Welke film/serie heb je net gekeken en wat vond je er van? (12)

[vinnypassy]

La Passion de Jeanne d'Arc (1928, Carl Theodor Dreyer)

La Passion de Jeanne d'Arc is eigenlijk één lange lijdensweg. Vrijwel vanaf het begin zit je als kijker bovenop al het leed dat Jeanne te verduren krijgt tijdens haar berechting als vrijheidsstrijdster. De camera zit bovenop haar indrukwekkend meelijwekkende gezicht dat een en al vrijheid uitstraalt. Doordat de film vrijwel volledig uit close-ups bestaat zit je er als kijker vrijwel continu zo direct bovenop, waarmee de emotionele impact bij mij toch afnam. Dit is echter het enige minpuntje, want verder weet de film continu te boeien en afgrijzen voor het onvermijdelijke te zaaien, waarmee Jeanne d’Arc zijn klassiekerstatus beslist eer aan doet.

Lincoln (2012, Steven Spielberg)

Lincoln is lang niet Spielbergs beste werk. Er zitten enkele subplotjes in de film die overbodig zijn, waarmee zelfs het verschijnen van Joseph Gordon Levitt in de film als overbodig kan worden gezien. Het tempo ligt laag en hoewel ik dat normaal niet als minpunt ervaar, nam de inleiding hiermee teveel tijd voor zijn rekening en zijn de 150 minuten die de film duurt nogal aan de lange kant.

Toch is het allemaal niet heel slecht. De regie is haast weer ouderwets Spielberg, hoewel het niveau van een Saving Private Ryan niet gehaald wordt. Hij wordt bijgestaan door een indrukwekkende cast met minstens twee handjesvol grote namen, die qua prestaties aangevoerd wordt door Daniel Day Lewis en Tommy Lee Jones, en een uitstekende score van John Williams. Ook ademt de sfeer een zeer geloofwaardige authenticiteit uit.

Hiermee werden maar liefst twaalf Oscarnominaties gescoord. Hoe groot mijn zwak voor Amerika ook is, dit voelt aan als een overdaad aan patriottisme. Ergens is het begrijpelijk, want een slechte semi-biopic van één van de grootste Amerikaanse presidenten is het niet. Gemiddeld gezien is Lincoln echter 'slechts' een gemiddelde film: er zijn wel plusjes, maar die kunnen de minnetjes niet volledig wegstrepen.

[Reinbo]

The Master 9,5/10

Meesterwerkje van PT Anderson. Geweldige rollen, zeg maar gerust groots, van Hoffmann (zIjn beste ooit wellicht) en Joaquin Phoenix. Met schitterend subtiel camerawerk, feilloze editing en een a-synchrone soundtrack weet P.T. Anderson zich verder te ontwikkelen tot een van Hollywood's meest interessante en kundige regisseurs. Het eerste anderhalf uur behoort tot het beste wat cinema ooit heeft voortgebracht, dan ontspoort de film op Lynchiaanse wijze, om vervolgens toch een beetje te verzanden in stuurloosheid. Miste het laatste half uur wat focus en ook de bioscoop op de SS Rotterdam was verre van ideaal. Daarom een dikke 9 voor nu, maar alles in mij voelt dat er eigenlijk meer in zit. Het schreeuwt dan ook om herziening om de keuze voor het eind beter te duiden.

Wellicht woensdag eens op 70 mm in een riante bioscoop bekijken.

Beste film van dit jaar heb ik mogelijk al achter de rug.

[vinnypassy]

Ik ga The Master woensdag zien op het IFFR (ook 70mm), dus nu ben ik nog benieuwder!

Les Misérables (2012, Tom Hooper)

Je moet er maar tegen kunnen: films waarin dialoog plaats heeft gemaakt voor vrijwel continu gezang. De musical is een aparte stroom in de film die lang niet iedereen ligt, maar ik schijn er wel een zwak voor te hebben. Toch was ik enigszins sceptisch voor Les Misérables, want de taak om één van ’s werelds grootste musicals ooit te verfilmen is er nogal eentje. Maar misschien is het juist daardoor dat de film me eigenlijk honderd procent mee is gevallen.

Ik kan weinig anders doen dan herhalen wat velen al voor me hebben gezegd: doordat de zang niet in de studio is opgenomen en het daardoor niet zo gepolijst klinkt als in de gemiddelde musical, komt de film ten goede. Je kunt er niet omheen, het is gewoon zo. Les Mis heeft in alles een grauwe en donkere uitstraling en overgeproduceerde nummers zouden dit niet ten goede komen. Hierdoor voelt de film nooit aan als de gemiddelde musical waarover zoveel vooroordelen bestaan.

De zeer behoorlijke cast presteert daarentegen ietwat wisselvallig. Russel Crowe schijnt een zangcarrière te hebben, maar dat is aan zijn zeer vlakke prestatie niet af te lezen. Anderen, zoals Amanda Seyfried en Eddie Redmayne, doen het zonder enorm te overtuigen wel goed en de komische noot die Sacha Baron Cohen en Helena Bonham Carter toevoegen is een geslaagde. Het zijn echter Hugh Jackman en Anne Hathaway die voor de volle honderd procent weten te overtuigen met zowel zang- als acteerkunst. Jackman in een zeer sterke hoofdrol, Hathaway in een (helaas) kleinere bijrol.

