Welke film heb je net gekeken en wat vond je ervan? (8)

[Dennis Oosterhuis]

@Coen, bedankt. Rashomon heb ik trouwens vorig jaar al gezien... :wink: Die andere titels zal ik onthouden.
@ Lex, owjah...natuurlijk, net als "C'era una volta..."

[Bruce Lee]

Naked Lunch (Cronenberg, 1991) ****1/2

Ik zag deze film voor het laatst een jaar of drie geleden en ik heb het altijd al een fantastische film gevonden en deze keer was het geen uitzondering. Gebleven was de waardering voor de muziekkeuze om de free jazz van Ornette Coleman te vermengen met de nieuw geschreven muziek van Howard Shore, wat enorm bijdraagt aan de bizarre sfeer. Tevens vond ik het nog steeds erg bijzonder om te zien hoe Cronenberg elementen uit het boek van William Burroughs (dat ik al jaren in de kast heb staan, maar nog nooit uitgelezen heb) combineert met autobiografische aspecten uit diens leven (een verdubbeling omdat het boek in zekere zin ook al autobiografisch was), waardoor de bijna ongeloofwaardige situatie ontstaat dat een bizarre film als deze deels een waargebeurd verhaal is. Maar dit keer was er een compleet nieuwe dimensie bijgekomen en dat was het kleurgebruik van het setdesign, welke verbluffend mooi was en waarbij ik meermalen het gevoel kreeg naar de kleuren van een stripverfilming of oude Technicolor film te zitten kijken. Ik kon me deze dimensie uit mijn voorgaande drie kijkbeurten absoluut niet herinneren en nu kan het liggen aan het gegeven dat ik de film nu voor het eerst op de Criterion release zag en niet de oude Nederlandse release die ik gewend was of aan het gegeven dat ik inmiddels een verder geevolueerde kijkhouding heb ontwikkeld of wellicht een combinatie van beiden. Maar feit was dat ik de film in zekere zin compleet voor het eerst zag en dat was een zeer opwindende ervaring.

Misschien zet ik deze dan maar op vanavond (wel de NL release maar ja). Ik hoor dat deze film echt vreemd is en van die vreemde films houd ik altijd wel. Ik hoop dat hij in mijn lijstje van favoriete Cronenbergs kan.

[Coen P.]

@Coen, bedankt. Rashomon heb ik trouwens vorig jaar al gezien... :wink: Die andere titels zal ik onthouden

eigenlijk is alles uit de Nederlandse boxen wel te pruimen hoor! Als je doorheen bent moet je ook absoluut Kagemusha en Ran aanschaffen.

Mocht je interesse in wat onbekender na-oorlogs werk van Kurosawa dan raad ik je de Eclipse (label van Criterion) box aan (Postwar Kurosawa, wel regio 1)

[Dennis Oosterhuis]

Wil je me blut hebben ofzo?

[Oudlid_X5]

Hamlet (1996) ***(*)

Shakespeare meesterwerk Hamlet is misschien wel iets te vaak verfilmd en eigenlijk nooit echt tot zijn recht gekomen waardoor dat vooral kwam zijn de verkorte versies waarin ze steeds in verschenen. Kenneth Branagh is en zal altijd een grote liefhebber zijn van Shakespeare dat merk je ook in dit meesterstuk. Meer dan vier uren duurde deze uitgave waar de complete gesproken tekst tijdloos erin werd verwerkt. Branagh zag in zichzelf Hamlet die hij met heelveel respect tot leven wekt en echt alle lof verdient in deze film. Alle andere rollen tot in de kleinste toe zijn tot in de puntjes prachtig gebracht op het scherm. De complete setting van de kostuums tot aan de sfeer is wonderschoon te noemen. Het plot daarentegen is traag en behoorlijk saai. Maar als je de vier uur duren filmrit volhoudt wordt je in het laatste uur getrakteerd op een keiharde confrontaties, een drastische plotwending en acteerwerk dat van het scherm af blaast. Je moet er wel voor openstaan om vier uur naar een stuk te kijken dat je kijk op het leven veranderd.


