Welke film/serie heb je net gekeken en wat vond je er van? (12)

[skank]

Ik kan zo je spoiler lezen zonder erover heen te gaan...
Hoeveel geef je em op 10?

[Brakhage]

En mijn week van meesterwerken zet zich maar voort:

640. Elena et les hommes (Jean Renoir, 1956) :: 9.0

Waar ik laatst in relatie tot ‘Altered States’ al sprak over het feit dat ontzettend veel DVD’s overbelicht waren ten opzichte van de blu-rays, daar is er welhaast geen beter voorbeeld van dan het verschil tussen de nogal lelijke Criterion DVD en de nieuwe blu-ray van ‘Elena and her Men’. Het is alsof men een grote lamp heeft uitgedraaid en voila – er is sfeer! En waar ik altijd geworsteld heb met de film, viel nu ineens ook alles op zijn plaats, mede dankzij de oogverblindende blu-ray presentatie. De eerste twee keer dat ik de film zag vond ik een aantal aspecten interessant, maar was het vooral een frustrerende ervaring omdat ik mijn vinger maar niet achter de film leek te krijgen. In mijn eindeloze naïviteit ging ik er altijd vanuit dat ik twee keer mijn dag niet had, mijn concentratievermogen het af liet weten of dat je wellicht Frans moest zijn om het verhaal te kunnen volgen, maar nu schoot het me ineens te binnen: NIEMAND kan deze film volgen, noch is dat duidelijk Renoir’s intentie geweest. Ik kan twee keer mijn dag niet hebben, maar een derde keer bij precies dezelfde film is praktisch onmogelijk, dan is er iets anders aan de hand. Waar ik twee keer in mijn frustraties om de film te begrijpen na een half uur mentaal al volledig afgehaakt was en de rest van de film enkel keek zonder ook maar iets te zien, daar besefte ik nu ineens dat de enige manier om iets van de film te maken is om je er volledig aan over te geven zonder enige vorm van tegenwerking en de film je met zijn orkaanwerking uit je cognitieve Kansas te laten lichten.

De film raast als een orkaan over je heen zonder dat je ook maar een seconde de kans krijgt om uit te vogelen wat nu precies de relatie is van de personages en wat er nu allemaal gaande is. Zeker, je hebt een soort algemeen idee, maar daar houdt het ook bij op. Maar dat is allemaal vrij logisch als je bedenkt dat ‘Elena’ de laatste film is van de trilogie die door Criterion ‘Stage and Spectacle’ genoemd is; drie films waarin Renoir alle ideeën van realisme volledig achter zich laat en zich volledig verliest in de artificiële schoonheid van kunst en theater. En wat dat betreft is ‘Elena’ niets meer en minder dan de logische conclusie van de voorgaande twee films, waarin het traject richting kunstmatigheid zijn logische climax bereikt en Renoir de toon en sfeer van de ‘The Golden Coach’ en ‘French Cancan’ richting zijn meest extreme proporties duwt. Het gevolg is dat ‘Elena’ in een abstracte explosie van kleur en beweging iedere poging tot begrijpelijkheid achter zich laat om bijna een soort metacinema te worden.

De meest voor de hand liggende vergelijking is waarschijnlijk met het eerdere ‘Rules of the Game’, een film waarbij zowel de overeenkomsten als de verschillen opvallen. De overeenkomsten zijn er natuurlijk in zowel de stijl als de inhoud: drukke dialoog, de observerend-bewegende camera, mensen die dwars door elkaar heen lopen en praten en een weigering om het onderscheid tussen hoofd- en bijpersonages te maken; ook inhoudelijk zijn er vele parallellen omdat beide films draaien om de dwaasheid van de mensheid en romantiek. De verschillen zijn echter nog meer veelzeggend: ‘Rules of the Game’ is ondanks zijn vele experimentele stilistische technieken (die destijds gezien werden als technische onkunde van de kant van Renoir) uiteindelijk een relatief conventionele film in de zin dat het nog steeds draait om duidelijk gedefinieerde karakters en situaties. Alles wat de personages in die film zeggen en doen heeft ook daadwerkelijk een concrete betekenis, een betekenis die vrijwel altijd verwijst naar de liefdevolle sociale kritiek die Renoir met de film uit. In ‘Elena’ is die situatie echter aanzienlijk veranderd, want net als bij Josef von Sternberg is er in ‘Elena’ geen enkele verwijzing naar een externe realiteit, maar verwijst de film alleen nog naar zichzelf. Renoir neemt een historisch conflict en een bestaande Franse feestdag, maar gebruikt dat om de film alleen naar binnen en niet naar buiten te laten kijken, waardoor de film in een door zichzelf gecreëerd vacuüm komt te staan. Het maakt daarmee ook niet meer uit wat de personages zeggen of wat de politieke of sociale intriges zijn, want die zijn er simpelweg te veel en worden bovendien veel te druk gepresenteerd om ze daadwerkelijk te kunnen begrijpen. Renoir gebruikt het model wat hij zelf gepionierd en keert datzelfde model volledig binnenste buiten, waardoor alle dialoog zijn betekenis als dialoog verliest en enkel nog bestaat als een soort dialoog-zijn. ‘Elena’ is een klucht over een klucht.

