Me, Myself & Irene

Charlie Baileygates (Jim Carrey), een agent van de staatspolitie van Rhode Island, wordt verlaten door de liefde van zijn leven en moeder van zijn drie kinderen. Maar of het wel echt zijn kinderen zijn valt te betwijfelen, aangezien de drieling een donkere huidskleur heeft terwijl Charlie en de vrouw beiden blank zijn... Desondanks voedt Charlie “zijn” zoons op tot intelligente jongens, die alle respect voor hem hebben. In de buitenwereld verloopt dit echter anders en laat de agent volledig over zich heen lopen. Totdat de agressieve en gehaaide Hank vrijkomt uit Charlie’s hersenpan. Door al zijn woede op te kroppen heeft Charlie namelijk een gespleten persoonlijkheid opgebouwd, die zich manifesteert in tegenpool Hank. Na professionele hulp en de nodige medicaties wordt Charlie op een missie gestuurd: hij moet de mooie Irene (Renee Zelweger) van het platteland naar New York escorteren. Vanaf het moment dat hij Irene ontmoet heeft Charlie een oogje op haar, maar als hij vervolgens onderweg zijn medicijnen vergeet blijkt dat Hank ook wel interesse heeft. Zodoende belandt Charlie in een continu gevecht met zichzelf om Irene, die bovendien door een corrupte agent op de hielen gezeten wordt. Als dat maar goed gaat...

Me, Myself & Irene is een film die geregisseerd werd door Bobby en Peter Farrelly. De twee broers maakten eerder films als Kingpin en Dumb & Dumber, maar verwierven pas echt erkenning met de hitcomedy There’s Something about Mary. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Me, Myself & Irene is een vermakelijk film, maar wel eentje met de nodige gebreken. Het niveau van de eerdere producties van de broers wordt dan ook niet gehaald, daarvoor is de grapdichtheid iets te laag. Regelmatig worden hilarische scènes namelijk afgewisseld met serieuze pogingen om het verhaal enige diepgang en emotie mee te geven. De film is hierdoor niet het onafgebroken “lach, gier en brul”-festijn dat kenners van beide regisseurs zouden verwachten. Desalniettemin bevat de film wederom enkele zeer geslaagde grappen die alleen in het zieke brein van de gebroeders Farrelly kunnen ontstaan. Hoofdrolspeler en bekkentrekker Jim Carrey acteert in zijn “dubbelrol” zoals we van hem gewend zijn, terwijl Renee Zellweger weinig meer is dan leuk uitziende beeldvulling. De show wordt echter compleet gestolen door de zoons van Carrey’s personage: drie continu scheldende ”Menace II Society”-achtige knapen, die desondanks feilloos de atoommassa van waterstof kunnen noemen en zonder moeite in staat zijn om het computersysteem van het Pentagon te hacken. Liefhebbers van het eerdere werk van de Farrelly-broers zullen zich zeker vermaken met Me, Myself & Irene (vergeet dan niet om tot na de aftiteling te blijven kijken), maar in mijn ogen kan deze film niet tippen aan het veel leukere There’s Something about Mary.