Nicholas Nickleby (2002) ***

Naar een verhaal van Charles Dickens dan kunnen we een hartverscheurend verhaal verwachten dat naar het einde toe een beetje sentimenteel wordt. Ook hier weer prachtige setting, schitterende sfeer die neergezet werd, kostuums wederom in orde en de art-direction verdiend een pluim. Toch kon de film me niet inpakken dat vooral kwam omdat het niet iets nieuws onder de horizon was. En de acteurs op een paar na naar mijn mening niet overtuigde in hun rol. Jamie Bell en Christopher Plummer verdienen met hun rol alle lof. Oftewel als je van Oliver Twist, Great Expectations en A Christmas Carol houdt dan zit je hier wel goed. Zij die slecht zijn krijgen uiteindelijk de roe/lesje en zij die goed doen kennen uiteindelijk betere tijden. Wat je verwacht krijg je voorgeschoteld niets meer en niets minder.

[Fikret]

Freedom Writers (2007) :: 7.5
Good Night, and Good Luck. (2005) :: 6.75

Was dus een redelijk mindere filmdag voor voor.

[mercapto]

Een 6.75 ? Lol, is dat de prijs of een cijfer ?

[Fikret]

Een 6¾ als cijfer. :P

[Melzz]

Four of the Apocalypse - Lucio Fulci - 1975
Een groepje van vier personen zitten in de plaatselijke gevangenis als ondertussen het gehele dorp wordt uitgemoord. Na afloop vertrekken ze met paardenkar de wildernis in. Daar ontmoeten ze een hippie-achtig figuur (Tomas Millian) die toch niet zo aardig bleek als hij zich deed voorkomen. De man blijkt een voorliefde te hebben voor martelingen en moord. Een helletocht door de wildernis volgt. Ondertussen moet het vrouwpersoon van de vier ook nog eens bevallen. De film draagt toch weer duidelijk een Fulcistempel. In deze film wordt er erg veel gebruik gemaakt van felle tegenlichten, een truc die Fulci wel meer toepast in zn films. De film is erg bitter en bevat de nodige ultraviolence. Af en toe zakt de boel helaas een beetje in. Alsof je bij een rockconcert staat en na 3 ballads je eindelijk gewoon weer flink wilt beuken. De muziek is ook nogal......jaren 70.....een behoorlijke zoete soundtrack a la Simon and Garfunkel. De dvd van Blue Underground bevat de Italiaanse track.....helaas zonder Engelse ondertiteling en das behoorlijk jammer. De dubversie is weer typisch voor vele Italiaanse films. De monden bewegen niet gelijk met wat er nu gezegd wordt. Ik vind dit een behoorlijk unieke Western. Het zou ook zo maar een wraakfilm kunnen zijn, als je het verhaal verplaats naar een andere setting bv. Ondanks enkele minpuntjes heb ik toch erg genoten van deze film. Fulci kan dus ook behoorlijke Westerns maken. Mn eerste kennismaking met Fulci was Zombi 2. Ik vond dat de eerste keer kijken een behoorlijk amateuristische film met behoorlijk fletse belichting en slecht acteerwerk. Als je dat bv vergelijkt met andere films zoals deze maar ook zn gialli, zie ik daar veel meer klasse in terug. Er staan ook enkele interviews op de disk en daar werd gezegd door Fabio Testi (de hoofdpersoon uit de film) dat Fulci echt een grootmeester had kunnen worden, echter deed hij vaak maar half zn best. Een mooie toevoeging aan mn Western EN Fulcicollectie.