Het effect ligt overigens opmerkelijk dicht bij het effect wat een Stan Brakhage film met zich meedraagt: als je in een Brakhage film gaat proberen om bij ieder shot te achterhalen wat er nu precies getoond wordt, wordt iedere film niet alleen een vermoeiende maar ook een onnozele ervaring. Om chocola te maken van Brakhage is vereist dat je de films over je heen laat komen zonder poging om ze direct te begrijpen. Niet dat de films niets zeggen, maar ze zeggen enkel niets in traditioneel dramatische wijze. Waar het om draait is dat je dankzij het effect van Brakhage’s manipulatie van de wereld diezelfde wereld op een andere manier gaat bekijken, waarbij je een meer esthetische kijk op de wereld krijgt en beseft dat schoonheid overal om je heen te vinden is, zelfs in de meest banale dingen. Nu is Renoir uiteindelijk natuurlijk geen avant-gardist, maar een humanist pur sang en ligt hij uiteindelijk dichter bij Sternberg dan bij Brakhage: want net als Sternberg gebruikt Renoir zijn audiovisuele experimenten altijd niet voor structuralistische maar voor sociale doeleinden (of het is beter te zeggen dat Sternberg ergens tussen Renoir en Brakhage inzit), wat in het geval van Renoir natuurlijk is om met een liefdevol observerende camera de dwaasheid van de romantische mens bloot te leggen. En Renoir is natuurlijk geen cynisch observator van een afstand, maar één vol warmte en liefde voor zijn personages. Want hoewel Renoir niet vies is van een beetje satire, schuilt voor hem, net als voor Lubitsch, de schoonheid van het leven precies in de dwaasheid omdat juist het maken van fouten hetgeen is wat mensen hun humaniteit geeft. Wat dat betreft had ‘Elena and her Men’ in navolging van The Great Ziegfeld net zo goed ‘The Renoir Follies’ kunnen heten, zowel dankzij de dwaasheid als het spektakelelement. En ‘Elena and her Men’ is een grote krankzinnige ode aan het ‘joie de vivre’ gevoel wat voor Renoir tegelijkertijd zowel de idiootheid als de essentie van het leven is.


641. Querelle (Rainer Werner Fassbinder, 1982) :: 9.5


Fassbinder’s laatste film is een van zijn meest bizarre en meest ontoegankelijke. Ik weet nog goed dat ik er de eerste keer niet heel veel mee kon, iets wat ditmaal gelukkig iets anders was, hoewel het vermoedelijk nooit mijn favoriete Fassbinder gaat worden. De film is gebaseerd op een boek van de beruchte homoseksuele schrijver Jean Genet en daarmee is direct al veel te verklaren. Ik ben nu niet bepaald bekend met het werk van Genet, naast deze film ken ik enkel zijn enige film ‘Un chant d’amour’, maar beide werken verkomen dermate veel overeenkomsten dat ik er vermoedelijk niet veel naast zit als ik ervan uitga dat ook ‘Querelle’ een typisch Genet werk is – zeker met het beetje biografische informatie van Genet in het achterhoofd. Net als ‘Un chant d’amour’ is ook ‘Querelle’ in vrijwel ieder opzicht niets anders dan een pure, zelfbewuste gay fantasy, compleet met clichématige matrozen en stomende lichamen. Over deze basis wordt vervolgens een soort quasi-mythologisch en halfpsychologisch verhaal gelegd, wat volgens mij niet al te serieus genomen dient te worden – anders vervalt het al snel in pretentie. Het gespeel met persoonlijkheidsverwisseling, fallische symboliek, erotiek en seks geeft de film een licht surrealistische ondertoon waarin niets is wat het lijkt.

