De invloed van communicatie op de geloofwaardigheid van films

[HiddeV]

Ik moet een opdracht maken voor mijn opleiding over de rol van (marketing)communicatie met betrekking tot de geloofwaardigheid van films.

Vroeger geloofde mensen veel meer dat wat er in films zich afspeelde, ook waar kon zijn. Communicatie heeft hier ook een grote rol in gespeeld.

Nu is geloven mensen veel minder, maar nog steeds is hier sprake van. In een trailer hoeft bijvoorbeeld maar te staan “naar een waargebeurd verhaal” en sommige mensen nemen dat al heel snel voor lief. Terwijl als je maar even googled wat er werkelijk gebeurd is, dan zie je al snel dat het werkelijk toch iets anders gelopen is.

Ik ben erg benieuwd wat jullie hier van vinden:
Hoe beïnvloedde communicatie de geloofwaardigheid van films en dan met name vroeger.

Daarnaast heb ik nog een vraag voor de oudere onder ons; hoe werd er vroeger promotie gemaakt voor een film. Nu zijn er talloze manieren; tv, radio, krant, internet, abri’s, mond-tot-mond, enz. Hoe gebeurde dit vroeger?

Ik hoop dat ik hier leuke reacties op krijg en een leuke discussie kan starten. Alvast bedankt voor je reactie.

[vinnypassy]

Wat bedoel je precies met communicatie, het is zo'n vaag begrip? De invloed van marketing is natuurlijk onmiskenbaar, maar jij wilt weten hoe het praten over films (op welk niveau dan ook) bepaalt of een film al dan niet geloofwaardiger wordt?

[Lex v/d Moolen]

Daarnaast heb ik nog een vraag voor de oudere onder ons; hoe werd er vroeger promotie gemaakt voor een film. Nu zijn er talloze manieren; tv, radio, krant, internet, abri’s, mond-tot-mond, enz. Hoe gebeurde dit vroeger?

Eigenlijk gewoon hetzelfde m.u.v. internet natuurlijk. In mijn geval spreek ik dan over de begin jaren '80
Maar ik denk de meeste promotie kreeg je toch door trailers in de bios of op de VHS banden van de videotheek.

[HiddeV]

Wat bedoel je precies met communicatie, het is zo'n vaag begrip? De invloed van marketing is natuurlijk onmiskenbaar, maar jij wilt weten hoe het praten over films (op welk niveau dan ook) bepaalt of een film al dan niet geloofwaardiger wordt?

Met communicatie bedoel ik de gesprekken, media-aandacht, marketing, maar ook de films zelf kan je zien als communicatie. Neem Ben-Hur(1959) bijvoorbeeld. Het kan zijn dat mensen geloofde dat wat in Ben-Hur zich afspeelde zich ook werkelijk heeft afgespeeld of dat mensen geloven dat het leven vertoond in de film ook werkelijk er zo aan toe ging.

Veel onderwerpen in het dagelijks leven zijn mede bepaald door films. Als je vroeger in elke film zag dat de man voor zijn vrouw een bloemetje meenam als hij thuis kwam van werk, kan dit heel veel mensen aanzetten om hetzelfde te doen. Dit kan het beeld wat mensen hebben over romantiek bijvoorbeeld aanpassen. Net als picknicken in een park of samen sterren kijken.
Stel je voor dat in films de man vroeger elke dag als hij thuis kwam op zijn knieën ging zitten en de hand van zijn vrouw kuste. Zou dat toen en wellicht nu nog dan als een heel normaal romantisch teken gezien worden?


De geloofwaardigheid van films is veranderd. Als je vroeger een serie als The Office(mockumentary) zou uitzenden, dan zouden veel mensen niet begrijpen dat het nep is. Nu zijn we gewend aan deze stijl, maar hoe is deze verandering tot stand gekomen. Ik hoor graag jullie ideeën hierover.

[rrrick]

Fantastisch interessant onderwerp, en iets waar ik zelf de laatste tijd ook zelf een beetje mee zit te stoeien. Wat is de rol, en vooral het belang van 'geloofwaardigheid' en 'realisme' in film?

De Engelsen hebben hier een prachtige uitdrukking voor: 'Suspension of disbelief', eigenlijk het vermogen om je logische waarneming (gedeeltelijk) uit te schakelen bij het kijken naar een film.

Dit is overigens niet voorbehouden aan film, maar ook van belang in literatuur en bijvoorbeeld radio (case: Orson Welles' radio-uitzending van 'War of the Worlds' in 1938, die een ware paniekgolf veroorzaakte in de V.S.)

Door de filmgeschiedenis heen denk ik dat je het begrip realisme kunt toetsen aan stromingen als het Duitse Expressionisme, de Amerikaanse MGM-glamour, het Italiaanse Neo-realisme, de Franse Nouvelle Vague, en de Amerikaanse independent cinema vanaf eind jaren '60 tot halverwege de jaren '70.

Ik heb het idee dat met de introductie van de special effects blockbusters in de jaren '70 (Star Wars, Jaws etc.) er bij publieksfilms een fundamentele verandering op gang is gekomen, die versterkt door de introductie van CGI, begin deze eeuw een hoogtepunt heeft bereikt. In deze periode heeft zich een verschuiving voorgedaan van narratieve overtuiging naar visuele overtuiging.

Meer dan ooit tevoren vinden we het belangrijk dat op zich onmogelijke situaties zo realistisch mogelijk worden getoond. Het beste voorbeeld daarvan is 'Avatar'. We zijn bereid een zeer beperkt verhaal te accepteren omdat het er allemaal zo onvoorstelbaar goed uitziet. De CGI overtuigt, de 3D overtuigt, en daar wordt deze film uiteindelijk op afgerekend en voor beloond, ondanks het totaal onrealistische verhaal.

Tegelijkertijd zie je bij grote publieksfilms de laatste jaren een bijzondere kentering, waarbij er ook in 'fantastische films' steeds meer eisen worden gesteld aan een 'vermeend realisme'. Voorbeeld hiervan zijn de Batman films van Christopher Nolan. We hebben het hier nota bene over een man in een cape met een masker met puntoren, en toch worden de Nolan films geroemd om hun 'vermeende realisme'. Ik zeg hier vermeend, omdat dit met name betrekking heeft op de grauwheid, duisternis en de gewelddadigheid van de films. Elementen die door het huidige publiek worden geëist als representatief voor realisme en geloofwaardigheid.

Oftewel, mooi onderwerp, en ik ben heel benieuwd waar je op uitkomt. Hou ons op de hoogte.