[*NERAZZURRI*]

Close Encounters Of The Third Kind (Spielberg, 1977, BluRay)



Ik zag Close Encounters voor het eerst en voor het laatst toen ik een jaar of tien was en destijds liet de film een enorme indruk op me achter. Nu, zoveel jaar later, heeft de film helemaal niets aan kracht verloren. Ik vrees dat je wel bovengemiddelde interesse in het buitenaardse moet hebben wil je over de achterhaalde special effects en aliens heen kunnen kijken, maar als je je daaraan niet stoort blijft het een geweldige ervaring. Spielberg weet door weinig gebruik van (kalme) muziek en rustige camerabewegingen een hele mystieke en vredelievende sfeer neer te zetten die perfect bij het gevoel aansluit. All-time classic wat mij betreft

[mercapto]

Zo achterhaald vind ik het allemaal niet eigenlijk. Net als de muziek en het camerawerk zijn de effecten ook "sober" (voor zover een vliegende discobal sober te noemen is )

[Bruce Lee]

Net Blade Runner: International Cut 1982 gekeken. De narration klonk in het begin wat vreemd, maar over het algemeen liet het me sommige stukjes beter begrijpen, dus helemaal niet zo storend als gezegd werd. Verder vond ik het einde in the Final Cut wel een stuk beter, al was dit einde ook niet zo slecht als gezegd werd. Ik moet wel zeggen dat het gehele verhaal me de 2e keer beter beviel, ik kon alles wat meer plaatsen en ik werd nog meer overdonderd door de geweldige sfeer in de film. Vooral de scene met Batty en Tyrell en de scene op het dak vind ik enorm sterk en maakte nog meer indruk op me. 9.2

[Erwin de Koning]

RAZORTOOTH

Een scifi channel film geloof ik aan de special effects te zien die werkelijk te slecht zijn voor woorden maar daardoor juist schoot ik constant in de lach en de slechte cgi gore is werkelijk te lelijk

Verder een formule film die alle cliché's afwerkt maar door de slechte fx erg genietbaar is

7.0

[*NERAZZURRI*]

Zo achterhaald vind ik het allemaal niet eigenlijk. Net als de muziek en het camerawerk zijn de effecten ook "sober" (voor zover een vliegende discobal sober te noemen is )

Nou ja, laten we het er op houden dat het tegenwoordig een stuk realistischer zou ogen. Ik stoorde me er niet aan, maar op een ander forum was het een argument om te benadrukken dat de film de tand des tijds niet had doorstaan. Ik haalde het daarom even extra aan om wat reacties uit te lokken.

Nog meer 'botsing der culturen':

The New World (Terrence Malick, 2005)



Ooit voor een deel gezien, toen was ik al erg onder de indruk, vervolgens op het lijstje gezet om zo snel mogelijk te kopen en nu dan eindelijk helemaal gekeken. En wat een genot

Een licht filosofisch, episch liefdesverhaal dat veel meer omvat dan slechts het liefdesleven van de dame die centraal staat. Door de natuurlijke rust en zweverige liefde van The New World beland je bijna in een soort meditatie.

Goddelijk gewoon Wat een film...

[Brakhage]

Le Cercle Rouge (Melville, 1970) ***1/2

Ik geloof niet dat ik ooit overtuigd zal worden als groot Melville adept, want ook bij deze film blijft het bij een milde waardering. Net als in ‘Le Samurai’ gebruikt Melville zijn doffe en matte kleurenpatroon en minimum aan dialoog om daarmee een maximum aan stijlvolle hipheid te creëren, evenals een redelijk somber en existentialistisch universum. Maar toch overtuigt Melville me daarmee niet helemaal. Hoofdzakelijk omdat de stijl in dienst zou moeten staan van de film en niet andersom, zoals bij Melville het geval is. Het is daarmee een soort stijl om de stijl, waarmee het zijn doel voorbij streeft.