Zoals eerder gezegd vloeien grootse en kleinere scènes prima in elkaar over, waarbij het camerawerk opvalt. De camera zit namelijk doorgaans dicht bovenop op de acteurs, wat moet zorgen voor een grotere betrokkenheid van de kijker. Grotendeels werkt dit, maar de nauwelijks stilstaande camera leidt zo nu en dan ook af. Dit wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door de minder conventionele compositie en camerapositie, wat voor enkele prachtige shots zorgt. De verdere mise-en-scène completeert de verder keurige aanpak, die grootsheid en intimiteit netjes afwisselt.

Natuurlijk had de speelduur wat ingekort kunnen worden, maar het verhaal staat als een paal boven water, in welke uitvoering dan ook. De nummers zijn afwisselend aanstekelijk en gevoelig en hebben boven alles een meerwaarde voor het verhaal. Net als de cast heeft ook het camerawerk een paar ups en downs, maar aan het einde trekken de ups aan het langste eind, omdat regisseur Tom Hooper er een zeer samenhangend geheel van heeft weten te smeden en van één van de meest succesvolle musicals ooit een prima verfilming heeft gemaakt.

[BatMotor]

Life of Pi
Een uitstekende film.De eerst scenes waren te traag.Maar eenmaal toen ze in de grote boot zaten,werd de film spannend.
De visuele effecten zijn top in deze film.Ook de acteerprestatie van de hoofdrol speler is erg goed.
Het is geweldig hoe echt de dieren leken,echt heel goed gedaan.Het verhaal zit ook wel goed in elkaar.

3,5/5

[theregiment]

Ik ga The Master woensdag zien op het IFFR (ook 70mm), dus nu ben ik nog benieuwder!

Les Misérables (2012, Tom Hooper)

Je moet er maar tegen kunnen: films waarin dialoog plaats heeft gemaakt voor vrijwel continu gezang. De musical is een aparte stroom in de film die lang niet iedereen ligt, maar ik schijn er wel een zwak voor te hebben. Toch was ik enigszins sceptisch voor Les Misérables, want de taak om één van ’s werelds grootste musicals ooit te verfilmen is er nogal eentje. Maar misschien is het juist daardoor dat de film me eigenlijk honderd procent mee is gevallen.

Ik kan weinig anders doen dan herhalen wat velen al voor me hebben gezegd: doordat de zang niet in de studio is opgenomen en het daardoor niet zo gepolijst klinkt als in de gemiddelde musical, komt de film ten goede. Je kunt er niet omheen, het is gewoon zo. Les Mis heeft in alles een grauwe en donkere uitstraling en overgeproduceerde nummers zouden dit niet ten goede komen. Hierdoor voelt de film nooit aan als de gemiddelde musical waarover zoveel vooroordelen bestaan.

De zeer behoorlijke cast presteert daarentegen ietwat wisselvallig. Russel Crowe schijnt een zangcarrière te hebben, maar dat is aan zijn zeer vlakke prestatie niet af te lezen. Anderen, zoals Amanda Seyfried en Eddie Redmayne, doen het zonder enorm te overtuigen wel goed en de komische noot die Sacha Baron Cohen en Helena Bonham Carter toevoegen is een geslaagde. Het zijn echter Hugh Jackman en Anne Hathaway die voor de volle honderd procent weten te overtuigen met zowel zang- als acteerkunst. Jackman in een zeer sterke hoofdrol, Hathaway in een (helaas) kleinere bijrol.

Zoals eerder gezegd vloeien grootse en kleinere scènes prima in elkaar over, waarbij het camerawerk opvalt. De camera zit namelijk doorgaans dicht bovenop op de acteurs, wat moet zorgen voor een grotere betrokkenheid van de kijker. Grotendeels werkt dit, maar de nauwelijks stilstaande camera leidt zo nu en dan ook af. Dit wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door de minder conventionele compositie en camerapositie, wat voor enkele prachtige shots zorgt. De verdere mise-en-scène completeert de verder keurige aanpak, die grootsheid en intimiteit netjes afwisselt.

Natuurlijk had de speelduur wat ingekort kunnen worden, maar het verhaal staat als een paal boven water, in welke uitvoering dan ook. De nummers zijn afwisselend aanstekelijk en gevoelig en hebben boven alles een meerwaarde voor het verhaal. Net als de cast heeft ook het camerawerk een paar ups en downs, maar aan het einde trekken de ups aan het langste eind, omdat regisseur Tom Hooper er een zeer samenhangend geheel van heeft weten te smeden en van één van de meest succesvolle musicals ooit een prima verfilming heeft gemaakt.

