Welke DVD heb je net gekeken? (6)

[Lex v/d Moolen]

The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe (Andrew Adamson, 2005) 7/10


Visueel is het een prachtig verfilmd sprookje. De CGI is weer dik in orde, maar het blijft wennen, vanwege de pratende dieren. Na Lord of the Rings is het waanzinnig mooie landschap van Nieuw-Zeeland opnieuw het decor voor een fantastisch fantasy. Het verhaaltje is vrij simpel, toch echt geschreven voor de kinderen. Ik ben niet religieus opgevoed, dus de schijnbare verwijzingen hebben me op dat gebied niet beïnvloed. Kindacteurs doen het redelijk, maar ook niet meer dan dat. Tilda Swinton zet wel een heerlijke bitch neer.

[Alexander D]

The Italian Job.

Leuk. 7.7/10

[Kasper P.]

Het orgineel of de matige remake?

[*NERAZZURRI*]

Denk de remake.

[Erwin de Koning]

UNREST

THE POSSESSION

Volwassen en gory horrorfilm voor sterke magen

Fanboys should be drooling like Cujo to get their hands on a copy of this bad boy.

Klopt als een zwerende vinger want op een gegeven moment vliegen de lichaamsdelen letterlijk in het rond als een medisch studente het idee krijgt dat het lijk wat zij moet ontleden niet helemaal dood is

Sterke splattermovie met goede muziek en dito cast

[Melzz]

UNREST

THE POSSESSION

Volwassen en gory horrorfilm voor sterke magen



Klopt als een zwerende vinger want op een gegeven moment vliegen de lichaamsdelen letterlijk in het rond als een medisch studente het idee krijgt dat het lijk wat zij moet ontleden niet helemaal dood is

Sterke splattermovie met goede muziek en dito cast

Nou...als een kwijlende Cujo zal ik eens kijken waar ik dit op kan snorren....die poster is in ieder geval super!! Lijkt me een zeer coole film!

[Sneaker]

Klinkt geweldig kinky en de poster ziet er ook geweldig uit. Gaan we naar opzoek :wink:.

[Erwin de Koning]

De dvd is verkrijgbaar in een box maar ook los. Ik ga die andere films kijken en als die goed zijn dan ga ik denk ik voor de box

[Melzz]

De dvd is verkrijgbaar in een box maar ook los. Ik ga die andere films kijken en als die goed zijn dan ga ik denk ik voor de box

Toen ik die box zag, leek hij me enorm cool....toen ik echter de recensies las...die bijna allemaal vrij negatief waren...haakte ik af... En de box is ook nogal prijzig geloof ik. Ach ja....FOK recensies.....

[DanielC.]

The Butcher Boy (1917 - Roscoe Arbuckle) - Eerste film uit m'n Buster Keaton Complete Shorts (1917 - 1923) boxje, en dus ook de eerste verschijning van Keaton op het witte doek. De rol van Keaton is, zoals wel te verwachten viel, nogal klein en niet echt noemenswaardig. Fatty daarentegen steelt de show. Wie wil er nu geen veel te dikke man verkleed als dame met prachtige pijpkrullen een kostschool voor meisjes zien infiltreren om daar de boel eens goed op stelten te zetten. Ook de food-fight is best leuk.

[TheGodfather]

An Inconvenient Truth
Best interessant om te zien hoe we in redelijk tempo onze wereld naar de kloten helpen. Vooral de foto`s van de (voorheen) besneeuwde bergtoppen van toen en nu zijn confronterend. De presentatie op zich vond ik erg boeiend, het gebeuren daar om heen (over z`n familie en race voor het presidentschap) vond ik dan weer wat minder en wat weg gelaten kunnen worden.
Al met al zeker het bekijken waard en het is goed om te zien dat we toch eens met z`n allen bij ons zelf te raden moeten gaan...

7,8/10

[Brakhage]

Happy Together (Wong Kar Wai, 1997)



Na het genot 2046 en In The Mood For Love gezien te hebben wilde ik meer van Wong Kar Wai. Happy Together werd veelal positief bekritiseerd en dat is meteen de reden dat ik die als eerste wilde zien.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen op een niet al te subtiele wijze; ik had behoorlijk wat moeite met het kijken naar de meest directe gay-scènes. Ik wil niet bekrompen overkomen maar ik moet bekennen dat ik een aantal kleine stukjes op de forward knop heb gedrukt omdat ik me er behoorlijk ongemakkelijk bij voelde

Haha, maar er zitten bijzonder weinig gay scenes in de hele film Alleen de openingsscene, maar ook die is redelijk tam. Maar goed, alles went, zelfs.... :wink:

Overigens was Tony Leung nogal verbaasd toen hij die scene op moest gaan nemen en Wong tegen hem zei: ga maar bij Leslie in bed liggen, waarop hij nogal bedenkelijk keek. Oh, ja, je bent in een homofilm beland, wist je dat niet, antwoorde Wong doodleuk. Punt is dat WKW namelijk nooit met een scenario werkt en alles van dag tot dag bij elkaar improviseert en de acteurs van tevoren dus niet precies weten wat de film gaat zijn. Tot zover deze kleine anecdote

Veel positiefs dus, maar helaas komt deze toch net een stukje onder 2046 en In The Mood For Love. Het mist in mijn ogen net die enorme, tastbare sfeer, al zal niet iedereen het daar mee eens zijn (Brakhage? :wink