Wild in the Streets (Shear, 1968) ***1/2

Van alle AIP jeugdfilms die ik gezien heb vond ik dit zeker een van de leukste. Het mooiste aan de film was dat het tegelijkertijd totaal niet serieus genomen kan worden, als dat het toch deels op destijds recente ontwikkelingen gebaseerd is waarmee eveneens een soort van serieuze maatschappijkritische politieke satire wordt. De film kan zeker niet los gezien worden van zijn tijd en is een schoolvoorbeeld van een tijdcapsule. Mensen met een interesse in de jaren ’60 counterculture dienen deze film dan ook te zien.

[Gertjan R.]

zo net weer twee films gekeken.

Behind enimy lines 2 axis of evil: 6.0

Na dat is gister deel een weer eens had gezien nu maar deel 2. En dat was een teleurstelling. het verhaal was niks op aan te merken. maar wat mij stoorde was vooral stoorde was het gebruikte camera werk. Hier mee bedoel ik de nog al schokkerige manier van filmen tijdens de actie senes. Ik weet niet of dit nou mooi bedoeld is maar ik vond het vooral storend. Deel 1 vond ik goed en deel 2 haalt het hier niet bij.

The last of the Mohicans: 8.0

Na mijn ergernissen bij bovegenoemde film was dit een fijne afsluiter van de avond (nacht).
De beelden waren mooi. en het verhaal was goed.

[Melzz]

Le Cercle Rouge (Melville, 1970) ***1/2

Hoofdzakelijk omdat de stijl in dienst zou moeten staan van de film en niet andersom, zoals bij Melville het geval is. Het is daarmee een soort stijl om de stijl, waarmee het zijn doel voorbij streeft.

Totaal niet mee eens. De films van Melville bevatten oa karakters die subtiel te werk gaan maar er broeit altijd wat onder de oppervlakte. De verhalen gaan vaak over verraad, loyalileit en vriendschap. De films hebben altijd wel degelijk inhoud. Melville heeft inderdaad een geheel eigen stijl en daarmee onderscheid hij zich van andere regisseurs. Zn films bevatten ook vaak symboliek wat hij visueel laat zien. Wat hij visueel laat zien staat dus wel degelijk in dienst van het verhaal. Maar niet iedereen zal dat opvallen en dat geeft ook niet......zn films zullen ook niet voor iedereen weggelegd zijn... Dat Melville een geheel eigen stijl heeft, is overduidelijk....en een zeer mooie en effectieve als je t mij vraagt. Je verwijt Melville dus dat ie een "stijl om de stijl" heeft en daarmee zn doel voorbij streeft. Welk doel dan? Neem nu bv Sergio Leone die ook een zeer eigen visuele stijl heeft. Once upon a Time in the West heeft eigenlijk een vrij "dun" verhaal maar dankzij de prachtige visuele stijl incl muziek is het een meesterwerk geworden. Heeft Leone dan ook een stijl om de stijl? Of Dario Argento....wiens films het ook voornamelijk om de visuele stijl moeten hebben (plot en acteerwerk komen vaak op de tweede plaats). Bepaalde regisseurs zijn nu eenmaal erg visueel ingesteld....en gelukkig maar want film is nu eenmaal een visueel medium. Melville verwijten een geheel eigen visuele stijl te hebben en daarmee zn doel voorbij schiet vind ik dan ook onzin en daarmee weet je Melville niet op zn juiste waarde te schatten. De verhaalstructuur, de visuele stijl, de complexe karakters, de onderliggende symboliek, de spaarzame dialogen maken het voor mij een uniek geheel. Het zijn dus vele aspectsen die zn films zo bijzonder maken en dus niet hoofdzakelijk zn stijl.

[Patrick van den Hul]

House M.D. - Seizoen 1

Onlangs waren seizoen 1 & 2 voor omgerekend 10 euro per stuk te koop bij Amazon.com. Voor dat geld kon ik ze natuurlijk niet laten liggen en toen ik laatst besloot om de pilot maar eens te bekijken, was het hek van de dam. De: 'Pas op, verslavend' waaarschuwing op de cover zegt niets teveel.