Ben het totaal met je eens, alleen vond ik wel dat niet alles gezongen hoeft te worden. Sommige dialogen zouden in mijn ogen beter tot zijn recht komen als ze gewoon gesproken waren. Juist de zang kwam bij mij daardoor niet altijd lekker over. Ook zou een normaal dialoog even de rust brengen in de film door al het gezang door. Maar dat is mijn mening.

Verder een pracht film die niet voor iedereen is weggelegd.

3,5/4 uit 5

[Stephan Nobelen]

Buried

Een film die zich geheel afspeelt in een kist. Het is sterk bedacht, maar ergens schuilt er toch ook wel een zwakte in. Na een uurtje had ik het eigenlijk wel gezien. Gelukkig was het einde dan wel weer verrassend.

7.0/10

[Pieter R.]

Dan moet je Phonebooth eens proberen. Die film speelt zich bijna in zn geheel in een telefooncel af, maar daar buiten in de directe omgeving gebeurt genoeg om het de volle 90 minuten (or so) spannend te houden. Buried heeft hetzelfde idee, maar bij Phonebooth is het beter uitgevoerd.

[rogue]

Beasts of the Southern Wild (2012) 8/10


Het is in ieder geval een aparte film....dat is zeker.

Een film met vreemde, goede mix van fantasie en realiteit, waarbij beiden moeiteloos in elkaar overgevloeid zijn. The Bathtub bestaat bijvoorbeeld natuurlijk niet, maar er zullen best ergens in Louisiana soortgelijke gemeenschappen kunnen bestaan, die ook met de gevolgen van een storm (Katrina) moeten omgaan. Waarbij het leven zich misschien in een soortgelijk tempo afspeelt, en dezelfde problemen zoals alcoholisme ook aanwezig zijn.

Het meisje Hushpuppy wordt sterk neergezet door Quvenzhané Wallis. En dat terwijl ze een groot nadeel heeft, dat ze af en toe wel teksten moet uitspreken in de voice-over, die het irritatieniveau erg omhoog drijven (voorbeelden zijn "For the animals that didn't have a dad to put them in a boat, the end of the world already happened" en . "Strong animals know when your hearts are weak") . Bah.
Want dan weten wij als kijkers gelukkig ook hoe dit, soms wel erg wijs, meisje van zes alle gebeurtenissen beleeft....dit had van mij niet gehoeven, haar lichaamstaal en gezichtsuitdrukking zeggen vaak al genoeg. Ik denk dat de film wel beter was geweest zonder deze 'wijsheden'. Wel sterk dat Wallis maar 5 jaar oud was ten tijde van de opnames...

Ook Dwight Henry die haar vader speelt, zet een overtuigende rol neer als Wink, die zijn eigen ideeën heeft hoe je een kind moet opvoeden om te overleven in de harde wereld. Hierdoor wordt zijn karakter nooit sympathiek, al worden de motieven van zijn gedrag wel duidelijk. Daardoor is het onmogelijk om met hem mee te leven, en zo wordt alle sympathie in de film aan Hushpuppy toegewezen.

Het is een fascinerende film met een hele aparte sfeer. Ook dankzij de muziek, die vanaf het begin al zijn stempel drukt, en soort 'hoopvol' klinkt. En ondanks alle ellende en zware thema's als zorg voor het milieu, wordt de film nooit echt zwaar, ook dankzij die zelfde muziek. Prachtige beelden ook trouwens, visueel valt er genoeg te genieten.


Leuk weetje: het verhaal is afgeleid van het toneelstuk Juicy and Delicious van Lucy Alibar, waarin de hoofdpersoon een (blank) jongetje is. Maar volgens Alibar zelf, ging het eigenlijk om haar relatie met eigen vader, en heeft ze er een jongen van gemaakt om zo wat 'afstand' voor haarzelf te creëren. Van meisje naar jongen naar meisje dus .

[Stephan Nobelen]

Dan moet je Phonebooth eens proberen. Die film speelt zich bijna in zn geheel in een telefooncel af, maar daar buiten in de directe omgeving gebeurt genoeg om het de volle 90 minuten (or so) spannend te houden. Buried heeft hetzelfde idee, maar bij Phonebooth is het beter uitgevoerd.

Dank je wel! Zal het onthouden!

[rrrick]

Hushpussy

?
Je herstelt het later zelf al: Hushpuppy. Klinkt toch anders

[Franklin1975]

Unstoppable 2010

Een film gebaseerd op waargebeurde feiten over een trein met 20 of wat wagons zonder machinist die op "hoge" snelheid het spoor onveilig maakt. Men doet er alles aan om het spoor vrij te maken én om de op hol geslagen trein te stoppen. Met onder meer Denzel Washington, Chris Pine en Rosario Dawson, van wijlen regisseur Tony Scott.
Een soort Speed on rails die spannend is en lekker wegkijkt. Een heerlijke tussendoorfilm.

8,0/10

Never Say Never Again 1983

Een on-officiële James Bond in het tijdperk van Roger Moore, maar met Sean Connery weer in de rol van 007. Vroeger hadden wij deze film op videoband en vond ik hem erg leuk. Nu is de film gewoon slecht en niet vooruit te branden. Voor een Bond mist deze film gewoon schwung, een bepaald tempo. En het duurt lang voor je weet waar de film eigenlijk over gaat, wanneer het al te laat is eigenlijk.

