Welke film/serie heb je net gekeken en wat vond je er van? (12)

[Tom91]

Young Adult

Aardige film, maar net zoals 'Up In The Air' is de mengeling van comedy en drama niet goed. Dit gaan ten koste van de uitvoer en toon van de film. Jason Reitman doet dit toch nog niet goed, hij moet nog leren van Alexander Paye, die dat beter doet met bijvoorbeeld The Descendants. Theron zet inderdaad goede vertolking neer, en ook goed werk van Patton Oswalt. Wilson speelt flets, zijn personage had beter uitgewerkt kunnen worden.

Ik vind Up in the Air, Young Adult, Juno en Thank You for Smoking anders wel stuk voor stuk goede dramedies.

[BigLebowski]

Young Adult

Aardige film, maar net zoals 'Up In The Air' is de mengeling van comedy en drama niet goed. Dit gaan ten koste van de uitvoer en toon van de film. Jason Reitman doet dit toch nog niet goed, hij moet nog leren van Alexander Paye, die dat beter doet met bijvoorbeeld The Descendants. Theron zet inderdaad goede vertolking neer, en ook goed werk van Patton Oswalt. Wilson speelt flets, zijn personage had beter uitgewerkt kunnen worden.

Mijn mening is een andere. Ik vond Up in the Air een prima balans en toon hebben...in tegenstelling tot The Descendants, die me iets te sentimenteel werd en wat drama en komedie betreft precies tussen Sideways en About Schmidt in zat, welke ik beide beter vond. Dus dat maakt me alleen al om die reden nieuwsgierig naar Young Adult

[TheGodfather]

Tabu - A Story Of The South Seas
Murnau`s laatste film is het universele verhaal van een onmogelijke liefde omgeven door lokale gewoontes en gedachtegangen.
Het is een stomme film maar, anders dan bij het grootste deel van de stomme films, komen hier geen title cards in voor om de dialogen "te vertellen". Dat maakt de film speciaal, evenals de cast die grotendeels bestaat uit amateurs van de plaatstelijke bevolking. Bovendien zijn de beelden en de muziek erg mooi.
Een sterke laaste film van grootmeester Murnau.

8,0/10

Bad Boys
Eén van m`n favoriete Bruckheimer films, waarvan ik bij de laatste kijkbeurt (2 jaar geleden) dacht dat ie wel eens een blu-ray uitgave verdiende en er ook van zou profiteren.
Die blu-ray is er nu dus en sinds een week of 2 behoort ie tot m`n collectie. En inderdaad: de film profiteert zeker van de blu-ray transfer. De warme typische Miami-sfeer die Bay op het scherm tovert komt nog warmer en beter tot z`n recht in een transfer die er geweldig uitziet: strak en met natuurlijk een prachtige oranje tint die het beeld beheerst. Ook het geluid knalt er uit.
De film zelf is nog steeds heerlijk, Lawrence en Smith zijn super samen en de scherpe dialogen ken ik inmiddels van voor naar achteren.
Super film in een sterke uitgave!

8,5/10

[Pieter R.]

Net Thor gekeken op BR.
Al had het verhaal iets ingewikkelder/donkerder mogen zijn van mij, het blijft een lekkere film. Ook met goed acteerwerk (Hemsworth is zozo, maar de rest en zeker anthony Hopkins scoort ruim voldoende). Verhaal is redelijk, maar zoals ik al zei mocht het wat dieper enzo. Maar goed: nog knap hoe je Asgard, goden etc. nog behoorlijk "realistisch" portretteert in een film. Zo makkelijk om er een goedkope b-film van te maken.
Maar wat het hem ook zeker doet voor mij in de film is de meesterlijke score van Patrick Doyle. Zat er in de bios al van te genieten en nu weer.

