Red Riding Hood

De bewoners van het kleine houthakkersdorpje Daggerhorn leven al jaren in angst. Telkens wanneer het volle maan is wordt het dorp namelijk aangevallen door een weerwolf. Om de wolf tevreden te stemmen en te voorkomen dat hij een van de bewoners verorbert, offeren ze hem vee. Maar dan breekt de dag aan dat de wolf hier geen genoegen meer mee neemt en een jonge vrouw uit het dorp vermoordt. Dit tot groot verdriet van onder andere Valerie (Amanda Seyfried), de zus van de vrouw. Voor de bewoners van Daggerhorn is de maat vol, ze besluiten om de wolf te gaan doden. Hulp van buitenaf komt er in de vorm van de priester Solomon (Gary Oldman), die de nodige ervaring met weerwolven heeft. Maar de wolf laat zich niet gemakkelijk vangen. En dus moet Valerie, gekleed in de rode cape die ze van haar oma gekregen heeft, toezien hoe er steeds meer bewoners sneuvelen. Al snel daagt het besef dat een van de bewoners de weerwolf is. Maar wie? Ondertussen heeft Valerie nog een ander probleem. Ze is namelijk uitgehuwelijkt aan Henry (Max Irons), maar heeft gevoelens voor Peter (Shiloh Fernandez). Een lastige situatie, te meer daar een van beiden wel eens de weerwolf zou kunnen zijn...

Roodkapje met een weerwolf, zo zou je de opzet van Red Riding Hood kunnen omschrijven. Een origineel en intrigerend idee, maar de uitwerking laat in dit geval zwaar te wensen over. Om te beginnen zijn de overeenkomsten tussen de film en het klassieke sprookje minimaal. Afgezien van de rode cape van de hoofdpersoon en een korte droomscène met haar grootmoeder ("oma, wat heeft u grote ogen", enzovoort) zijn er weinig zaken die aan het sprookje doen denken. Als donkere filmversie van de bekende vertelling is Red Riding Hood dan ook niet echt gelukt. De link met Roodkapje is weinig meer dan een gimmick. Red Riding Hood is in de eerste plaats dan ook een weerwolf-film, met tevens een portie tienerdrama. Dit laatste is niet zo vreemd als je weet dat de prent geregisseerd werd door Catherine Hardwicke, die eerder verantwoordelijk was voor het populaire tienervampierendrama Twilight. Maar dit drama-aspect van het verhaal weet helaas niet te overtuigen. Van een echte chemie tussen hoofdrolspeelster Amanda Seyfried (Jennifer’s Body, Mamma Mia!) en de twee mannelijke "kanshebbers" die om haar hand dingen is geen sprake. Ook de beperkte diepgang van de personages helpt niet mee. Bovendien weten ze geen van allen enige sympathie op te wekken, waardoor het je niet zal uitmaken met wie Seyfrieds personage uiteindelijk in het hooi belandt. Dan blijft het weerwolf-element over. Helaas komt ook dit niet lekker uit de verf. Vooral omdat het allemaal enorm voorspelbaar is. Neem nu de "wie-is-de-weerwolf"-kwestie. Natuurlijk wordt de verdenking op een aantal personen gelegd, natuurlijk moet je tot het eind van de film wachten totdat het wordt onthuld, en natuurlijk blijkt de weerwolf dan iemand "onverwachts" te zijn. Tussen aanhalingstekens, want de meeste kijkers zullen al veel eerder vermoeden hoe de vork in de steel zit (vooral als je bedenkt dat iedereen die verdacht wordt gemaakt per definitie afvalt). Kijken we naar het acteerwerk, dan is Seyfried de enige die er in positieve zin bovenuit steekt. De rest van de cast maakt slechts weinig indruk. Inclusief de gerespecteerde Gary Oldman, die met zijn dik aangezette (over)acteerwerk zelfs onbedoeld op de lachspieren werkt. Op het visuele vlak presteert de film dan weer wel naar behoren. De decors weten de juiste sfeer op te roepen, het kleurgebruik is prima (mooi contrast tussen de felrode cape en de witte sneeuw) en ook het camerawerk geeft weinig reden tot klagen. Voornaamste minpunt op visueel vlak is de wolf, waarvan je te duidelijk ziet dat die uit de computer gerold komt. Verder moet je ook niet al te veel verwachten qua "blood & gore", want het blijft allemaal erg tam (zie ook het kijkwijzeradvies van 12 jaar). Al met al zijn er dus weinig redenen om Red Riding Hood te bekijken. Jammer, want de combinatie Roodkapje/weerwolf was op zich een interessant idee.