4,0/10

The Hurricane 1999

Denzel Washington speelt de rol van bokser Rubin "Hurricane" Carter, die als kein jongetje al onterecht in aanraking kwam met justitie, en zijn hele leven het pispaaltje is van de racistische agent Della Pesca. Wanneer Carter opgroeid, wordt hij een grote bokser in het welter gewicht. Als hij na zijn diensttijd weer de wegen kruist met Della Peska, draait hij voor lange tijd de gevangenis is, omdat ze "2 zwarten in een witte auto" zoeken, wegens een moordpartij in een bar. "Ány two blacks??" vraagt Carter nog ironisch in de auto aan Pasca. Het is immers nog de tijd van racisme in de VS.
In de gevangenis schrijft Carter zijn levensverhaal en met dank aan de goede gevangenisbewaarder (Clancy Brown, Sergeant Zim uit Starship Troopers) wordt zijn boek gepubliceerd.

Beroemdheden als Bob Dylan (Titelsong "Hurricane" uit de film is zijn protestlied die hij in 1976 opnam), Ellen Burnstyn en Muhammed Ali kwamen destijds al op voor The Hurricane, in een poging hem vrij te krijgen. Authentieke filmbeelden zijn gebruikt voor deze film.

De rest van het verhaal? Daar moet je gewoon de film voor kijken. Verwacht geen zwaar drama, want er is ruim plaats voor een bepaalde luchtigheid en mooie emotionele momenten, zodat je de film net iets makkelijker opzet.

8,2/10

Hotel Transylvania 2012

Wederom een geweldig mooie en leuke animatiefilm waarin veel te beleven valt. Monsters Inc, Monsters vs Aliens, Cloudy With A Chance Of Meatballs, Despicable Me. Een mooi rijtje geweldige animatiefilms, waar deze perfect bij past.

Dracula bouwt een groot hotel die voor iedereen toegankelijk is, behalve voor zijn gehate mensen. Daarom komt er een groot eng en gevaarlijk bos rond zijn hotel, om deze mensen weg te jagen.
Totdat vlak voor het grote verjaardagsfeest van zijn dan volwassen dochter, ineens een jonge mens zijn hotel binnenstapt. Met alle "gevolgen" van dien.

Een van de toppers van 2012.

8,6/10

[BatMotor]

empire of the sun
Erg goeie film.steven kan echt wel goeie films maken.

4/5

[BatMotor]

La Strada
Fellini is een erg goeie regiseur da's zeker.Dit is de derde film die ik van hem gezien heb en vind het ook gelijk de minste die ik gezien heb.
Ik ben sowieso niet zo'n fan van road movies.Ze zijn me vaak te slepend en gewoonweg saai.
Het camerawerk in deze film is van hoog niveau weer en de acteerprestaties zijn ook top.
Alleen het verhaal werd me te voorspelbaar.

3/5

[rogue]

Life of Pi (2012) 8/10

De film was toch anders dan ik dacht. Ik ben niet bekend met het boek, en had alleen een paar hele kleine stukjes gezien, en er opzettelijk zo goed als niets over gelezen. Daarom wist ik bijvoorbeeld niet dat de avonturen op de boot een flashback waren, van de 'oudere' Pi.
Het is een erg vermakelijke film, waarbij ik ook het verhaal tot aan de bootreis al heel geslaagd vond. Zeker hoe hij aan zijn naam komt (zijn geboortenaam en zijn roepnaam) zijn erg grappig (let ook op de bouw van zijn oom ).

Er zitten leuke vondsten in, zoals het verbinden van 3 religies (en later dus nog een 4e erbij).

De echte spanning begint natuurlijk als hij samen met zijn familie daadwerkelijk de reis gaat beginnen. Wat je dan krijgt is, naast allemachtig prachtige beelden, een meeslepend verhaal, waarbij je wel een ijskonijn moet zijn als dit je niets doet. Ik zeg het niet vaak, maar dit zal er in 3D ongetwijfeld nog mooier uitzien.

Het is heel mooi als een sprookje weergegeven, tot het einde natuurlijk, waarbij een tweede, meer realistisch en gruwelijk verhaal verteld wordt.


Als ik net als de onderzoekers mag kiezen, dan kies ik zonder twijfel in ieder geval voor het verhaal van Richard Parker en Pi.

En nu wachten op de blu-ray!

[Stephan Nobelen]

Life of Pi (2012) 8/10

De film was toch anders dan ik dacht. Ik ben niet bekend met het boek, en had alleen een paar hele kleine stukjes gezien, en er opzettelijk zo goed als niets over gelezen. Daarom wist ik bijvoorbeeld niet dat de avonturen op de boot een flashback waren, van de 'oudere' Pi.
Het is een erg vermakelijke film, waarbij ik ook het verhaal tot aan de bootreis al heel geslaagd vond. Zeker hoe hij aan zijn naam komt (zijn geboortenaam en zijn roepnaam) zijn erg grappig (let ook op de bouw van zijn oom ).