[Patrick van den Hul]

Mijn mening is een andere. Ik vond Up in the Air een prima balans en toon hebben...in tegenstelling tot The Descendants, die me iets te sentimenteel werd en wat drama en komedie betreft precies tussen Sideways en About Schmidt in zat, welke ik beide beter vond. Dus dat maakt me alleen al om die reden nieuwsgierig naar Young Adult

Ben zelf fan van beide heren. De balans in bijvoorbeeld Up in the Air is naar mijn mening enorm knap.

Young Adult is een ander verhaal. Voor mij was het hier toch wel het drama dat duidelijk de humor overschaduwde. Sterker nog, zelfs de humor werd tragisch door de tragiek van het algehele verhaal.

[Bettina]

[

Extremely Loud & Incredibly Close Stephen Daldry - 2011

Het boek heb ik vanuit mijn opleiding van voor naar achteren en van achteren naar voren gelezen. Waarschijnlijk een van de beste boeken die ik de afgelopen 10 jaar heb mogen lezen en nu was dan daar eindelijk de film versie waar iedereen die bekend is met het sublieme boek al jaren op zat te wachten. Voorafgaand aan de film heb ik de nodige positieve, maar vooral ook negatieve recensies/opmerkingen gelezen over deze film en dat stemde me enigszins sceptisch over het eindresultaat dat Stephen Daldry had gefabriceerd. Zijn films Billy Elliot en the Reader zijn toch van een bovengemiddeld goede kwaliteit en ik ging er dus van uit dat ook Extremely Loud de nodige emotionele en menselijke momenten zou kennen. Ik kan concluderen dat de film een prachtige ode is aan het boek; natuurlijk zou men nooit in staat zijn om het perspectief van het boek (dat van de zeer wijze avonturier Oskar) op het witte doek na te bootsen en ook de manier waarop het boek visueel in elkaar zit zou een hele opgave worden te verfilmen. Toch slaagt de film er stap voor stap in het boek de erkenning te geven die het verdient. Bepaalde elementen komen op een andere manier terug en sommige elementen zijn totaal weg gelaten om de film niet te lang voort te laten slepen. Ik heb meerdere malen gelezen dat men de film bijzonder saai vond en dat het jongetje een bron van ergernis is, maar daar kan ik me absoluut niet in vinden. De zoektocht van Oskar in het machtige New York is een prachtig portret van een jonge knul die probeert om te gaan met het verlies van zijn vader. Het trauma dat hij maar niet weet te delen met familie of vrienden maakt deze film, de interne strijd hoe om te gaan met verlies vanuit een kind zijn perspectief is prachtig verfilmd. Staar je niet blind om het feit dat het hier gaat om een film rond 9/11, de film gaat daar nauwelijks over. Zeer overtuigende rollen van Max von Sydow en Sandra Bullock. Een dikke aanrader, maar wellicht is het verstandig het boek toch eerst te lezen..

Ik heb de film gezien zonder het boek te kennen, en vond de film prachtig!
Een 9
Ja oskar was soms vervelend, maar ik kon het hem goed vergeven.
Heb de film in de bios gezien.
Maar jkoop deze zeker op blu ray.

[rogue]

Ben zelf fan van beide heren. De balans in bijvoorbeeld Up in the Air is naar mijn mening enorm knap.

Young Adult is een ander verhaal. Voor mij was het hier toch wel het drama dat duidelijk de humor overschaduwde. Sterker nog, zelfs de humor werd tragisch door de tragiek van het algehele verhaal.

Ik vond juist de balans tussen drama en humor erg goed, misschien wel het sterkste punt van de film.
Als er al zoveel discussie over is, is het in ieder geval een film die het waard is om zelf te beoordelen .

[DanielC.]

Met het grafische geweld in Drive refereert Refn duidelijk naar later werk van Cronenberg (A History of Violence).

Wat een kletskooek. Cronenberg is toch niet grafischer in zijn latere films dan in zijn eerdere? Als ik de verminkingen van van Scanners/Videodrome/the Fly naast zijn latere films leg, zijn die niet minder grafisch.

[DanielC.]