De serie gaat over de diagnostische afdelingen in een groot ziekenhuis in Amerika. Dr. Gregory House leidt deze afdeling, bestaande uit zijn team van drie jonge specialisten. De gemiddelde patiënt komt niet bij hen terecht, alleen die vreemde zaken die bijna nooit voorkomen. De zaken waarin niemand weet wat er nu eigenlijk aan de hand is. En je hoeft geen medisch specialist te zijn om te begrijpen dat er zonder diagnose niet behandeld kan worden.

Na de overvloed aan ziekenhuisseries die door de jaren heen zijn verschenen, was ik enigszins sceptisch. Na de eerste aflevering, geregisseerd door Bryan Singer die ook executive producer van de serie is, was ik verkocht. De zaken die men elke aflevering weer bedenkt zijn intrigerend. Eigenlijk kan de serie nog het best omschreven worden als CSI met ziektes in plaats van misdaden.

Hugh Laurie steelt de show als Dr. House en zonder hem was de serie waarschijnlijk nooit zo succesvol geworden. We spreken hier over een dramaserie, maar er is tevens erg veel humor aanwezig, vooral afkomstig van Laurie. Arrogant, eigenwijs, verslaafd aan painkillers en ongelooflijk bod tegen alles en iedereen op een hilarisch sarcastische manier. Voeg daar nog eens aan toe hij een briljant dokter is en je hebt een van de beste personages ooit.

De supporting cast is ook de moeite waard, maar nergens uitmuntend. De gebruikelijke 'modellen' met gemiddelde acteerprestaties. Dit mag de pret echter niet drukken, want Laurie draagt de show in z'n eentje.

Als je zin hebt in een intrigerende dramaserie met veel humor, dan is deze serie zeker de moeite waard. Kijk hier voor een voorproefje:


8,5 / 10

[Melzz]

Small Gauge Trauma

Het Fantasia filmfestival viert zn 10-jarig bestaan door een compilatiedvd uit te brengen met 13 award winning shortfilms, varierend van 30 sec tot 39 minuten. Vele shorts zijn alleen op het festivalcircuit te bewonderen en daarom zijn vele van deze kunstwerkjes nooit meer te zien. Een mooi initiatief dus om een mooie selectie aan shorts op een dvd te zetten. Ik heb er inmiddels een 5-tal gezien en die zijn behoorlijk indrukwekkend. Stopmotion, een sm-giallo, een "slager"short en een behoorlijk creepy voodoofilmpje. De filmpjes behoren vrijwel allemaal tot het horrorgenre. In 7 tot 15 minuten weten ze heel goed een bepaalde sfeer neer te zetten. Verwacht dan ook niet altijd een net afgerond "verhaal". Vaak zijn de short behoorlijk abstract en neigen naar avantgarde. In totaal krijg je 180 minuten aan shorts en dan zijn de extra's nog niet meegeteld. Ik ben erg benieuwd naar de rest van de shorts. Maar die 5 die ik heb gezien zijn allemaal van een hoog niveau....ze hebben dan ook allemaal filmprijzen gewonnen. Echt een aanrader voor liefhebbers van korte, abstracte filmpjes overgoten in een bloedig sausje... Filmkunst met een bloody hoofdletter K.

[Dennis Oosterhuis]

True Lies (1994)

"True Lies" is, na de onbetwiste nummer 1 en 2 ("T2: Judgment Day" en "The Terminator") toch wel één van de betere films van actieheld Arnold Schwarzenegger. Geen verrassing eigenlijk, als je nagaat dat de film werd geregisseerd door James Cameron, met wie Schwarzenegger ook al succesvol samenwerkte bij de twee eerder genoemde films. Naast Arnie zien we o.a. Scream Queen Jamie Lee Curtis, Tom Arnold, Tia Carrere, Charlton Heston en een jonge Eliza Dushku in de film verschijnen. Verder nog een leuke bijrol van Bill Paxton als Simon. De film zit zoals verwacht bomvol met spectaculaire scene's, veel ontploffingen, maar ook de nodige humor. Behalve Arnie's gebruikelijke one-liners met zwaar Oostenrijks accent, komt die humor grotendeels ook van Bill Paxton. Zijn rol deed me een beetje denken aan die van "Aliens", ook toen jammerde hij erop los.