Er zitten leuke vondsten in, zoals het verbinden van 3 religies (en later dus nog een 4e erbij).

De echte spanning begint natuurlijk als hij samen met zijn familie daadwerkelijk de reis gaat beginnen. Wat je dan krijgt is, naast allemachtig prachtige beelden, een meeslepend verhaal, waarbij je wel een ijskonijn moet zijn als dit je niets doet. Ik zeg het niet vaak, maar dit zal er in 3D ongetwijfeld nog mooier uitzien.

Het is heel mooi als een sprookje weergegeven, tot het einde natuurlijk, waarbij een tweede, meer realistisch en gruwelijk verhaal verteld wordt.


Als ik net als de onderzoekers mag kiezen, dan kies ik zonder twijfel in ieder geval voor het verhaal van Richard Parker en Pi.

En nu wachten op de blu-ray!

Volledig eens met jouw review! Zodra de blu-ray uitkomt wil ik hem graag zien in 3D. In de bioscoop heb ik de 2D versie gezien.

Star Wars: Return of the Jedi

RotJ is het deel uit de Star Wars saga dat ik het meeste aantal keren gezien heb. Zelfs nu heeft het deel me geen moment verveeld. Sommige effecten beginnen er wat gedateerd uit te zien, maar een film van die leeftijd kun je dat niet snel kwalijk nemen. Het blijft een prima (voorlopige) afsluiter van de saga. Jammer dat de reeks er alweer op zit.

8,5/10

Nadat ik alle delen weer eens gezien heb, moet ik concluderen dat dit mijn persoonlijke volgorde van favoriete Star Wars delen is:

1. The Empire Strikes Back
2. Revenge of the Sith
3. Return of the Jedi
4. A New Hope
5. Attack of the Clones
6. The Phantom Menace

[jan_tran]

In de bioscoop heb ik de 2D versie gezien.

Welke bioscoop was dit?

[rogue]

Seven Psychopaths (2012) 6/10

Na 'In Bruges', wederom een film van Martin McDonagh die mij niet veel deed.

Met zo'n rij bekende acteurs (o.a. Walken, Rockwell, Harrelson, Farrell) had ik wel iets meer verwacht, dat het mij meer zou pakken. Er is niemand die verzaakt (al ben ik nog steeds geen fan van " wenkbrauw" Farrell), en er zijn leuke bijrollen van bijvoorbeeld Harry Dean Stanton en Tom Waits, maar echt boeien doet het allemaal niet.

De beste rol is voor Harrelson, en dan is het wel grappig om te weten dat hij alleen de rol kreeg nadat Mickey Rourke opstapte. Er is dan ook in de film een scene op een kerkhof, waarbij er een steen is waar 'Rourke' op staat. Dat is dan wel weer humor .

Er is, voor degene die de serie Boardwalk Empire volgt, nog wel zo'n sterke opening, maar helaas wordt dit niet vervolgd. De zwarte humor, zoals in zogenaamde leuke scenes als die met 'Precious" Sidibe, kwamen bij mij simpelweg niet aan. En dan begrijp ik wel dat die scene weer gebruikt kan worden voor het einde , maar leuk? Geen moment.

Wel een sterk punt van de film zijn de verhalen over de psychopaths. Die zijn wel heerlijk in beeld gebracht, zeker het verhaal van de Quaker.
Qua script, met alle verwijzingen tussen de verhalen en de werkelijkheid zit het niet slecht in elkaar, alleen had ik simpelweg heel veel moeite om de film uit te kijken, omdat het mij verder niet veel deed (tip voor degene die het wel wat vinden: blijf kijken bij de eindcredits).

Vond je 'In Bruges' goed, dan moet je deze ook gaan kijken. Anders is er nog zoveel anders wat je kunt kijken....

[Coen P.]

Gister weer eens The Game van David Fincher gekeken, de blu ray van Criterion.

Nu ben ik een gemakkelijke filmkijker, maar na het zien van de film vroeg ik me af hoe jullie denken over 'herkijkwaarde'. Deze film vaart bij een twist: de hele film, alles wat het karakter van Michael Douglas meemaakt is een 'game', niets is echt. Je kan zeggen dat wanneer je dit weet een tweede keer zien overbodig is. Als je volledig plotgericht kijkt tenminste. Dit zou ook op kunnen gaan voor b.v. The Village, The Sixth Sense, The Usual Suspects, Shutter Island enz enz. Hoe kijken jullie tegen dit soort films aan?

[Pieter R.]

Je noemt Shutter Island. Die heb ik toevallig een stuk of 4 keer gezien. Maar daarbij heb ik juist dat er zelfs na een paar keer kijken nog dingen opvallen. Plus dat ie visueel bij tijd en wijlen een lust voor het oog is. Het zegt ook wat over de acteerkunsten van DiCaprio als je bij de 4e keer als hij erachterkomt hoe de vork in de steel zit de haren in je nek nog overeind gaan staan. Je voelt dat hij langzaamaan doorheeft hoe het zit (de droomscene in de achtertuin als hij thuiskomt en de kinderen niet ziet)

De rest van de films die je noemt doen me niet meer zoveel bij een 2e keer kijken.