Tabu - A Story Of The South Seas
Murnau`s laatste film is het universele verhaal van een onmogelijke liefde omgeven door lokale gewoontes en gedachtegangen.
Het is een stomme film maar, anders dan bij het grootste deel van de stomme films, komen hier geen title cards in voor om de dialogen "te vertellen". Dat maakt de film speciaal, evenals de cast die grotendeels bestaat uit amateurs van de plaatstelijke bevolking. Bovendien zijn de beelden en de muziek erg mooi.
Een sterke laaste film van grootmeester Murnau.

tjonge, jonge. Wat een flauwe score, die film is perfect en verdient een 10!!

[Sterrezaat]

Gisteren naar de bios geweest met mn vriendin naar This Means War. Moet zeggen een vermakelijke film.
Lekker onderuit, popcorn erbij en ontspannen.

[vinnypassy]

When Harry Met Sally... (1989, Rob Reiner)

Ondanks dat ik liefhebber ben van dit soort films, wist deze me niet zo te grijpen als de klassiekerstatus zou doen vermoeden. Natuurlijk zitten er enkele klassieke momentjes in, de dialogen zijn tof en Billy Christal en Meg Ryan wisten me ondanks een wat mindere start te overtuigen. De film wist de voorspelbaarheden echter niet volledig te verbergen met deze pluspunten. Al met al is het absoluut wel een leuke romcom met een paar pieken, maar dat maakt het voor mij net niet de uitschieter in het genre waar ik op gehoopt had.

[Oudlid_X5]

Wat een kletskooek. Cronenberg is toch niet grafischer in zijn latere films dan in zijn eerdere? Als ik de verminkingen van van Scanners/Videodrome/the Fly naast zijn latere films leg, zijn die niet minder grafisch.

Maar het grafische geweld in A History of Violence is een stuk realistischer en buiten dat gaat het ook om de 'history'uit de titel van A History of Violence dat slaat op de hoofdpersoon uit Drive. Er zijn meer overlappingen.

[mark t]

en buiten dat gaat het ook om de 'history'uit de titel van A History of Violence dat slaat op de hoofdpersoon uit Drive.

Hoe dat zo?

[Oudlid_X5]

Viel het je bijvoorbeeld niet op dat in het begin van de film gezegd wordt dat hij pas net in de stad woont en op het eind van de film dezelfde stad weer moet verlaten... Zegt genoeg. Niet?

[WaymannDirector]

En om terug op het topic te komen. Net Breaking Dawn bekeken. Heb liggen slapen en tegelijk in een deuk gelegen van het lachen.

[mark t]

Viel het je bijvoorbeeld niet op dat in het begin van de film gezegd wordt dat hij pas net in de stad woont en op het eind van de film dezelfde stad weer moet verlaten... Zegt genoeg. Niet?

Nee, eigenlijk niet. Drive draait om een buitenstaander die inderdaad net in de stad is en die nog steeds bezig bezig is met allerlei bedenkelijke activiteit. History of Violence draait om iemand die daar zo'n beetje het tegenovergestelde van is; Iemand die al sinds jaar en dag (i.t.t. bij Drive) ingeburgerd is (i.t.t. bij Drive) en z'n criminele verleden al zo lang achter zich heeft gelaten (i.t.t. bij Drive) dat-ie niet alleen een gezin, maar ook bijna volwassen kinderen heeft (i.t.t. bij Drive). Hij deinst aanvankelijk ook terug voor geweld (i.t.t. bij Drive). Ik zie dus afgezien van wat zeer generieke en oppervlakkige zaken amper overeenkomsten.

[Oudlid_X5]

Wat jij wilt.

[TheGodfather]

tjonge, jonge. Wat een flauwe score, die film is perfect en verdient een 10!!

Geef ik eens geen mega hoge score is het weer niet goed
Misschien stijgt ie in de toekomst nog in waardering. Nosferatu (shoot me) vond ik de eerste keer (en ook de enige keer tot nu toe) ook niet super goed.

Wat jij wilt.

Goed antwoord!
mark heeft wel gelijk. Zoveel overeenkomsten tussen Drive en A History of Violence zijn er echt niet, behalve dat t beide briljante films zijn.

