Fear and Loathing in Las Vegas

Journalist Raoul Duke (Johnny Depp) heeft van een tijdschrift de opdracht gekregen om een grote motorrace door de woestijn te verslaan. Samen met zijn vriend en advocaat, Dr. Gonzo (Benicio Del Toro), huurt hij een auto en begint hij aan de reis naar het evenement. Op hun uitstapje komen ze in talloze bizarre situaties terecht. Dat wil zeggen, de twee heren ervaren deze situaties als bizar, maar dat heeft er waarschijnlijk alles mee te maken dat ze elke minuut van de dag strak staan van de drugs. De koffer vol geestverruimende middelen is dan ook een vaste compagnon in hun reis, die ze naar elk casino, club, hotel en restaurant voert waar de twee zich naar binnen weten te bluffen. Dat Duke ook nog een klus te klaren heeft, is bijzaak.

Fear and Loathing in Las Vegas is inmiddels bekend als een van de cult-klassiekers van regisseur Terry Gilliam, maar Gilliam was niet de eerste keus. Aanvankelijk zou Alex Cox (SId and Nancy, Repo Man) namelijk de regie van de prent op zich nemen, maar hij verliet de productie vanwege meningsverschillen met de producer. Uiteindelijk kreeg Gilliam de klus, en in mei 1998 was het eindresultaat in de bioscopen te bekijken. De reacties waren uiteenlopend. Fear and Loathing in Las Vegas is dan ook een unieke film, die zich niet gemakkelijk met andere producties laat vergelijken. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Hunter S. Thompson vertelt de film het verhaal van journalist Raoul Duke en zijn advocaat Dr. Gonzo. Deze twee heren trekken met een koffer propvol drugs – voor eigen gebruik uiteraard – naar Duke’s volgende klus. Onder invloed van allerlei geestverruimende middelen hallucineren ze er lustig op los en komen ze in diverse vreemde situaties terecht. Voor de gemiddelde filmmaker is het geen gemakkelijke klus om deze drugseffecten in beeld te brengen, maar voor Gilliam is het spek voor het bekkie. Want je kunt zeggen over zijn films wat je wilt, niemand kan ontkennen dat ze stuk voor stuk visueel bijzonder sterk zijn. En Fear and Loathing in Las Vegas is typisch zo’n film die veel kan profiteren van deze kwaliteit van Gilliam. De film ziet er dan ook uitstekend uit en barst visueel gezien van de, oneerbiedig gezegd, “what the f*ck?”-momenten. Neem nu het moment in de bar, wanneer Duke meent dat het publiek uit hagedisachtige mensen bestaat. Als kijker beleef je dit met hem mee, want ineens staan er overal vreemde monsters, die zo weggelopen lijken uit een prent van Jim Henson. En dit is slechts een van de vele surrealistische situaties en bizarre hallucinaties, die de film tot een aanslag op de zintuigen maken. Met Fear and Loathing in Las Vegas heeft Gilliam dan ook (wederom) een visueel meesterwerkje afgeleverd. Het is moeilijk denkbaar dat een andere regisseur, bijvoorbeeld Alex Cox, dit had kunnen evenaren. Naast het visuele aspect moeten we ook stil staan bij het andere grote pluspunt: het acteerwerk. Hoofdrolspelers Johnny Depp en Benicio Del Toro zijn namelijk perfect als respectievelijk Raoul Duke en Dr. Gonzo. Ze weten twee kansloze, irritante drugsgebruikers – personages die normaliter afkeer op zouden roepen – (voldoende) sympathiek neer te zetten. De manier waarop ze dit doen draagt bovendien veel bij aan het komische aspect van de film. Uitstekend dus. Dit alles gezegd hebbende is er geen duidelijker voorbeeld van het aloude “geen film voor iedereen”. Bij het verschijnen van de prent waren de reacties zoals gezegd divers, en ook meer dan tien jaar later lopen de meningen nog steeds uiteen (al is de tendens positiever dan destijds). Tegenstanders verguizen de film om zijn doelloosheid en agressieve stijl, terwijl fans dit juist als pluspunt opvoeren. Deze laatste groep mensen zal blij zijn dat Fear and Loathing in Las Vegas na de lange tijd verkrijgbare DVD-uitgave nu ook in HD verkrijgbaar is. Doet de Blu-ray Disc-uitgave van Entertainment One recht aan deze visueel intensieve film? Dat lees je hieronder.

Beeldkwaliteit

De BD-uitgave van Fear and Loathing in Las Vegas heeft de oorspronkelijke beeldverhouding van 2.35:1. Het High Definition beeld heeft een 1080/24p resolutie. Dit betekent dat het beeld progressief is opgebouwd uit 1920*1080 beeldpunten en dat de beeldsnelheid 24 beelden per seconde is (de originele filmsnelheid). De BD-uitgave bestaat uit een 25GB enkellaagse disc. Voor de video-encoding is gebruik gemaakt van de SMPTE VC-1 codec.