Je voelt als kijker ook wel snel aan (vind ik) dat de plottwist het truukje is waarop de hele film draait. Ik vind het juist knap als zo'n film dan alsnog overeind blijft bij een 2e keer kijken. Voor mij hangt dat dan wel samen met of er nog andere dingen zijn die interessant blijven. Bijv. de muziekkeuze, de acteerprestaties, evt. actie, etc.

Sixt sense zal altijd in de herinnering blijven vanwege de doorbraak van Haley Joel Osment en de chemistry met Bruce Willis. Als je m al een keer gezien hebt is de verrassing van de plottwist weg en drijft de film op de prestaties van die 2. Das voor mij niet genoeg.
Wat dat betreft heeft Shutter Island als je de plottwist weghaalt een stuk meer te bieden.

[Stephan Nobelen]

Welke bioscoop was dit?

Euroscoop in Lanaken, België. Een bioscoop met een beperkt aantal 3D zalen, vandaar. Geen probleem: wie bewaard die heeft wat

[RobinB]

Gister weer eens The Game van David Fincher gekeken, de blu ray van Criterion.

Nu ben ik een gemakkelijke filmkijker, maar na het zien van de film vroeg ik me af hoe jullie denken over 'herkijkwaarde'. Deze film vaart bij een twist: de hele film, alles wat het karakter van Michael Douglas meemaakt is een 'game', niets is echt. Je kan zeggen dat wanneer je dit weet een tweede keer zien overbodig is. Als je volledig plotgericht kijkt tenminste. Dit zou ook op kunnen gaan voor b.v. The Village, The Sixth Sense, The Usual Suspects, Shutter Island enz enz. Hoe kijken jullie tegen dit soort films aan?

Er zijn bepaalde films in deze genre waarbij je de plot goed kan herkennen bijv in Shutter Island. De andere titels, The Village, Sixth Sense en Usual Suspects is dit minder in mijn ogen..Tevens bevat The Game een totaal andere kijkervaring voor mij. Je blijft je verbazen als je deze film een 2e keer ziet en denkt wat nou werkelijkheid is. Dat is het mooie aan The Game zelf imo een betere kijkwaarde dan de lang-dradige films als The Village, Sixth Sense and de inkak momenten van Shutter Island en Usual Suspect. De filmtempo van The Game ligt ook wat hoger plus je eigen verbeelding aan deze film zet je meer aan het denken..bij de overige films weet je wat de plottwist is..en dat is het dan ook..

[rogue]

Er zijn bepaalde films in deze genre waarbij je de plot goed kan herkennen bijv in Shutter Island. De andere titels, The Village, Sixth Sense en Usual Suspects is dit minder in mijn ogen..Tevens bevat The Game een totaal andere kijkervaring voor mij. Je blijft je verbazen als je deze film een 2e keer ziet en denkt wat nou werkelijkheid is. Dat is het mooie aan The Game zelf imo een betere kijkwaarde dan de lang-dradige films als The Village, Sixth Sense and de inkak momenten van Shutter Island en Usual Suspect. De filmtempo van The Game ligt ook wat hoger plus je eigen verbeelding aan deze film zet je meer aan het denken..bij de overige films weet je wat de plottwist is..en dat is het dan ook..

Zo zie je maar dat iedereen anders tegen films aankijkt....langdradig en inkakken noemen met zulke films, ik zou het niet in mijn hoofd halen .

[RobinB]

Ik zou eerder The Game sneller gaan kijken dan Shutter Island en Usual Suspects. Wel allebei goede films maar ik vind ze nogal traag op gang komen

[TheGodfather]

De afgelopen gezien:

Fear and Desire
Tot nu toe was Kubrick`s eerste speelfilm (al ziet ie dat zelf anders, hij wilde eigenlijk dat deze niet gezien zou worden door het publiek) bijna onkijkbaar: de beeldkwaliteit was erbamelijk en daardoor nooit uitgebracht. Tot de Library of Congress tot een volledige restauratie besloot die een release toch mogelijk maakt. En die release is er nu eindelijk. Na de Kino uitgave in Amerika is de film nu in de UK uitgebracht door het Masters Of Cinema label.

Het resultaat mag er zijn,zowel qua film als restauratie. De beeldkwaliteit op de blu-ray is prachtig. De film zelf is zeker het bekijken waard. Eerlijk gezegd snap ik dan ook niet dat Kubrick niet wilde dat ie gezien zou worden. Er zitten veel kenmerken in die we ook in zijn latere films terug zouden zien, zowel qua manier van filmen als qua verhaal. Hij duurt maar net iets meer dan een uur maar dat uur is wel mooi en meeslepend, tot aan het prachtige einde dat je doet verlangen naar meer.