[Brakhage]

300. Killer's Moon (Alan Birkinshaw, 1978) :: 7.0

301. Monty Python and the Holy Grail (Terry Gilliam, Terry Jones, 1975) :: 10.0

Had deze in geen jaren meer gezien en aangezien ik de film enkel ken van TV, is het in mijn beleving (net als 'Life of Brian') altijd een hele lelijke film geweest. Daarom is deze blu-ray zo'n openbaring, omdat het dat helemaal niet blijkt te zijn! Het is niet bepaald de meest scherpe film, maar zo is ie volgens mij gewoon geschoten en Sony heeft hier geweldig werk afgeleverd. 'Ni'!

302. Virgin Witch (Ray Austin, 1972) :: 7.5

Net als 'Killer's Moon' een Redemption blu-ray en deze is wat evenwichtiger vooral omdat de print in betere conditie is. Verder weer een hele natuurlijke transfer zoals we inmiddels al van Redemption gewend zijn. De film zelf is niet bepaald een meesterwerk, maar wel een fascinerend iets, ook al stijgt het nergens naar echt grote hoogten.

303. Nine 1/2 Weeks (Adrian Lyne, 1986) :: 9.5

Ik had deze om onduidelijke redenen nooit gezien, maar mijn god, wat een film! De blu-ray is op zich zeer sterk, ware het niet dat er een onbehoorlijke hoeveelheid ruis in zit. Ik kan prima ruis hebben normaal gesproken, maar hier zat ik me er regelmatig aan te storen, omdat het in praktisch iedere scene terug komt. Eeuwig zonde, want buiten die ruis zit dit er echt oogverblindend filmisch uit en komt Lyne's briljante, bijna tactiele stijl volledig tot zijn recht en zou ik het zonder overdrijven in mijn top 10 van releases van het jaar kunnen zetten.

304. Naniwa erejî (Kenji Mizoguchi, 1936) :: 8.0

Heb altijd het gevoel gehad dat Mizoguchi mij meer ligt dan Kurosawa, maar heb me er nooit echt in verdiept, vooral qua tijdgebrek. Deze blu-ray box van Artifical Eye is dan ook een uitgelezen kans om dat te doen wat ik jaren geleden al had moeten doen en de eerste film is direct een schot in de roos.

305. Dishonored (Josef von Sternberg, 1931) :: 9.5
306. Shanghai Express (Josef von Sternberg, 1932) :: 10.0

Beide films zijn nu pas voor het eerst in regio 1 uitgegeven in deze box. Aan de ene kant is dit zeer bezwaarlijk natuurlijk aangezien dit hoogstwaarschijnlijk betekent dat een blu-ray release nu vrijwel uitgesloten is en als er een regisseur SCHREEUWT om blu-rays is het Sternberg wel. Maar goed, als bepaald soort filmliefhebber ben je dit soort praktijken inmiddels wel gewend (deze maand komt nog een andere favoriete film, 'The Devils' ook enkel op DVD uit, zucht) en deze twee films zagen er altijd veruit het slechtst uit op de bestaande DVD's. 'Dishonored' is genomen van die prachtige ULCA print die ik vorig jaar in het Filmmuseum gezien heb en de verschillen met de Europese Universal DVD zijn gigantisch, vooral omdat de nieuwe DVD veel minder ruis heeft en er veel minder digitaal uitziet. Als je eenmaal Sternberg op celluloid gezien hebt weet je dat het verschil met DVD net zo groot is als bij Brakhage, dus het is jammer dat het 'enkel' een DVD is, maar dit is wel zo goed als DVD wordt.

'Shanghai Express' is net zo'n groot verschil ten opzichte van de oude DVD en ziet er oogverblindend uit. Aangezien dit misschien wel de beste film is die er ooit gemaakt is, lijkt het me dat iedere zichzelf respecterende filmliefhebber deze box niet kan laten liggen.