Hiermee komen we direct bij een van de meest opvallende aspecten van ‘Querelle’ en dat is de indruk dat de gehele film een grote hommage is aan Josef von Sternberg. Als Fassbinder’s film ‘Lola’ uit 1981 een remake is van Sternberg’s ‘Der Blaue Engel’, dan is ‘Querelle’ een homoseksuele versie van ‘Morocco’. De toon van beide films is vrijwel identiek, beide presenteren een vreemd soort afstandelijke en ingetogen droomwereld, waarin personages vrijwel emotieloos door de film gaan en iedere vorm van psychologische onderbouwing of realisme verworpen wordt ten behoeve esthetiek en kunstmatigheid. De decors in ‘Querelle’ zouden iets zijn waar Sternberg van gesmuld zou hebben en die hij ook nooit gebruikt zou kunnen hebben, want Sternberg was door de gebruiken van Hollywood gedwongen om ten minste nog de suggestie van realisme te geven en de werkelijk compleet artificiële decors van ‘Querelle’ zijn in feite niets meer dan de culminatie waar Sternberg altijd naar streefde maar die hem simpelweg niet ter beschikking stond – men moet onwillekeurig denken aan de reden die Sternberg gaf voor het floppen van zijn laatste film, ‘Anatahan’, namelijk dat hij de echte zee gebruikt had, terwijl de rest van de film zich afspeelt in een duidelijk volledig in de studio gebouwd tropisch eiland. ‘Querelle’ neemt Sternberg’s beroemde adagium dat ‘de ideale film volledig synthetisch is’ simpelweg naar zijn volgende, logische stap. Nu we het toch over ‘Anatahan’ hebben kunnen we meteen begrijpen dat de functie van de voice-over in ‘Querelle’ behoorlijk veel overeenkomsten toont met de radicale voice-over in ‘Anatahan’, waarin aan het begin van de scènes vaak al verteld wordt wat er gaat gebeuren, zodat iedere vorm van dramatische spanning op voorhand onmogelijk gemaakt wordt – iets wat Sternberg natuurlijk ook al deed met de tussentitels van ‘The Scarlet Empress’. En het gehele personage van Jeanne Moreau is wel heel duidelijk gemodelleerd naar de Marlene Dietrich van Sternberg, voor de meeste mensen vermoedelijk de meest zichtbare link tussen ‘Querelle’ en Sternberg.

Net als ‘Morocco’ is ‘Querelle’ ook een ontzettend statische film, die er heel duidelijk naar streeft om datzelfde gevoel van een vroege talkie te bereiken, waarin vrijwel iedereen ontzettend monotoon praat, zonder emotie of expressie. Tijdens de introductie van de bioscoopvoorstelling waar ik de film zag, waarschuwde de beste man ons voor het soms tenenkrommend slechte acteerwerk in ‘Querelle’, wat ik toen een vreemde opmerking vond en nu nog steeds. Ik heb namelijk geen tenenkrommend slecht acteerwerk gezien en volgens mij bevat de film dat ook helemaal niet. Ik ben dan ook van mening dat iedere serieuze filmliefhebber minstens een stuk of 50 extreem lowbudget exploitation films gezien moet hebben om die merkwaardige obsessie met ‘goed acteerwerk’ te verbrijzelen, het zit namelijk louter in de weg. Wat ik erg vaak merk is dat mensen die enkel gewend zijn aan mainstream films (bij gebrek aan een beter woord) is dat als ze ‘slecht acteerwerk’ zien in een film er allerlei toeters en bellen afgaan en ze niet meer in staat zijn om van de film te genieten, het slechte acteerwerk zit ze constant dwars. Ik wil zeker niet zeggen dat goed acteerwerk niet ontzettend veel kan bijdragen aan een film, maar dat is altijd een bonus, geen absolute noodzaak. Als je film op deze manier beschouwt, ben je bevrijd in je kijkhouding en kun je slecht acteerwerk in een film veel makkelijker accepteren, waardoor je niet verblind wordt door dat ene aspect. Dit werpt helemaal zijn vruchten af als het slechte acteerwerk overduidelijk een stilistische keuze is en geen onkunde, zoals in ‘Querelle’ het geval is, waarin Fassbinder niets meer doet dan Sternberg imiteren en waarin het expressieloze en houterige acteerwerk simpelweg een onderdeel is van de gehele textuur van de film (ik moet direct erkennen dat ook ik slachtoffer was van het niet kunnen inzien dat het houterige acteerwerk in ‘Morocco’ een stilistische keuze was toen ik die film voor het eerst zag).
‘Querelle’ is zoals eerder gezegd verre van een gemakkelijke of toegankelijke film. Naast de bovengenoemde punten is de film traag als stroop, waarmee Fassbinder ook al terughaakt op Sternberg, die nog altijd de reputatie heeft een extreem traag filmmaker te zijn. De grap is overigens dat ik iedere Sternberg film de eerste keer ook ontzettend traag en vaak zelfs saai vind, een gevoel dat echter als sneeuw voor de zon verdwijnt bij het herkijken van de films – ik vind vrijwel iedere Sternberg film inmiddels even vlug en wervelend als een gemiddelde Spielberg achtbaan, toch grappig hoezeer je relatie tot een film veranderen kan. Een van de weinige Sternberg films die ik nog altijd traag vind is ‘Morocco’, wat waarschijnlijk ook zijn meest trage film is en wat inherent is aan de dromerige sfeer. Dus wat dat betreft heeft Fassbinder zich uitstekend van zijn taak gekweten, als hij ‘Querelle’ tenminste bedoeld heeft als Sternberg hommage – misschien zie ik wel spoken. Maar ik wil in ieder geval iedereen aanraden om ‘Morocco’ en ‘Querelle’ vlak na elkaar te kijken en uitnodigen om daarmee de vele parallellen te zien – ik denk in ieder geval dat Fassbinder’s film hierdoor beter begrepen kan worden.