Cijfer: 8.2/10

[stefanovic]

Ben-Hur (Wyler, 1959) - Na vorige maand Gone With The Wind was het nu eens tijd voor het andere stofvangende epos. En ik kan er kort over zijn, wat een teleurstelling! Het ziet er allemaal schitterend uit en de eerste 2,5 uur (tot en met het paardenrennen) waren best vermakelijk, maar wat een walgelijk laatste uur zeg! Het wordt ineens een lofzang op de verlichtende werking van Jezus. De bliksem dondert, de melaatsen genezen, iedereen ziet het licht, enz. enz. De ondertitel luidt A Tale Of The Christ, dus wellicht had ik gewaarschuwd moeten zijn, maar de verpakking had ook heel anders gekund...

[Brakhage]

Verhoeven, where are you when we need you?

[Oudlid_X5]

Ben-Hur (Wyler, 1959) - Na vorige maand Gone With The Wind was het nu eens tijd voor het andere stofvangende epos. En ik kan er kort over zijn, wat een teleurstelling! Het ziet er allemaal schitterend uit en de eerste 2,5 uur (tot en met het paardenrennen) waren best vermakelijk, maar wat een walgelijk laatste uur zeg! Het wordt ineens een lofzang op de verlichtende werking van Jezus. De bliksem dondert, de melaatsen genezen, iedereen ziet het licht, enz. enz. De ondertitel luidt A Tale Of The Christ, dus wellicht had ik gewaarschuwd moeten zijn, maar de verpakking had ook heel anders gekund...

Ik vond het nogal een inspirerende film met en heb pas geleden een discussie gezien op tv met Mel Gibson en James Caviezel naar aanleiding van The Passion en zijn controverse. Hoe mooi Gibson de film vond en er veel inspiratie uit vond, Caviezel trouwens ook. Maar over één punt kwamen ze niet over uitgesproken en dat was dat Mel Gibson het een prachtig vondst vond dat je Jezus Christus alleen van de achterkant kon zien en dus mysterieus blijft! En Caviezel vond dat juist weer jammer en vond juist dat wij als kijker dat gezicht moesten aanschouwen. Hoe kijk jij daar tegenaan?

Maikel effen rustig aan...

[Oudlid_X5]

Breaking the Waves (1996) ***

Breaking the Waves is het eerste deel uit een drieluik van The Idiots en de musical Dancer in the Dark. In de drie films slaat het allemaal op dit kleine facet dat de hoofdpersoon (vrouw) zoveel weggeeft dat ze niets meer kan weggegeven en dus opraakt te leven. Van te voren werd ik nadrukkelijk op het hart gedrukt dat het een loodzwaar thema was en dat vooral een depressieve film moest zijn. Hoe zwaarder het thema en hoe realistischer de depressiviteit de film toont, hoe beter in mijn ogen. Te denken valt aan Lilja 4-ever van Lukas Moodysson.

