrière worden behandeld (de ontvoering van de Lindbergh-baby, het pleiten voor geregistreerde vingerafdrukken, de strijd tegen maffiabaas Al Capone), maar nergens wordt de film meeslepend waardoor Eastwood de kijker op afstand houdt. Daarnaast worden veel andere belangrijke gebeurtenissen uit het leven van Hoover niet behandeld, inclusief zijn tekortkomingen en kritieken. Bovendien is er zeer weinig bekend over het privéleven van Hoover, waardoor de film het zichzelf meteen al onnodig moeilijk maakt. J. Edgar is immers een persoonlijk portret van de voormalige FBI-baas, en schetst niet zozeer een tijdsbeeld van de FBI. Laat het nou juist daarop zijn waar Eastwood de voornaamste focus legt, om de kijker een beter inzicht te willen geven in het complexe karakter. Helaas werkt dit alleen maar tegen hem. Het zorgt ervoor dat Hoovers personage vrij oppervlakkig blijft en de kijker na het zien van de film het personage nog steeds niet goed kent. De filmmakers schijnen zich bovendien te verslikken in het zeer complexe karakter van Hoover, waardoor de speelduur van ruim twee uur té weinig tijd biedt om zowel zijn carrière als zijn privéleven volwaardig uit te diepen. Ironisch genoeg voelt de film hierdoor wat lang en langdradig aan, terwijl een langere speelduur waarin hier meer tijd aan besteed wordt wellicht een uitkomst zou kunnen bieden. Gezien de formule van de film (een oude Hoover blikt door middel van fragmentarische flashbacks terug op zijn leven), is het erg jammer dat de oude Hoover en consorten er niet geheel geloofwaardig uitzien. Alhoewel Hoovers uiterlijk nog enigszins te verdedigen is, vallen een oude Clyde Tolson en Helen Gandy door de mand door de overdadige en duidelijk aanwezige make-up. Het leidt (met name in daglicht) enorm af waardoor de aandacht van de kijker meer op de acteur dan op zijn of haar personage wordt gevestigd.Zijn er louter negatieve aspecten? Nee. DiCaprio weet de film van een ondergang te redden door het voortreffelijke spel dat we inmiddels van hem gewend zijn. De enige kanttekening die misschien gemaakt kan worden is zijn stem, waarbij precisie belangrijker wordt geacht dan geloofwaardigheid. Dat neemt niet weg dat DiCaprio imponeert in zijn rol. Ook Armie Hammer, Judi Dench en Naomi Watts overtuigen, alhoewel de aanwezigheid van Watts personage enkel voor één doel lijkt te dienen dat zich tegen het einde van de film pas aandoet. Daarnaast kent de film dankzij Tom Stern een sterke cinematografie en heeft het art departement schitterend werk afgeleverd door een indrukwekkend tijdsbeeld te schetsen. Ook passeren twee Cagney-films nog de revue, waarbij de fameuze grapefruit-scène uit The Public Enemy uiteraard niet mag ontbreken. Al met al is J. Edgar een teleurstellend project geworden dat is gebaseerd op een speculatief en rommelig script, waarbij de potentie en vooral ambitie velenmalen hoger lag dan het uiteindelijke resultaat.

Beeldkwaliteit

J. Edgar heeft een beeldverhouding van 2.40:1 en staat in het oorspronkelijke beeldformaat op de disc. De film staat op een 50 GB dubbellaags disc, die voor ruim 37 GB is beschreven. Het beeld heeft een resolutie van 1080/24p, dus 1080 beeldlijnen progressief met 1920*1080 beeldpunten en een beeldsnelheid van 24 beelden per seconde (de originele filmsnelheid). Voor de encodering van het beeld is gebruik gemaakt van de MPEG-4 AVC videocodering.

Op visueel vlak is J. Edgar een zeer donkere film. Zwart voert de gehele film de boventoon en de film kent weinig kleur. Het geeft de film een sombere ondertoon mee, die geheel aansluit bij de artistieke visie van Eastwood en cinematograaf Tom Stern. Het zwartniveau en schaduwdetail zijn voor een dergelijke cinematografie vanzelfsprekend zeer belangrijk en noodzakelijk, en gelukkig doet de HD-transfer van J. Edgar de visie van Eastwood en Stern recht aan. Het zwartniveau, schaduwdetail en contrast zijn uitstekend, waardoor ze de zeer scherpe en gedetailleerde transfer verrijken. Helaas legt deze scherpte en detaillering af en toe de bovengenoemde slechte make-up bloot. Met name in scènes waarin een oude Hammer in daglicht te zien is, komt dit duidelijk naar voren. Het is echter uiteraard geen manco die aan de beeldkwaliteit toebehoort, maar aan het make-up departement. Vreemde artefacten zijn nagenoeg niet te bespeuren, waardoor de HD-transfer een uitstekende score behaalt.

Geluidskwaliteit

De Blu-ray Disc-uitgave van J. Edgar is voorzien van de originele Engelse DTS-HD Master Audio 5.1-track (24bit/48kHz). De geluidkwaliteit is uitstekend. Alle dialoog rolt keurig en helder uit de centerspeaker. Tijdens scènes die ondersteund worden door een muzikale score, omgevingsgeluiden of wat meer actiegericht zijn, komt er een ruimtelijk beeld uit de surroundspeakers. Op het LFE-kanaal wordt slechts sporadisch een beroep gedaan, maar dat is absoluut geen gebrek gezien het type film. Beschadigingen zijn niet hoorbaar. Al met al betreft het een uitstekende track die bij de kijker niet een diepe indruk zal achterlaten, maar wel geheel aan zijn of haar verwachtingen zal voldoen.

Extra's

De BD-uitgave van J. Edgar kent slechts één enkele extra feature.

J. Edgar: The most powerful man in the world. (18 min.).
De enige aanwezige extra feature betreft een korte documentaire die ingaat op het leven en de carrière van J. Edgar Hoover. De cast en crew komen afwisselend aan het woord en geven de kijker hun eigen inzichten over de voormalige FBI-directeur en het script van de film. Nederlands ondertiteld.

J. Edgar vertelt het verhaal van J. Edgar Hoover, de man die bijna 50 jaar aan het hoofd stond van de FBI. Een volwassen Hoover blikt terug op zijn leven, waarbij duidelijk wordt dat er achter zijn macht en status grote geheimen schuil gingen, die het einde van zowel zijn carrière als privéleven hadden kunnen betekenen. Clint Eastwood levert ondanks het interessante bronmateriaal helaas een zeer ongebalanceerde film af, die slechts bij vlagen boeiend is. Het fragmentarische, rommelige en speculatieve script weet de aandacht van de kijker nauwelijks vast te houden, ondanks het (inmiddels vertrouwd) voortreffelijke spel van DiCaprio. De beeld- en geluidskwaliteit van deze Blu-ray Disc-uitgave zijn uitstekend. Helaas vallen de extra’s heel erg tegen, zeker gezien de historische achtergrond waar de film op berust.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Warner Home Video.

Lees meer

• Vorige: Margin Call (DVD)
• Volgende: Better Life, a (Blu-ray)