Dit was wat ik de vorige keer over ‘Querelle’ schreef. Ik kende de film toen enkel van een DVD en een vervaalde bioscoopprint en weinig had me kunnen voorbereiden op de onnozel schoonheid van de blu-ray. De complexe effecten van de soft focus filters zijn natuurlijk zo ongeveer het eerste die het raam uitvliegen bij de lage resolutie van een DVD of het vervalen van een print en het is nu zo ongeveer een compleet andere film, een die visueel een van Fassbinder’s mooiste is. Een bijna perfecte blu-ray waar het enige minpuntje is dat men geen Engelse subs heeft gegeven voor die paar geschreven quotes die soms in de film zitten, vooral ook omdat die in het Frans zijn. Maar dat is slechts een klein puntje van kritiek op weer een weergaloze uitgave van Gaumont. Zeker nu ze aangekondigd hebben met ‘Bande a part’ en ‘La Chinoise’ twee Godard blu-rays te gaan uitbrengen blijven ze deze wereld weer een stukje mooier maken.

642. The Shadow (Russell Mulcahy, 1994) :: 8.5

Als je na de overweldigende schoonheid van de ‘Elena and her Men’ en ‘Querelle’ blu-rays denkt dat alles in de wereld mooi is, wordt je bruut met beide benen op de grond gezet door ‘The Shadow’. Had de BD gekocht na het ontzettend enthousiaste aanbeveling op DVDBeaver, maar ik zou zo langzamerhand toch moeten weten dat je niet op het oordeel van die figuur kunt afgaan. Alle ingrediënten voor een uitstekende transfer zijn er: er is veel detail, kleurweergave is zeer sterk en er is constant een prettige laag grain te zien. Toch komt de film in ieder frame zeer akelig digitaal over, wat alleen kan duiden op overmatig digitaal gepruts. Het gevolg is een onkijkbare blu-ray die er niet uitziet alsof je de film in de bioscoop ziet, maar als een digitale TV uitzending. Eeuwig zonde, want het geluid klinkt wel waanzinnig en de film zelf is superieure nonsens.

646. Welt am Draht - Seizoen 1 (Rainer Werner Fassbinder, 1973): Aflevering 1 t/m 2 :: 8.5

Ben nog bezig om het allemaal te verwerken, maar dit is weer een fascinerend goedje van Fassbinder op een uitmuntende Criterion BD. Moet dan wel de eerste tech-noir zijn, jaren voor ‘Blade Runner’.

[hstadman]

Mischien komt er een uncut version.

Dat mag voor een aantal zaken gelden, maar er blijven te veel plotgaten/stupide acties van de hoofdrolspelers/flauwe slasher-achtige elementen die met een vervolgfilm niet meer te redden zijn.

[Rogier Burghout]

Get the Gringo (aka How I spent my summer vacation)

Geweldige nieuwe film met Mel Gibson. Lijkt een hoop op Payback maar das zeker niet erg. Lekker ouderwets harde actie, geen CGI, goed verhaal, lekker knallen en zwarte humor. Mel is zeker terug, en er mogen meer van dit soort films van mij komen. Ultiem!

[TheGodfather]

Vandaag een Ozu double bill gedaan:

Tôkyô Monogatari (Tokyo Story)
Ozu`s meest bekende film had ik nog nooit gezien. En dat terwijl de dvd al járen in m`n kast staat. Vandaag dan maar eens de tijd genomen om `m te kijken.
Het is een,zoals al zijn werk, een hele rustige film die het universele en tijdloze probleem van de generatie kloof bloot legt. Zonder zijn personages te veroordelen laat hij aan beide kanten de "problemen" en frustratie zien. Als kijker kies je waarschijnlijk wel een kant maar toch kun je niet anders dan enige vorm van sympathie opbrengen voor "de anderen".
Met prachtig acteerwerk van zijn vaste groep acteurs (met aan `t hoofd Chishû Ryû, die in zo goed als alle Ozu films te zien is) geeft Ozu zijn publiek een blik op de Japanse (en waarschijnlijk universele) samenleving, één die even triest als mooi is en nog lang in m`n hoofd zal blijven rond dwalen.
Een film die zijn status als één van Japans beste en meest bekende films meer dan verdiend en bijna 60 jaar na zijn release nog steeds actueel aandoet.

