Deep Purple - Live in Montreux 2006

Het jazzfestival in Montreux vierde in 2006 z’n 40e editie. De rockband Deep Purple werd uitgenodigd om dit jubileumfestival op 15 juli af te sluiten met een concert. Voor een grote zaal vol publiek brengt men een mix van nieuw en oud materiaal, waarbij de tussenliggende periode volledig wordt overgeslagen. De band bestaat zelf ook bijna 40 jaar, maar weet nog steeds moeiteloos het publiek uit hun dak te laten gaan. Op deze avond deed men dat met de volgende nummers:

01. Pictures Of Home
02. Things I Never Said
03. Strange Kind Of Woman
04. Rapture Of The Deep
05. Wrong Man
06. The Well-Dressed Guitar
07. Kiss Tomorrow Goodbye
08. When A Blind Man Cries
09. Lazy
10. Keyboard Solo
11. Space Truckin’
12. Highway Star
13. Smoke On The Water
14. Hush
15. Too Much Fun
16. Black Night

In 1996, bij de 30e editie van het Jazzfestival in Montreux, was Deep Purple ook al de uitsmijter. De band heeft een speciale band met deze stad. In december 1971 wilde Deep Purple er in het Casino de plaat Machine Head opnemen, maar daags voor het begin van de opnames ging die tent in vlammen op. Dat verhaal werd vereeuwigd in het nummer Smoke on the water.
Ten tijde van het optreden tijdens het Jazzfestival was Deep Purple op tournee om het album Rapture of the Deep te promoten. Tijdens het concert worden er een flink aantal nummers van die plaat gespeeld, maar het concert staat ook een beetje in het teken van Machine Head. De setlist bestaat bijna uitsluitend uit nummers van de twee hiervoor genoemde platen, aangevuld met Strange kind of woman en tijdens de toegift Hush en Black Night. Daartussendoor krijg je een paar kunststukjes te horen van toetsenvirtuoos Don Airey en gitarist Steve Morse, die een stukje rockgeschiedenis laat horen. Deep Purple heeft er duidelijk rekening mee gehouden dat ze op een jazzfestival spelen. Regelmatig komen er jazzy invloeden voorbij, met het intro van Smoke on the water als hoogtepunt. De band jamt en improviseert vaak en graag tijdens een optreden en ook dan komt men regelmatig in jazzy sferen terecht. Op deze avond is dat extra toepasselijk. Deep Purple speelt bijna vijf optredens per week en dat al bijna veertig jaar. Men is dus uitstekend op elkaar ingespeeld. Voor het eerst sinds lange tijd wordt er niet geopend met Highway Star, maar met Pictures of Home. Ook het publiek moet hier blijkbaar aan wennen, want de eerste reacties zijn wat lauw. Het optreden komt enigszins langzaam op gang. Na Things I never said - overigens niet het sterkste nummer van Rapture of the Deep - komt het geheel pas goed los bij Strange kind of woman. Grootste manco van deze avond is echter de zang van Ian Gillan. Hij is helaas niet al te best bij stem en klinkt een beetje hees. Regelmatig moet hij een zanglijn laten lopen en je ziet ‘m af en toe naar zichzelf luisteren om zo te horen of hij wel op de juiste toonhoogte zingt. Je kunt merken dat de jaren een beetje gaan tellen. De blootvoets rondlopende zanger loopt ook al in de zestig en de hoge tonen worden al tijden niet meer gehaald. Zijn charisma maakt echter veel goed. Hij heeft veelvuldig contact met het publiek en zijn intermezzo’s zijn vaak erg grappig. De fundamenten worden gelegd door bassist Roger Glover en drummer Ian Paice, die nog maar weer eens aantoont tot een van de strakste rockdrummers op deze aardbol te behoren. Een bewijs hiervan laat hij zien tijdens het begin van het nummer Rapture of the Deep wanneer een van z’n drumstokken uit z’n handen schiet. Zonder ook maar een krimp te geven pakt hij een nieuwe en speelt verder, zonder ook maar één slag gemist te hebben. Gitarist Steve Morse’s eigen stijl komt duidelijk naar voren tijdens de oude nummers. Hij kopieert zelden de originele gitaarsolo’s van Ritchie Blackmore, maar geeft er telkens een eigen invulling aan, zonder de basis van het nummer kwaad te doen. Klasse! Don Airey is de vervanger van toetsenist en grondlegger van de band, Jon Lord, die het vele touren niet meer op kon brengen. Airey is zeker een goede toetsenist, maar de karakteristieke elementen die Jon Lord inbracht worden toch enigszins gemist.
Het is te begrijpen dat Deep Purple een soort van ode wil brengen aan het album Machine Head, dat in Montreux is opgenomen en dat een speciale band heeft met deze stad. Toch is het jammer dat enkele klassiekers ontbreken, zoals een Perfect Strangers (dat gelukkig weer wel op de bonus DVD aanwezig is) of Burn. Ook hebben ze wel eens een gevoeligere versie gespeeld van When a blind man cries, een nummer dat trouwens niet op Machine Head staat, maar wel tijdens die sessies is opgenomen. Nu wordt het een beetje afgerafeld en verdwijnt de magie die dat nummer kan hebben. Voor de rest zet Deep Purple een prima show neer, waarbij het tijdens de toegiften nog reuze gezellig wordt op het podium. Dat is Deep Purple wel toevertrouwd. Het is ook belangrijk dat het gezellig is, zeker als je vijf avonden per week op het podium staat.