Het is voor iedere film liefhebber een heerlijk gevoel om dit vroege werk van de meester eindelijk te kunnen zien.
Deze uitgave is dan ook een must.

8,0/10

Day of the Fight
Kort film van Kubrick die te vinden is als extra op de blu-ray van Fear and Desire.
Korte docu over een bokser die tijdens de dag van z`n gevecht wordt gevolgd door een film crew. Op zich niet heel spectaculair maar qua beelden heeft t af en toe wel een mooie filmische look.
Niet speciaal maar wel geinig om deze oude Kubrick eens gezien te hebben.

6,2/10

The Broken Circle Breakdown
Het is heel lang geleden dat een film zo hard insloeg als deze. Het was niet druk in de bioscoopzaal maar de mensen die er waren (inclusief mezelf en m`n vriendin) werden letterlijk tot tranen geroerd. Iedere scene was raak, de ene nog heftiger of beter dan de andere.

Het verhaal vertelt over een koppel (de beide fantastisch acterende Veerle Baetens en Johan Heldenbergh) en hun jonge dochtertje dat leidt aan een dodelijke ziekte, hoe zij met die situatie omgaan en welke impact het heeft op hun relatie.
Het verhaal wordt in non-chronologische volgorde verteld, iets dat hier een geen truc is maar de film sterker maakt. Je wordt van de ene in de andere emotie geslingerd, en weer terug.

Teveel er over vertellen kan eigenlijk alleen maar afbreuk doen aan de kijkervaring, het is het beste om er zonder teveel info "in te gaan".
Na 3 dagen spoken de beelden nog steeds door m`n hoofd, zo`n indruk heeft deze parel gemaakt (deels natuurlijk ook door het onderwerp en het feit dat ik zelf de nodige van deze situaties heb gemaakt. Dat maakt de impact extra hard.)
Eén van de beste films van het afgelopen jaar, zo niet van de afgelopen jaren.

9,5/10

Django Unchained
Tarantino wilde altijd al een Spaghetti Western maken, en hier is ie dan eindelijk. Slaaf Django (Jamie Foxx) gaat samen met premie jager Dr. Schultz (een maniakale Christoph Waltz) op zoek naar de gevangen genomen vrouw van Django.
Tarantino`s droomproject is een heerlijke grove en bloederige ode aan de Western geworden en bevat verrassend veel humor.
Het is wel opvallend hoe in een film die gaat over Django het juist hij is die eigenlijk het minste van alle personages is. Jamie Foxx komt vaak niet geheel overtuigend uit de verf (hoewel hij wel z`n best doet) en wordt aan alle kanten voorbij gevlogen door Samuel L. Jackson, Leonardo DiCaprio en vooral Christoph Waltz die een heerlijke rol neerzet.
Op momenten kon er wel wat meer tempo in zitten en met z`n twee uur 45 minuten is ie eigenlijk wat te lang (hoewel dat niet enkel aan het einde is) maar over het algemeen is Django Unchained een film geworden die past in de beste Tarantino traditie.

8,5/10

Lincoln
Een Method acteur pur sang die de grootste president van de Verenigde Staten ooit vertolkt: dat moet natuurlijk wel smullen worden.
En dat is het ook. Daniel Day-Lewis gaat helemaal op in zijn rol en is President Lincoln. Hij lijkt in alles op hem en is dan eigenlijk ook dé grote publiekstrekker van Steven Spielberg`s laatst werk.
Het is onmogelijk dat de Oscar hem ontgaat.

De film concertreert zich op de laatste 4 maanden van Lincoln`s leven en zijn strijd om het 13e amendement goed gekeurd te krijgen.
Hoewel het dus plaats vind tijdens de Civil War kom je van een koude kermis thuis als je veel actie en spektakel verwacht. Dat is er, behalve in de openingsscene, bar weinig.
Maar dat wordt meer dan goed gemaakt door een sterk script met geweldige dialogen waarin we ook de andere, familiaire kant van Lincoln leren kennen. Het is deze afwisseling waarin Day-Lewis een goede balans weet te vinden en van de President meer maakt dan de man achter de afschaffing van de slavernij.

Spielberg en scriptschrijver Tony Kushner vragen wel enige kennis van de materie, heel veel uitgelegd wordt er niet. Op dat gebied zul je je aandacht erbij moeten houden en moeten opletten want de namen en termen vliegen je af en toe om de oren. Niet alles wordt tot in de puntjes uitgelegd, en dat is wel zo fijn.
De film ziet er prachtig uit, het oog voor detail is immens. Visueel is, zoals was te verwachten, fantastisch. Spielberg`s vaste d.o.p. Janusz Kaminski levert een geweldig staaltje werk af, visueel een film om je vingers bij af te likken.

Het duurde een eeuwigheid voor Spielberg zijn film over Lincoln op het scherm wist te brengen. Nu hij eindelijk af is kun je niets anders dan concluderen dat het het wachten meer dan waard is geweest.
Met een geniale Day-Lewis is dit een sublieme ode aan één van de belangrijkste personene uit de geschiedenis.