8,8/10

Ohayô (Good Morning)
Van een heel andere orde is deze remake van Ozu`s eigen, meesterlijke stomme film uit 1932 I was born, but...
Het is één van de meest luchtige films die ik tot nu toe van zijn hand heb gezien. Twee broertjes willen graag dat hun ouders een tv kopen,net zoals hun buurjongetje dat heeft. Hun ouders weigeren dat en dus besluiten de broertjes met niemand meer (behalve met elkaar) te praten totdat ze hun wens in vervulling zien gaan.
Opnieuw is het tempo weer heel rustig maar de toonzetting is dus duidelijk lichter. Zowaar bevat de film een flinke komische noot. Ook hier krijgen we een inkijk in de Japanse middenklasse en geeft Ozu flinke kritiek op de hebzuchtige maatschappij.
Ook eens fijn om deze, op het eerste gezicht, niet zo serieuze kant van Ozu te zien.

Wel nog even over de uit 2000 daterende Criterion dvd: wat is die slecht! nog niet vaak zo`n fletse en uitgewassen kleuren gezien. Dat kan echt niet meer. Mag toch hopen dat ze die binnenkort eens naar blu-ray gaan upgraden...

7,2/10

[TheGodfather]

641. Querelle (Rainer Werner Fassbinder, 1982) :: 9.5

...op weer een weergaloze uitgave van Gaumont. Zeker nu ze aangekondigd hebben met ‘Bande a part’ en ‘La Chinoise’ twee Godard blu-rays te gaan uitbrengen blijven ze deze wereld weer een stukje mooier maken.

.

Dat is heeeeeel goed nieuws! is er al een release datum bekend? en wordt La Chinoise nu eindelijk uitgegeven inclusief die laatste missende scene?

[Brakhage]

Dat is heeeeeel goed nieuws! is er al een release datum bekend? en wordt La Chinoise nu eindelijk uitgegeven inclusief die laatste missende scene?

Beiden komen 10 oktober en voor zover ik weet zijn er verder nog geen specificaties bekend, dus dat wordt afwachten.

[TheGodfather]

Beiden komen 10 oktober en voor zover ik weet zijn er verder nog geen specificaties bekend, dus dat wordt afwachten.

Ok merci. Jammer dat `t nog even duurt Hoop dat nu eens een keer de volledige versie het daglicht ziet...

[Brakhage]

643. Saturday the 14th (Howard R. Cohen, 1981) :: 6.5

644. The Last Sunset (Robert Aldrich, 1961) :: 7.5

OK, hier kunnen we kort over zijn, dit is een van de meest afschuwelijke transfers van het jaar: kleuren zijn flets, beeld is vreselijk plat en het zit van voor tot achter volgepropt met de meest overmatige edge enhancement zodat er afzichtelijke halo's constant zichtbaar zijn. En dat moet je natuurlijk bij een Western al helemaal niet hebben, met al die duidelijk zichtbare randen en arme Kirk Douglas die zichzelf regelmatig in een zwart pak hijst waarbij het nog meer zichtbaar is - sommige halo's geven zelfs licht in het donker! Het zou me niets verbazen als ze hier doodleuk de SD scan op een blu-ray hebben gepleurd. Heb nu met 'Jurassic Park, 'The Shadow' en deze de afgelopen tijd drie afschuwelijke transfers gezien met exact dezelfde problemen en twee ervan zijn door Koch uitgegeven, een door Universal zelf, maar alle drie zijn Universal titels. Nu wil ik niets liever dan geloven dat dit allemaal op toeval berust, maar ik wil ook nog zo graag in Sinterklaas geloven en die wordt er ook maar niet echter van. Deze gaat in ieder geval linea recta terug naar Amazon en ik heb gisteren al mijn eerste slapeloze nacht gehad over die Universal Hitchcock en Monster boxen.

645. Stagecoach (John Ford, 1939) :: 8.5

Ik wil niet zeggen dat ik een 'Wizard of Oz' of 'Casablanca' had verwacht, maar ik was wel nogal verrast dat een film met deze status blijkbaar zo slecht bewaard is gebleven. Het is verre van een slechte transfer, maar het zal ook geen schoonheidsprijzen winnen. Het meest frusterende is nog dat de laatste twintig minuten (vooral de scenes in de saloon) er ineens wel imposant uitzien en het beeld die warme jaren '30 gloed en een helderheid krijgt die het verder nooit heeft, zodat je rechtstreeks kunt zien hoe veel je in de rest van de film steeds mist.