307. 54 (Mark Christopher, 1998) :: 9.0

Had deze bijna niet gekocht dankzij deze recensie, maar ben blij dat ik het toch met mijn eigen ogen wilde zien. Die kerel klaagt vooral steen en been dat dit er uit zou zien als een upscale van een DVD en geen fatsoenlijke hi-def presentatie zou geven, maar dat is alleen het geval voor mensen die hi-def gelijk lijken te stellen aan scherpte en niet kunnen begrijpen dat scherpte zelfs een relatief onbelangrijk aspect van hi-definition is. Ja, de film ziet er soft uit, maar nergens fuzzy en er is juist ontzettend veel detail zodat dat op zichzelf al duidelijk hi-def is. Maar vooral de prachtige, ontzettend fijne filmkorrel geeft alles een imposante textuur die op DVD simpelweg nooit na te bootsen is en die wat mij betreft HET belangrijkste van blu-ray is, zeker in combinatie met de zeer sterke kleurenreproductie. Nu heb ik de film nooit in de bioscoop gezien en wellicht dat mijn esthetische gevoel me ditmaal volledig in de steek laat (wat me zelden gebeurt), maar het lijkt me ontzettend duidelijk dat de softe look van '54' exact de bedoeling is aangezien de film zich in de jaren '70 afspeelt en het duidelijk die look wil creëren en er dus niet uit hoort te zien als een ultrascherpe moderne film. Dit is niet alleen geen slechte transfer, ik zou het zelfs een exemplarische willen noemen en echt aanzienlijk beter dan dat onkijkbare gedrocht van 'Velvet Goldmine' dat Lionsgate onlangs heeft uitgebracht en die exact dezelfde reviewer op blu-ray.com (een kerel die sowieso maar weinig begrijpt waar hij het over heeft) 3,5 ster geeft.

Het enige nadeel van deze release is dat dit enkel de bioscoop versie bevat, terwijl de Europese Studio Canal die binnenkort uit gaat komen, hoogstwaarschijnlijk ook de beruchte director's cut zal gaan bevatten, wat volgens mij de eerste keer is dat die versie een enigszins brede circulatie zal krijgen. In deze versie is 25 minuten aan materiaal uit de bioscoop versie vervangen door 45 minuten waarin de overduidelijke biseksualiteit van het Ryan Phillipe personage sterk benadrukt schijnt te worden, iets wat er van de studio volledig uitgehaald moest worden omdat eerste testscreenings zeer negatief reageerden op een homozoen van Ryan. Als die versie er echt op gaat staan, zal de Studio Canal vrijwel per definitie de betere release gaan worden, maar ik moet het eerst nog meer zien gebeuren voor ik het echt geloof.

De film zelf is helaas volledig ten prooi gevallen aan het 'Showgirls' syndroom en volledig neergesabeld puur en alleen omdat het een eerlijke, confronterende film over seks en drugs is met problematische hoofdpersonages waarmee je niet probleemloos kunt identificeren. Zo goed als de Verhoeven film is dit niet, maar wat mij betreft is dit een van de definitieve films van de jaren '90.

[TheGodfather]

Repo Man
Het debuut van Alex Cox is een tikkeltje vreemde maar wel fijne mix van science-fiction en detective overgoten met een dikke, humorvolle Koude Oorlog saus.
Er zitten een aantal WTF momenten en daardoor misschien niet ieder`s cup of tea. Maar,mede door de fijne punk soundtrack, vond ik `t erg genietbaar.
Ben benieuwd naar de tv version die ook op de Masters Of Cinema blu-ray en hoe ze dit origineel verkloot hebben..

8,0/10

[Oudlid_X5]

Goed antwoord!
mark heeft wel gelijk. Zoveel overeenkomsten tussen Drive en A History of Violence zijn er echt niet, behalve dat t beide briljante films zijn.