Maar helaas vond ik het allemaal wel meevallen en werd er vooral veel toegelaten tot de interpretatie van de kijker want het hoofdfiguur was ze nu naïef, kinderlijk of geestelijk niet 100% procent te noemen. Of kwam het door de kille vooral strenge religieuze gemeenschap die haar zo heeft gemaakt? Allemaal suggesties wat ik wel weet is dat het karakter op mijn zenuwen werkte zo neurotisch als ze was. Oftewel indificatie met het karakter lukte op geen enkele manier. En daarmee werkt het gebruik van een handheld camera al helemaal niet tot het effect dat ik enig gevoel ging krijgen. Lars von Trier is en blijft een zeer zelfingenomen mannetje die neigt te veel zoeken naar vernieuwenheid. Denk ook aan zijn meest recente film The Boss of It All waarbij hij weer eens lekker experimenteel een concept verzonnen heeft om ons al kijker nog meer te betrekken tot de film, HULDE.

Ik vraag me echt af als je vernieuwend bezig bent als je van die extreme standpunten van je statief opzoekt of met je camera wat ligt te zwaaien in de omgeving of het decor wegneemt. Verdien je daarmee krediet bij mij, nee, en het begint meer te lijken op een één manshow tegen de rest. Zoals, kijk mij, verdien ik nou niet de Gouden Palm in Cannes, ben ik nu niet kunstzinnig bezig?

Secrets & Lies (1996) ****

De eerste film van Mike Leigh die ik tot nu toe gezien heb was Secrets & Lies. En als ik heel eerlijk ben vond ik de film buitengewoon goed in alle facetten. In 1996 won de film in Cannes de Gouden Palm iets waardoor mijn hart toch effen wat sneller klopt dan een Oscar uitreiking en dus ook meer serieus neem. Wat ik als volgde mag concluderen naar deze film is dat het eigenlijk zomaar een Ken Loach film kon zijn. Want omdat beiden heren het (arbeid)klassenverschil veelvuldig in hun films naar voren laten komen. En dan vooral genadeloos uitlaten zonder iemand te sparen. De film neemt rustig de tijd om het verhaal te vertellen en de karakters, heb ik me laten vertellen, inspireren veel in de eindeloze shots. De film kent een genadeloos laatste halfuur al de plotten komen bij elkaar om vervolgens te eindigen met vuurwerk. Het is misschien niet ieders ‘’cup of tea‘’ maar je kunt mij niet wijsmaken dat de acteurs slecht speelden. Want ze speelden als sterren van de hemel en dan vooral Spall, Blethyn en Baptiste. Dit familieportret wat lijkt weg te hebben van het gemaakte Festen is levensecht en wordt zonder een spatje vals sentiment gebracht. Als dit de toon is voor verder werk van de maker dan zal ik eens wat meer films van hem kijken en wederom intens genieten van het karaktergeweld dat van het beeld spatten.

Fa yeung nin wa (2000)****

Ik weet het nog goed de eerste aanraking met Kar Wai Wong was nogal apart en totaal niet de voldoening die ik nu heb in zijn werk. We nemen Fallen Angels die bij mij totaal verkeerd viel en misschien eens tijd wordt voor een herkijk beurt. Deze film die het thema ontrouw vanuit een onconventionele manier behandeld lijkt op eerste gezicht rooskleurig maar is het niet. Op onvoorspelbare en treurige manier loopt de film af. Wat vanaf het begin op viel was een dromerig waas en de muziek die in me oor streelde. Elke scene leek in me ogen zo helder en lichtvol en die ook nog eens vol zat met historische (kleine) details. De beiden acteurs spelen zodanig op elkaar in dat je denkt dat het uiteindelijk wel iets wordt tussen de twee. Neem nou de jurken die Maggie Cheung hoe toepasslijk prachtig passen en daarmee de tegenspeler Tony Leung vrijwel altijd doet kwijlen van haar. Hijzelf staat er ook iedere keer bij in zijn stijlvolle kledij. Maar het mocht niet baten dat de twee elkaar vonden in het huwelijk en zo eindigt de film voor mij als een verrassing en een krab in je oren wat als? 2046 moest het vervolg voorstellen eens kijken hoe die mij bevalt.

[stefanovic]

Breaking the Waves (1996) ***

Als je ervan af wil hou ik me aanbevolen...