646. The Man Who Shot Liberty Valance (John Ford, 1962) :: 8.5

Goed, dit was dan veruit de beste blu-ray van de avond, maar niet bepaald een zonder problemen. Zo is ook deze niet volledig vrij van digitale scherpening, hoewel het hier in nog acceptabele mate gebruikt wordt. Het grootste probleem lijkt echter een iets te ijverig gebruik van DNR te zijn: er is wel degelijk nog steeds een hele fijne laag grain te zien, maar het is altijd maar aan de magere kant en ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat ze het iets te veel schoon hebben gepoetst. Als je bijvoorbeeld naar 'Too Late Blues' kijkt, eveneens een Paramount film uit dezelfde tijd dan ziet de Cassavetes film er gewoon veel natuurlijker en beter uit. 'Liberty Valance' ziet er te veel uit alsof het gisteren geschoten is en dat is nooit een goed teken. Niet dat dit allemaal erg genoeg is om de release aan je voorbij te laten gaan, maar ik vind het wel een zorgelijke ontwikkeling voor Paramount - ook de hoes lijkt al te veel op een moderne film.

[Marcel Hoeve]

Zulu (1964)

Medium: Blu-ray
Uitgave: UK (met Engelse ondertitels)

Film: 8,0
Beeld: 10
Geluid: 7,5
Extra's: 7,5

[Seus]

Zulu (1964)

Medium: Blu-ray
Uitgave: UK (met Engelse ondertitels)

Film: 8,0
Beeld: 10
Geluid: 7,5
Extra's: 7,5

Hoi Marcel,

Ik heb deze 'blind' gekocht als steelbook bij Play (komende september). Jij geeft een 10 voor beeld. Zou natuurlijk geweldig nieuws zijn . Maar verdiend een 'beeld' wel een 10? Ik klaag er niet over , maar vraag het mij gewoon af.

[peptalk]

Maar verdiend een 'beeld' wel een 10? Ik klaag er niet over , maar vraag het mij gewoon af.

Meningen zijn nogal verdeeld over de beeldkwaliteit van deze film, schijnt nogal digitaal bewerkt te zijn.

[Brakhage]

Meningen zijn nogal verdeeld over de beeldkwaliteit van deze film, schijnt nogal digitaal bewerkt te zijn.

Tot het punt dat er volgens mij geen korreltje grain meer te zien is...

[peptalk]

Tot het punt dat er volgens mij geen korreltje grain meer te zien is...

Toen ik hem keek was ik nog helemaal niet in het 'grain' verhaal thuis en daarna niet meer in de speler gehad. Kan me wel herinneren dat hij dat typische rood had.

Overigens had ik hetzelfde als jij met The Man Who Shot Liberty Valance BD, zag er zo goed uit dat ik twijfel, zeker omdat er wel wat grain te zien is.

[Brakhage]

Toen ik hem keek was ik nog helemaal niet in het 'grain' verhaal thuis en daarna niet meer in de speler gehad. Kan me wel herinneren dat hij dat typische rood had.

Overigens had ik hetzelfde als jij met The Man Who Shot Liberty Valance BD, zag er zo goed uit dat ik twijfel, zeker omdat er wel wat grain te zien is.

Ja, het ziet er allemaal TE schoon uit. Ik krijg 'Sabrina' en 'Funny Face' ergens volgende week binnen, maar vermoed dat die er hetzelfde uit gaan zien en dat dit min of meer de officiele look is die Paramount aan hun meeste releases zal gaan geven. Vrees dus het ergste voor 'Sunset Blvrd' etc. hoewel ik dit nog veel liever zie dan vrijwel alles van Universal. Nu maar hopen dat ze zoveel mogelijk uitlenen aan Olive/Criterion etc. omdat we dan gewoon de filmprints krijgen zonder al die onnodige digitale poespas. Er blijft redelijk weinig over zo van de grote studio's, maar gelukkig hebben we Warner, Sony, Fox en MGM nog...

[BigLebowski]

Tja, wat Universal betreft heb je wel gelijk...ik vrees ook met grote vreze naar de komende Universal Monsters Collection boxset. Ik heb hem wel in de pre-order staan omdat de prijs zo aantrekkelijk is, maar ik denk er ook wel eens aan om hem toch te cancellen en het eerst even af te wachten. Aan de andere kant, het blijft een verbetering ten opzichte van de dvd en het is niet te verwachten dat een ander label ze uitbrengt. Dus keus is er eigenlijk niet.