Het interesseert me niet wat de verschillen zijn tussen Drive en A History of Violence maar want Refn gebruikt / verwerkt in vrijwel iedere film van hem. Refn maakt het namelijk zijn eigen en verliest ten allen tijden zijn eigen stempel / stem niet. Het gaat zich mij meer erom wat Refn er uiteindelijk meedoet en hoe hij het binnen het verhaal en film past zonder dat het op - kijk mij - à la (de latere films van) Tarantino lijkt.

En in dat opzicht maakt hij beter gebruik en verwijst hij rijkelijk naar zijn lievelingsregisseurs (en hun films) zoals Mann, Kubrick, Meyer, Herzog, Lynch, Ferrara, Deodato, Hill, Noé, Jodorowsky, om er maar eens een paar namen te noemen.

[Brakhage]

Het interesseert me niet wat de verschillen zijn tussen Drive en A History of Violence maar want Refn gebruikt / verwerkt in vrijwel iedere film van hem. Refn maakt het namelijk zijn eigen en verliest ten allen tijden zijn eigen stempel / stem niet. Het gaat zich mij meer erom wat Refn er uiteindelijk meedoet en hoe hij het binnen het verhaal en film past zonder dat het op - kijk mij - à la (de latere films van) Tarantino lijkt.

En in dat opzicht maakt hij beter gebruik en verwijst hij rijkelijk naar zijn lievelingsregisseurs (en hun films) zoals Mann, Kubrick, Meyer, Herzog, Lynch, Ferrara, Deodato, Hill, Noé, Jodorowsky, om er maar eens een paar namen te noemen.

Wat ik me vooral afvraag is hoe je precies kunt bepalen dat hij naar al die films verwijst en hoe hij dat dan precies gebruikt? Het is een ding om op overeenkomsten te wijzen tussen bijvoorbeeld 'Drive' en 'A History of Violence', maar je lijkt daar direct een rechtstreekse invloed van te maken terwijl het net zo goed puur toeval kan zijn. Hoe weet je zo zeker dat die rechtstreekse relatie er is?

[Jeroen D]

Wat ik me vooral afvraag is hoe je precies kunt bepalen dat hij naar al die films verwijst en hoe hij dat dan precies gebruikt? Het is een ding om op overeenkomsten te wijzen tussen bijvoorbeeld 'Drive' en 'A History of Violence', maar je lijkt daar direct een rechtstreekse invloed van te maken terwijl het net zo goed puur toeval kan zijn. Hoe weet je zo zeker dat die rechtstreekse relatie er is?

Dat vraag ik mij dus ook af. Verhoeven verzint wat en dan is het gelijk een feit. Ik zie geen enkele overeenkomst tussen Drive en A History of violence........2 totaal verschillende films.

[Oudlid_X5]

Dat vraag ik mij dus ook af. Verhoeven verzint wat en dan is het gelijk een feit. Ik zie geen enkele overeenkomst tussen Drive en A History of violence........2 totaal verschillende films.

Het is geen FEIT maar meer gevoel / ervaring. Maar in Drive zitten zoveel verwijzingen dat ik je beter naar de wikipedia site kan doorverwijzen:

http://en.wikipedia.org/wiki/Drive_(2011_film)

[Brakhage]

Het is geen FEIT maar meer gevoel / ervaring. Maar in Drive zitten zoveel verwijzingen dat ik je beter naar de wikipedia site kan doorverwijzen:

http://en.wikipedia.org/wiki/Drive_(2011_film)

Zo maak je je er wel lekker makkelijk vanaf natuurlijk. Ik zie vooral heel veel inspiratiebronnen staan en dat zal ook allemaal wel, maar is niet zo belangrijk verder. Waar het mij om gaat is dat je enkele hele duidelijke statements maakt en vervolgens niet in staat bent om die statements uit te leggen of kracht bij te zetten. De film 'A History of Violence' wordt op de hele wiki pagina niet genoemd, terwijl je wel letterlijk hebt gezegd dat het naar die film verwijst. Hoe dan precies? Of belangrijker, hoe helpen al deze verwijzingen mij om de film beter te begrijpen? Wat is nu precies de functie van al deze verwijzingen?