Zoals eerder vermeld is Fear and Loathing in Las Vegas een film met een agressieve visuele stijl. Zo komen alle denkbare kleurfilters voorbij en lijkt de camera geen moment recht te staan. De HD-transfer weet dit alles gelukkig zonder al te grote problemen naar het scherm te vertalen. Zo oogt het beeld voldoende gedetailleerd. Het is niet het meest scherpe HD-beeld dat je ooit zult zien, maar wel degelijk een aanzienlijke verbetering van het beeld op DVD. Een fijne laag grain geeft het geheel een aangenaam filmisch karakter. De weergave van de kleuren is eveneens prima en doet nergens afbreuk aan de bedoelingen van de regisseur. Opvallende compressieartefacting ontbreekt bovendien, wat eveneens uitstekend is. Iets minder positief zijn we over het schaduwdetail, dat mede door een vrij hoog contrast niet perfect is. Tevens is er op momenten een behoorlijke hoeveelheid edge enhancement zichtbaar, soms in hinderlijke mate. Veel minder hinderlijk zijn de kleine krasjes en vuiltjes die sporadisch in het beeld opduiken, en hetzelfde geldt voor het feit dat het beeld in het begin van de film niet helemaal stil staat. Samengevat is dit een HD-transfer die niet helemaal zonder tekortkomingen is, maar die ruim voldoende meerwaarde bevat ten opzichte van het beeld op DVD.

Geluidskwaliteit

Op de BD-uitgave van Fear and Loathing in Las Vegas tref je een enkele audiotrack aan, namelijk een Engelstalige DTS-HD Master Audio 5.1-track (16bit/48kHz). Aangezien de film de nodige bizarre hallucinaties bevat verwacht je wellicht een audiospoor waarin volop met het geluid "gespeeld" wordt. Wat dat betreft stelt het geluid echter wat teleur. Van een sfeerverhogende, ruimtelijke audiobeleving is namelijk slechts sporadisch sprake (bijvoorbeeld bij de vleermuizenaanval in het begin van de film). Meestal valt het surroundgebruik in de bekende categorie van "subtiele muziek en omgevingsgeluiden". Toch wel een gemiste kans. Uiteraard is dit te wijten aan het geluidsontwerp en geen tekortkoming van de track. Want die levert overwegend prima prestaties af. Vooraan in het geluidsbeeld wordt een mooi breed stereobeeld neergezet, waarbij dialogen uit het midden worden aangevuld met effecten en muziek uit de frontspeakers. De achterluidsprekers dragen hier zoals gezegd ook aan bij, meestal subtiel, soms agressiever. De klank van het geluid geeft weinig reden tot klagen. Door een goede detaillering en dynamiek komt de soundtrack goed tot zijn recht. Een minpuntje is dat de dialogen af en toe wat "blikkerig" en gedateerd klinken. Dat ze soms niet synchroon met het beeld lopen is overigens bewust en heeft het beoogde vervreemdende effect. Al met al een prima track, die op technisch gebied weinig te wensen overlaat.

Extra's

De in Nederland verkrijgbare BD-uitgave van Fear and Loathing in Las Vegas bevat geen menu, en (logischerwijs) ook geen extra’s. Erg jammer, want er is meer dan voldoende aanvullend materiaal in omloop, getuige onder meer de bomvolle Amerikaanse Criterion-uitgaven.

In de boekverfilming Fear and Loathing in Las Vegas zie je hoe journalist Raoul Duke samen met zijn advocaat Dr. Gonzo naar Las Vegas reist. Daarbij staan ze continu strak van de drugs en hallucineren ze er lustig op los. Laat het maar aan regisseur Terry Gilliam over om deze zaken naar het witte doek te vertalen. De prent zit dan ook vol bizarre en/of psychedelische visuele vondsten. Voeg daar het goede acteerwerk aan toe en je hebt een unieke film te pakken die liefhebbers van de regisseur zeker zal bekoren. Op de in Nederland verkrijgbare BD-uitgave tref je de film aan met nette beeldkwaliteit en prima geluid. Grote minpunt is het gebrek aan extra's, vooral als je weet dat er in het buitenland uitgaven te krijgen zijn die bol staan van het aanvullend materiaal. Dus: gaat het je enkel om de film zelf, dan is deze BD-uitgave een prima aanschaf, maar voor de ultieme editie zul je moeten importeren.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Entertainment One.

Lees meer

• Vorige: Rizzoli & Isles - Seizoen 1 (DVD)
• Volgende: Somewhere (Blu-ray)