9,3/10

[rogue]

Salmon Fishing in the Jemen (2012) 7/10

De film is als een kabbelend beekje: rustgevend om naar te kijken, het vliegt bijna nergens uit de bocht, niet iets waar je warm of koud van wordt en het stoort niet.

Het enige waar je even voor gaat zitten, is als Kristin Scott Thomas in beeld komt die een geweldig leuke rol heeft als press secretary van de minister-president. Lekker onbehouwen en grof gespeeld!

Ik heb nooit veel met de hengelsport gehad, maar dat mag geen maatstaf zijn om een film niet te zien. Na het zien van de film heb ik er nog steeds niets mee trouwens .
Het onderliggend thema van een land dat verdeeld is tussen oude waarden en vernieuwing, vond ik er er niet goed uitkomen, een gevolg daarvan (de moordaanslag) vond ik zelfs erg zwak uitgevoerd (ook letterlijk...).

Het sterkste van de film is de relatie tussen Doctor Jones en Harriet Chetwode-Talbot; die ontwikkeling is wél goed en vooral overtuigend. Hij zit 'vast' in een relatie, waar hij uit gemakzucht niets aan doet, zij heeft een relatie die ze wel wilt, maar die veranderd is door haar werk in Jemen en de afwezigheid van haar vriend.
Hoe zou dat nou aflopen ? Wel sterke rollen van McGregor en Blunt.

Er is niets mis met de film, en je doet er niemand kwaad mee. Ik heb niet genoten, maar ik heb mij ook niet verveeld. Als je tot rust wilt komen, is dit een ideale film.



Catfish (2010) 8/10

Ariel Schulman gaat samen met een vriend ( Henry Joost) een documentaire maken over zijn broer Yaniv Schulman.

En dat is ALLES wat ik erover kwijt wil; het beste is dat je deze echt zonder verdere voorkennis gaat kijken!

En dan na het kijken moet je maar eens kijken op internet naar de discussies....



Dodookdeul (a.k.a. The Thieves) (2012) 7/10

Nummer 6 van mijn Zuid-Koreaanse veldtocht in 2013.

Zuid-Korea's antwoord op Ocean's Eleven!

Ook met veel bekenden, waarbij ik het vooral leuk vond om weer eens Jeon Ji Hyun (o.a. My Sassy Girl, Windstruck) te zien. En ook Simon Yam is er bij, in hoeveel films die acteert.....heeft hij nog wel een leven naast films maken of misschien een dubbelganger?

Ook hier draait het om een heist in een casino. De verdere uitvoering en het plan wijken genoeg af om het leuk te houden trouwens.
Het verhaal is goed genoeg voor de lange speelduur, al is het allemaal wel redelijk voorspelbaar. Maar ach, ze hebben deze film niet gemaakt om een prijs als meest originele film te winnen . Misschien komen de gebeurtenissen ook af en toe wat simplistisch over trouwens, maar dat mag de pret niet drukken.

Leuk is de afwisseling in de locaties tussen Zuid-Korea en Hong Kong, die heb ik nog niet gezien in een film.

Een film die je niet zal missen, als je 'm niet gezien hebt, maar waarvan het ook niet erg is als je 'm wel gezien hebt .

Weetje: de film is de op één na best bezochte Zuid-Koreaanse films aller tijden in Zuid-Korea (na The Host), en veruit de best bezochte film in 2012 in Zuid-Korea (dus ver boven blockbusters als The Avengers, The Dark Knight Rises enz.).



R2B: Return to Base (a.k.a. Al-too-bi: Riteon Too Beiseu a.ka. Soar in the Sun) (2012) 5/10

Nummer 7 van mijn Zuid-Koreaanse veldtocht in 2013.

Zuid-Korea's antwoord op Top Gun! Het is nooit goed als een film zoveel titels heeft .

Taehoon is naast een top piloot, ook roekeloos, en verliest na een gevaarlijke stunt tijdens een vliegshow zijn plaats in het elite team van the Black Eagles. Hierdoor wordt hij getransfereerd naar een regulier eskader, waarbij hij (natuurlijk....) in aanvaring komt met de daar aanwezige, volgens de regels spelende, top piloot.

Voorspelbaarheid is nooit iets dat een film minder goed maakt, maar hier maken ze het wel erg bont . Daarnaast hangt er een sluier van saaiheid over de film, ondanks al het vlieggeweld (dat trouwens redelijk goed in beeld gebracht wordt).
Echt aan de acteurs ligt het ook niet, bijvoorbeeld Rain (buiten Zuid-Korea bekend van I'm a Cyborg, But That's OK en Ninja Assassin) doet zijn best wel en overtuigt mij wel.
Helaas deed het script me niet veel, ondanks alle spannend bedoelde momenten. De liefdesverhaaltjes die naast het hoofdverhaal lopen, horen ergens wel bij dit soort films, maar zijn oersaai.

Voor de vliegtuigliefhebbers is wel er genoeg te genieten, de luchtgevechten zijn best spectaculair.