Beeldkwaliteit

Het concert is met meerdere camera’s gefilmd in HD (door een Belgisch bedrijf) en staat in 1.78:1 anamorf op de DVD. De montage is vlot, maar niet overdreven snel, waardoor alles goed te volgen is. De scherpte van het beeld op zich is prima in orde en de detaillering is ook goed verzorgd. Storend is wel dat bij snelle bewegingen er een veegeffect optreedt (zie screenshot 5), waardoor het geheel een onscherpere indruk krijgt. Zoals gebruikelijk bij concerten is de lichtsituatie heel wisselend. Veel donkere momenten worden afgewisseld met overbelichte stukken, waardoor er een hoog contrast ontstaat. Dat is ook hier het geval, maar de muzikanten die in de picture staan worden over het algemeen goed belicht. Elk nummer heeft z’n eigen chapterstop, die ook via het menu is te selecteren. Soms zijn de beginpunten wat laat gezet, zodat je de aankondigingen van Ian Gillan maar half te horen krijgt.

Geluidskwaliteit

Op de DVD staan een Dolby Digital 2.0 (192 kb/s), een Dolby Digital 5.1 (448 kb/s) en een DTS 5.1 (754 kb/s) geluidstrack. Het DD 5.1 en DTS geluid zijn superieur aan het DD 2.0 geluid. Daarom concentreren we ons ook op de twee multichannel kanalen. Er is nauwelijks verschil hoorbaar tussen deze tracks. Beide klinken zeer gedetailleerd, waarbij de verschillende instrumenten goed te onderscheiden zijn. Ze missen wat in de hoge frequenties, maar het laag daarentegen klinkt mooi diep en strak. De zang staat iets naar achteren in de mix, maar dat is te begrijpen door de mindere prestaties van zanger Ian Gillan. De tracks klinken ook zeer ruimtelijk en sfeervol door het vrij hoge volume van de achterkanalen. Enig eigenaardigheidje (fout?) is dat de gitaar van een gastgitarist (wiens naam mij niet bekend is) in zijn geheel in de achterkanalen staat gemixt! Verder een uitstekend klinkend concert waarbij beide multichannel kanalen uitstekend voor de dag komen.

Extra's

De DVD heeft een mooi geanimeerd hoofdmenu in 1.78:1 anamorf beeldformaat. In het hoofdmenu is Deep Purple te zien tijdens het intro van Smoke on the water en dat is ook als zodanig te horen. De submenu’s zijn statische schermen en een aantal hebben fragmenten van verschillende nummers als achtergrondgeluid. Bij de DVD zit een bonusdisc, waarop alleen het concert in Londen staat.

DVD 1

Interviews (24 min)
Een aantal uren voor aanvang van het concert zijn de leden van Deep Purple, in een avondzonnetje bij het meer van Genève, ieder afzonderlijk geïnterviewd. Ze geven hun commentaar op een aantal onderwerpen, waaronder het verhaal over het ontstaan van Smoke on the water. Daarnaast praat men over wat de stad Montreux voor hen betekent en heeft men het over het toetreden van Steve Morse en Don Airey tot de band.
Het camerawerk is niet zo bijzonder en het geluid is nogal wisselend van kwaliteit en de montage is ook niet al te denderend, maar de inhoud is bij vlagen interessant, mede door de vrolijke manier waarop sommige dingen worden verteld.

DVD 2

Hard Rock Show - London (59 min)
Veel kleiner van opzet dan Montreux is dit concert in de Londense Hard Rock Club en Deep Purple komt hier een stuk beter over, voornamelijk ook doordat Ian Gillan veel beter bij stem is. Het geheel is wel minder professioneel opgenomen dan in Montreux. De volgende nummers worden gespeeld: Fireball, I Got Your Number, Strange Kind Of Woman, Kiss Tomorrow Goodbye, Lazy, Rapture of the Deep, Wrong Man, Perfect Strangers, Highway Star en Smoke on the Water. Het beeld is 1.78:1 anamorf en het geluid is DD 2.0, DD 5.1 of DTS 5.1.

Boekje
Een klein boekje met drie pagina’s tekst en een pagina met foto’s. De tekst is geschreven door Dave Ling, journalist bij een paar rockbladen uit Groot Brittannië. Het vertelt over de band die Deep Purple door de jaren heen heeft opgebouwd met Montreux.

Op 15 juli 2006 sloot Deep Purple het Jazz Festival van Montreux af. De band heeft de setlist aangepast aan de locatie en speelt veel nummers van Machine Head, het album wat eind 1971 is opgenomen in Montreux. Ook hebben enkele nummers een jazzy tintje gekregen. Zanger Ian Gillan is niet zo goed bij stem, maar verder is het een prima optreden.
Qua beeld en geluid is het optreden prima verzorgd. Vooral het multichannel geluid is dik in orde, afgezien van een enkel schoonheidsfoutje. Als bonus wordt er een tweede DVD meegeleverd met een optreden op veel kleinere schaal in Londen.
Veel optredens van het Montreux Jazz Festival worden op DVD uitgegeven. Na 1996 is nu ook de uitvoering van 2006 van het concert van Deep Purple op DVD uitgegeven. Regelmatig verschijnen er concerten van Deep Purple op DVD en de vraag is of al die releases gerechtvaardigd zijn. Deze DVD heeft een minder gangbare setlist dan wat we van Deep Purple gewend zijn en dat geeft deze release meteen bestaansrecht. Of de band er nieuwe fans mee zal winnen is echter zeer de vraag.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door PIAS.

Lees meer

• Vorige: Terror Island (DVD)
• Volgende: Wolf Creek (DVD)