De David Lynch boxset, waar ik erg naar uitkeek, is ook al zo'n grote deceptie, al liggen daar weer andere problemen aan ten grondslag. Maar het geeft eens te meer aan dat Universal er soms met de pet naar lijkt te gooien

[Brakhage]

De David Lynch boxset, waar ik erg naar uitkeek, is ook al zo'n grote deceptie, al liggen daar weer andere problemen aan ten grondslag. Maar het geeft eens te meer aan dat Universal er soms met de pet naar lijkt te gooien

Klopt, maar Eraserhead zag er tenminste nog waanzinnig uit en volgens mij hadden de Australische releases die ik heb niet de problemen van die box, dus daarvoor zijn gelukkig nog alternatieven. Maar het blijft triest allemaal.

[BigLebowski]

Eraserhead heb ik dan ook gister los besteld, maar ik keek ook zo uit naar Lost Highway. Twin Peaks fire walk with me en Dune zijn voor mij iets minder belangrijk, maar die wil ik toch nog wel hebben evengoed. De Nederlandse versie van Dune is natuurlijk voor een prikkie te koop bij Bol, maar ik verdom het tot nu toe om die te kopen omdat het op het E1 label staat. Heb ooit besloten om die totaal te boycotten, ook al is de uitgave goed en betekent het dat ik het met import dan meestal zonder Nederlandse subs moet stellen. Dat is meer een principe dingetje

[Brakhage]

Eraserhead heb ik dan ook gister los besteld, maar ik keek ook zo uit naar Lost Highway. Twin Peaks fire walk with me en Dune zijn voor mij iets minder belangrijk, maar die wil ik toch nog wel hebben evengoed. De Nederlandse versie van Dune is natuurlijk voor een prikkie te koop bij Bol, maar ik verdom het tot nu toe om die te kopen omdat het op het E1 label staat. Heb ooit besloten om die totaal te boycotten, ook al is de uitgave goed. Dat is meer een principe dingetje

'Lost Highway' is ook uit in Duitsland en voor zover ik begrepen heb is die vrijwel identiek aan de Franse en Australische release, welke ik zelf heb. Het is niet bepaald een perfecte transfer maar ook verre van slecht en voor dat geld kun je niet sukkelen natuurlijk

[BigLebowski]

Enkel met duitse ondertitels zie ik, maar de prijs is inderdaad zeer aantrekkelijk...hmmm...zal er even over nadenken. Bedankt

[Marcel Hoeve]

Hoi Marcel,

Ik heb deze 'blind' gekocht als steelbook bij Play (komende september). Jij geeft een 10 voor beeld. Zou natuurlijk geweldig nieuws zijn . Maar verdiend een 'beeld' wel een 10? Ik klaag er niet over , maar vraag het mij gewoon af.

Ik geef niet vaak een 10 voor beeldkwaliteit voor een 'gewone' speelfilm. Maar Zulu zag er op mijn plasma weergaloos uit: haarscherp, fantastische kleuren, zeer goed contrast, en dat voor een film uit 1964! Ik weet dat er inderdaad andere oordelen over de beeldkwaliteit zijn, maar ik heb dat niet kunnen constateren.

[Brakhage]

Enkel met duitse ondertitels zie ik, maar de prijs is inderdaad zeer aantrekkelijk...hmmm...zal er even over nadenken. Bedankt

Maar er wordt toch niet gesproken in de helft van de film en het gaat toch niet om het verhaal, dus waarom zou je subs nodig hebben?

[BigLebowski]

Daar zit wat in Maar ik vind het toch niet prettig als ik slecht te verstane dialogen, vanwege gemompel of accenten, niet lekker kan volgen. Weet zo uit m'n hoofd niet meer of dat met deze film ook het geval is. Ik zal hem weer eens in de speler gooien en wat fragmenten bekijken om te zien of hij zonder dialogen prima te volgen is

[vinnypassy]

The Raid (2011, Gareth Evans)

Godskolere wat een actie. Het kleine beetje verhaal in Serbuan Maut (rode draad is corruptie in verband met drugshandel) blijkt een prima excuus voor een overdosis aan actie, waarbij een gezond stukje gore niet ontzien wordt. Het verwordt gelukkig nooit pulp en blijft op een acceptabel niveau. De muziek en cinematografie werkt pulserend, de montage is bijzonder strak en de actie wordt perfect afgewisseld met enkele kalme momenten, die afwisselend werkt om de spanning op te bouwen of om op adem te komen na weer een fantastisch gechoreografeerde actiescène. Helaas komt er wel nog een stukje sentiment in de film, wat het tempo er iets uit haalt. Maar niet teveel nadenkend over realisme en dat 'verplichte' sentiment is dit een exercitie in actie, rauwe en brute actie, van een zeer aangenaam niveau.