Beeldkwaliteit

Het beeld van Me, Myself & Irene staat anamorf op de DVD, waarbij het de oorspronkelijke verhouding van 1.85:1 heeft behouden. De transfer is echter niet geheel vlekkeloos. Om te beginnen behoort deze DVD wat scherpte betreft niet tot de besten. Vooral bij buiten opgenomen scènes had de weergave ietwat scherper mogen zijn. Verder is het beeld een tikje aan de donkere kant, waardoor de kleuren niet altijd perfect uit de verf komen. Felle roodtinten neigen bovendien naar oververzadiging, wat te zien is aan het uitvloeien van de betreffende kleur. Desondanks is het meestal een plezierig beeld om naar te kijken, zonder noemenswaardige compressie-artefacten of beschadigingen. Wel is wat minimale edge enhancement gebruikt, die echter alleen voor de meest kritische kijker een storende afleiding zal vormen. Ditzelfde geldt voor de lichte filmgrain die gedurende de film zichtbaar is. Af en toe duikt er op de verwachte plaatsen (auto’s, blindering) enige aliasing in het beeld op. Meestal op onopvallende wijze, maar in een enkel geval leiden de aliasing-artefacten tot hinderlijke onrustige delen van het beeld (met de trein in track 12 als goed voorbeeld). De ondertiteling van de film is duidelijk te lezen, maar had ietsje lager geplaatst mogen worden. Een pluspuntje is het feit dat men deze ondertiteling uit kan schakelen. Dit dient echter (zoals vaker het geval bij de DVD’s van Fox) in het menu gedaan te worden, waardoor de functionaliteit van de handige “subtitle”-toets onbenut blijft. De laagovergang van deze dubbellaags DVD heeft men na ongeveer 52 minuten geplaatst, in het midden van een scène. Als gevolg is deze overgang wel merkbaar, maar aangezien er op het moment van laagwisseling weinig geluid en beweging is werkt deze niet erg storend. Minder goed is de indeling van het schijfje in 15 tracks, wat toch iets te weinig is voor een film met een lengte van bijna twee uur. Desalniettemin een heel behoorlijke, maar zeker geen perfecte beeldtransfer.

Geluidskwaliteit

Gezien het genre van de film verwachten we op voorhand weinig spectaculaire zaken op audiogebied. Een comedy draait namelijk meestal om de dialogen, iets wat zeker invloed heeft op het geluidsbeeld. Ook bij Me, Myself & Irene is dit het geval, met een Dolby Digital 5.1-track (384 kb/s) die in eerste instantie dialoog-georiënteerd is. Dit houdt in dat het geluidbeeld vooral naar voren geconcentreerd is, met een sterke nadruk op het centerkanaal. Gelukkig worden de dialogen feilloos door dit kanaal doorgegeven. Het gefluister van Charlie’s alterego Hank is af en toe wat moeilijk te verstaan, maar dit ligt aan de manier waarop Carey het personage neerzet en niet aan de geluidskwaliteit. Het benadrukken van de voorkanalen wil echter niet zeggen dat de surroundspeakers worden verwaarloosd. Integendeel, het stereo achterkanaal wordt regelmatig aangesproken voor muziek en omgevingsgeluid. Bovendien zijn er, ondanks dat de film het niet moet hebben van met geluidseffecten beladen actiescènes, toch enkele subtiele directionele effecten te horen (verkeer dat langsrijdt, een overvliegende helicopter). Het LFE-kanaal speelt een redelijk onopvallende rol binnen het geluidsbeeld, met als gevolg dat de subwoofer vaak op de achtergrond aanwezig is om met name de muziek te ondersteunen. Het geluid is dus weinig baanbrekend, maar dit neemt niet weg dat de kwaliteit voor een comedy dik in orde is.

Extra's

De menu’s van de DVD van Me, Myself & Irene bestaan uit anamorfe 16:9 schermen die voorzien zijn van geluid en animatie. Bij opstarten van de DVD wordt voorafgaande aan het hoofdmenu gedurende circa 15 seconden een scherm getoond met daarop de “waarschuwing” dat het bekijken van de film schizofrenie tot gevolg kan hebben (zie het onderstaande screenshot). De eerste keer best wel grappig, maar aangezien de tekst niet weggedrukt kan worden is dit bij herhaald bekijken redelijk irritant. Gelukkig gaan de zaken wat vlugger als men eenmaal in het hoofdmenu beland is, en kan men beginnen met het bekijken van de enorme hoeveelheid extra’s die het schijfje te bieden heeft. Tenzij anders vermeld zijn al deze toevoegingen in 1.33:1 verhouding te bekijken met Dolby Digital 2.0-geluid. Met uitzondering van commentaar, TV-spots en trailers zijn alle extra’s Nederlands ondertiteld.

Te beginnen met de featurette. Deze bestaat uit het standaard promotiepraatje: inhoudelijk saaie interviews gecombineerd met een enkel fragment uit de film. “Niet bijzonder boeiend” is zacht uitgedrukt.