Warner Home Entertainment heeft Red Riding Hood zowel uitgebracht op DVD als Blu-ray Disc. Hieronder vind je de bespreking van de DVD. Deze bevat overigens alleen de bioscoopversie en niet de versie met het alternatieve einde, dat wel op de BD staat. Onze bespreking van de Blu-ray Disc kun je hier lezen.

Beeldkwaliteit

Het beeld van Red Riding Hood wordt op DVD anamorf gepresenteerd in het originele beeldformaat van 2.40:1. De presentatie is over het algemeen erg mooi, met felle kleuren (vooral de rode cape van Roodkapje is extra sterk aangezet) en een behoorlijk goed contrast. Het schaduwdetail is over het algemeen ook goed in orde, zelfs in de donkere delen. Het zwartniveau is wat minder, het diepe zwart ontbreekt hier. Daardoor zijn juist in de donkere scènes de details wel weer wat beter te onderscheiden. Op enkele spaarzame momenten is lichte edge-enhancement toegepast. Door de vrij hoge bitrate beperken compressiefoutjes zich tot een minimum. Over het geheel gezien hebben we hier dan ook te maken met een prima transfer, met slechts een paar kleine minpuntjes.

Geluidskwaliteit

De DVD van Red Riding Hood heeft een aantal geluidstracks, waaronder een Engelstalige Audio Descriptive track voor slechtzienden. We concentreren ons bij deze bespreking op het Engelstalige Dolby Digital 5.1 (384 kb/s) geluidspoor. Zoals vaak bij releases van Warner is ook hier niet de volledige bitrate gebruikt voor het geluid. Maar dat neemt niet weg dat we hier met een goede track te maken hebben. Het geheel klinkt bij vlagen zeer bombastisch en heeft een zeer mooi ruimtelijk geluidsbeeld. Men heeft duidelijk aandacht besteed aan de geluidstrack, want we horen zeer vaak subtiele effecten, die zich ook in de surroundkanalen manifesteren. Bij enkele actiescènes laat ook het LFE-kanaal flink van zich horen met een strak laag. Dialogen staan keurig in het midden en zijn uitstekend te volgen, ook in de wat heftigere scènes. Klein minpuntje – hoewel we daar de transfer niet op af mogen rekenen – zijn de gebruikte muziektracks, die in het geheel niet bij de sprookjesachtige sfeer van de film passen. Het zijn meer abstracte, elektronisch klinkende muziektracks die, zoals gezegd, niet overeenstemmen met de sfeer van de film. Voor de rest valt er dus weinig te klagen en hebben we hier met een uitstekende geluidstrack van doen.

Extra's

De DVD heeft een statisch menuscherm in 1.78:1 anamorf beeldformaat, met een fragment uit de filmmuziek als achtergrondgeluid (DD 2.0). In tegenstelling tot de Blu-ray Disc heeft de DVD maar een heel beperkt aantal extra's, namelijk de Deleted Scenes. Deze zijn in 2.40:1 anamorf beeldformaat en voorzien van Nederlandse ondertiteling.

Deleted Scenes (4 min)
Een aaneenschakeling van vier scènes die de film niet gehaald hebben. Een paar shots zijn uiteindelijk wel gebruikt in andere scènes.

Red Riding Hood is een weerwolvenfilm die losjes – heel losjes – gebaseerd is op het klassieke sprookje Roodkapje. In de film zie je hoe de bewoners van een houthakkersdorpje zich verzetten tegen de aanvallen van een weerwolf. De weerwolf is een van hen, maar wie? Mede door het slappe en voorspelbare verhaal, de overwegend zwakke vertolkingen en het gebrek aan chemie tussen de castleden weet Red Riding Hood niet te overtuigen. Maar al mag de film dan niet geslaagd zijn, over de kwaliteit van beeld en geluid valt bij deze DVD-uitgave weinig te klagen. Deze heeft een ruim voldoende beeldkwaliteit en uitstekend geluid. In tegenstelling tot de BD valt het aantal extra's (zwaar) tegen, we moeten het hier doen met slechts een paar deleted scenes.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Warner Home Video.

Lees meer

• Vorige: Bloodrayne: The Third Reich (Blu-ray)
• Volgende: Red Riding Hood (Blu-ray)