[Brakhage]

653. Dèmoni (Lamberto Bava, 1985) :: 8.5

Durfde de Arrow blu-ray niet meer te kopen na de recensies en ben blij dat ik dat nooit gedaan heb, want het is schandalig dat ze dit zo hebben durven uitbrengen. Over compressieproblemen dankzij de ontzettend lage bitrate kan ik met mijn nog meer gecompresseerde BD rip niet oordelen natuurlijk, maar de contrastwaarden lijken werkelijk nergens naar. Al het zwart (en daarvan is er in een horrorfilm natuurlijk redelijk wat) is constant grijs, waardoor vrijwel alle sfeer verloren gaat. Weer typisch broddelwerk van Arrow dit, vooral omdat de print die ze gebruikt hebben duidelijk heel goed was - maar misschien moeten ze de handleiding van hun TV's eens doornemen om er achter te komen waar die knop 'brightness' nou toch in hemelsnaam voor dient.

654. Sabrina (Billy Wilder, 1954) :: 9.0

Deze viel me 100% mee gelukkig! Het valt in vergelijking met 'The Man Who Shot Liberty Valance' vooral op hoe veel 'Sabrina' er wel uitziet als film in een meer dan uitstekende transfer waarbij er nog genoeg grain overblijft en het contrast imponeert. Enig probleem is de in mijn ogen onnodige edge enhancement, hoewel het gelukkig nog met mate gebruikt wordt, maar alles is te veel natuurlijk.

655. Funny Face (Stanley Donen, 1957) :: 9.0

Durfde deze release aanvankelijk niet te kopen wegens geruchten van een extreem gebruik van DNR, maar begrijp eerlijk gezegd niet waar die geruchten vandaan komen. Het lijkt me toch de hele essentie van het 'high fidelity' van Vista Vision dat er ontzettend fijne grain ontstaat en die is hier van voor tot achter duidelijk zichtbaar. Ik heb me altijd vreselijk gestoord aan de ondermaatse kwaliteit van de DVD die ik had (er scheen later een betere DVD uitgebracht te zijn) en de BD is dan een verademing omdat de kleuren nu eindelijk wel stralen en de op de DVD problematische scenes met mist of soft focus filters nu eindelijk een genot om naar te kijken zijn. Wat iets minder prettig is, is net als bij 'Sabrina' ook hier edge enhancement. Bij 'Sabrina' was het nog acceptabel, hier vormt het soms echt grote problemen, wellicht omdat je het in kleurenfilms altijd beter ziet of omdat ze het gewoon meer hebben toegepast. Vreemd genoeg beperkt zich dit grotendeels tot de eerste helft van de film want zo ongeveer vanaf het moment dat men naar Parijs gaat verdwijnt het bijna als sneeuw voor de zon en bereikt het acceptabele niveau's. Al met al verre van een perfecte transfer, maar absoluut de moeite waard en het geeft je weer hoop voor 'Sunset Boulevard'.

656. Beyond Therapy (Robert Altman, 1987) :: 8.0

Dit was een van de weinige Altman films die ik nooit gezien, mede dankzij de problematische verkrijgbaarheid en het feit dat dit vrij unaniem gezien wordt als een van de slechtste films die ooit gemaakt zijn door een gevierd regisseur. De film is een rommeltje, maar iedere Altman film is natuurlijk een rommeltje, dat is inherent aan zijn stijl en wat dat betreft is dit een vrij glorieus rommeltje. Wat eveneens een rommeltje is, maar dan iets minder glorieus, is de Duitse blu-ray release hoewel ik me afvraag of je technisch nog van een blu-ray kunt spreken. Het meest positieve wat je er van kunt zeggen is dat het 'true to source' is en dat klinkt dan nog imponerend, zolang je er maar niet bij zegt dat die source overduidelijk een videoband is (I kid you not). De hoes mag dan wel doodleuk claimen dat het 1080P Full HD is, maar ik vraag me af of dat bij video uberhaupt nog mogelijk is. Ironisch genoeg vond ik dit nog beter kijkbaar dan bijvoorbeeld 'The Last Sunset', op het moment dat je accepteert dat je naar een vrij goede video release zit te kijken - het is in ieder geval consistent en ik zie per jaar meer dan genoeg VHS rips om daar inmiddels immuun voor te zijn. Maar met blu-ray heeft dit niets te maken natuurlijk en wat dat betreft ben je waarschijnlijk beter uit met de DVD release van Image die begin dit jaar in Amerika uitkwam - krijg je er met 'Lust in the Dust' ook nog eens een extra film bij en de screenshots die ik van de DVD gezien heb zagen er beter uit dan deze 'blu-ray'. Mocht je een keer 8 euro op straat vinden, dan is dit wellicht een leuke curiositeit omdat je je toch vertwijfeld afvraagt hoe veel lef mensen moeten hebben om dit uit te brengen.