De muziek-video is er een van de Foo Fighters, die het nummer “Breakout” ten gehore brengen. In de grappige videoclip (geheel in de stijl van Me, Myself & Irene) is zelfs een rol weggeld voor enkele acteurs uit de film.

Tevens kan tijdens de film het audiocommentaar van Bobby en Peter Farrelly ingeschakeld worden. De opmerkingen van de gebroeders zijn helaas niet altijd even interessant, aangezien ze menigmaal bestaan uit het aanwijzen van de vele gastrolletjes van vrienden en bekenden. Daarnaast worden toch wat informatieve en soms grappige zaken verteld over de productie die de commentaartrack de moeite waard maken. De geluidskwaliteit van de track is niet echt geweldig, maar gelukkig is het meeste commentaar van de heren goed verstaanbaar. Kennis van de gesproken Engelse taal is echter gewenst, omdat deze extra zoals eerder vermeld niet ondertiteld is (ook niet in het Engels).

Dit brengt ons bij het achter-de-schermen gedeelte. Bij veel Making-of-featurettes op DVD moeten we het doen met enkele korte fragmenten van de opnames die afgewisseld worden met nietszeggende interviews. Zo niet bij Me, Myself & Irene. We worden hier namelijk getrakteerd op maar liefst 28 minuten aan puur achter-de-schermen-materiaal, opgedeeld in 6 fragmenten die ieder een scène uit de film behandelen. Naast de uitgebreide opnames, waar het plezier van afstraalt, krijgen we voor de volledigheid ook het uiteindelijke filmfragment te zien. Het resultaat is een goed verzorgde en inzichtelijke toevoeging die het bekijken zeker waard is.

Hetzelfde kan gezegd worden over de tien verwijderde scènes, bij elkaar goed voor zo’n 15 minuten kijkplezier. De fragmenten zijn gemonteerd in de scène waar ze oorspronkelijk geplaatst zouden zijn, waarbij (meestal) het verwijderde gedeelte in kleur wordt afgespeeld en de rest in zwart/wit. De verwijderde scènes herbergen een aantal zeer goede maar soms ietwat zieke grappen, met het fragment met de warme watermeloen (die ieder die gehoord heeft van de befaamde appeltaart uit American Pie bekend voor zal komen) als typisch voorbeeld. Helaas is de afwerking van het geheel niet perfect. De ondertiteling van de scènes staat namelijk te laag geplaatst in het niet-anamorfe 1.85:1 beeld, waardoor breedbeeld-bezitters niet optimaal van een beeldvullend plaatje kunnen profiteren.

De “Production Gallery” bevat 65 foto’s, circa 35 van de acteurs en ongeveer 30 productiefoto’s. Omdat iedere foto op een eigen track van het schijfje is geplaatst is het navigeren gemakkelijker dan gebruikelijk. Desondanks zijn de foto’s niet dermate interessant dat ze meerdere malen bekeken zullen worden.

Tenslotte zijn ook verscheidene TV-spots en trailers aanwezig. Hierbij is het vreemd dat de twee bioscooptrailers in standaard 4:3 verhouding op het scherm verschijnen. Samen met de drie spots vormen ze een verplichte maar weinig interessante toevoeging.

Me, Myself en Irene is een leuke (maar niet de leukste) film van Bobby en Peter Farrelly. De DVD-uitgave van de film heeft een redelijk goede beeldkwaliteit en geluid dat een dikke voldoende krijgt. Maar het gebied waarop deze DVD-productie uitblinkt is dat van de extra’s. Ongeveer ieder toevoeging die men kan bedenken is op het schijfje aanwezig, met verwijderde scènes, achter-de-schermen-materiaal en audiocommentaar als de meest waardevolle aanvullingen. Mits je de (nogal platte) humor van de gebroeders Farrelly kunt waarderen, haal je met Me, Myself & Irene dan ook een DVD in huis waar je uren plezier van zult hebben!

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Fox Home Entertainment.

Lees meer

• Vorige: Terminator 2: Judgment Day (Ultimate Edition) (DVD)
• Volgende: Godfather Trilogy, The (DVD)