Nee, uiteraard ben ik het daar niet mee eens

Maar ik snap wel wat je bedoelt hoor, veel mensen hebben meer met ItMfL en 2046, die duidelijk in een andere stijl zijn gemaakt dan de voorgaande films, hoewel 2046 al weer beduidend experimenteler is dan In The Mood for Love. Ik waardeer beide benaderingen evenzeer en vindt het ook niet echt nodig om ze tegen elkaar af te wegen. Maar als ik moet kiezen ga ik natuurlijk voor de Happy Together stijl, omdat ik experimenteerdrang bij mij altijd een streepje voor heeft en die stijl in mijn ogen nog het beste past bij de eenzame mens in de drukke maatschappij wat het grote thema is dat in alle films van Wong terug komt. Maar dit is nu echt een keer een geval van smaken verschillen. Dat ik dit nog een keer heb mogen zeggen

[Marcel v/d H.]

13 (Tzameti) Géla Babluani(2005)
Tzameti is een verrassende thriller. Ik zal het plot verder niet bespreken, omdat vrij moeilijk is zonder te spoileren. Goede keuze om de film in zwart-wit uit te brengen, past goed bij de film. 7.3/10

[ciska]

hard candy 6.5/10

Was een goede film, maar had er meer van verwacht.

[Bas Reuver]

Maar dit is nu echt een keer een geval van smaken verschillen. Dat ik dit nog een keer heb mogen zeggen

Lees ik dat goed?

[Dennis Kuijper]

Lees ik dat goed?

Misschien heeft Maikel teveel gedronken

[Erwin de Koning]

Maar dit is nu echt een keer een geval van smaken verschillen.

Wat een dooddoener

[*NERAZZURRI*]

Haha, maar er zitten bijzonder weinig gay scenes in de hele film Alleen de openingsscene, maar ook die is redelijk tam. Maar goed, alles went, zelfs.... :wink:

Nee............ En ik ben weinig gewend wat betreft gayscènes dus de openingsscène was behoorlijk gay in mijn geval Overigens was de daaropvolgende scène (waterval + muziek) echt schitterend _0_ Zeker een benoeminkje waard. Totaal niet bijzonder eigenlijk maar vanaf dat punt wist ik dat de film me ging boeien...

Overigens was Tony Leung nogal verbaasd toen hij die scene op moest gaan nemen en Wong tegen hem zei: ga maar bij Leslie in bed liggen, waarop hij nogal bedenkelijk keek. Oh, ja, je bent in een homofilm beland, wist je dat niet, antwoorde Wong doodleuk. Punt is dat WKW namelijk nooit met een scenario werkt en alles van dag tot dag bij elkaar improviseert en de acteurs van tevoren dus niet precies weten wat de film gaat zijn. Tot zover deze kleine anecdote

Dus Tony Leung (overigens echt formidabel in de drie films die ik gezien heb _0_) wist niet waar hij aan meewerkte? Niet dat je dit een gayfilm kan noemen maar voor een gemiddelde acteur kan het wel een flinke stap zijn, zegmaar.

De meeste acteurs (zelfs al zijn ze bekend met de regisseur) lezen toch eerst het script of verdiepen zich lichtelijk in het idee van de regisseur?

Nee, uiteraard ben ik het daar niet mee eens

Maar ik snap wel wat je bedoelt hoor, veel mensen hebben meer met ItMfL en 2046, die duidelijk in een andere stijl zijn gemaakt dan de voorgaande films, hoewel 2046 al weer beduidend experimenteler is dan In The Mood for Love. Ik waardeer beide benaderingen evenzeer en vindt het ook niet echt nodig om ze tegen elkaar af te wegen. Maar als ik moet kiezen ga ik natuurlijk voor de Happy Together stijl, omdat ik experimenteerdrang bij mij altijd een streepje voor heeft en die stijl in mijn ogen nog het beste past bij de eenzame mens in de drukke maatschappij wat het grote thema is dat in alle films van Wong terug komt. Maar dit is nu echt een keer een geval van smaken verschillen. Dat ik dit nog een keer heb mogen zeggen

Smaken verschillen inderdaad maar dat ik deze film minder (dat klinkt te negatief) vind dan ITMFL en 2046 is verklaarbaar. Happy Together is een stuk droger qua relatie tussen de hoofdpersonen. Veel afstandelijker en minder kleurrijk (ook letterlijk) en emotioneel. Er wordt veel minder ingegaan op de concrete gevoelens maar meer op hoe de relatie in elkaar zit. Je begrijpt vast wel wat ik bedoel :wink:

Ik vond de beeld- en geluidkwaliteit trouwens behoorlijk onder niveau van de AE uitgave maar volgens mij had je me daar al voor gewaarschuwd

[Brakhage]

Misschien heeft Maikel teveel gedronken

Inmiddels wel, maar toen nog niet

[Brakhage]

Nee............ En ik ben weinig gewend wat betreft gayscènes dus de openingsscène was behoorlijk gay in mijn geval Overigens was de daaropvolgende scène (waterval + muziek) echt schitterend _0_ Zeker een benoeminkje waard. Totaal niet bijzonder eigenlijk maar vanaf dat punt wist ik dat de film me ging boeien...

Frappant, ik had exact dezelfde ervaring . Ook al was dit mijn eerste Wong film en had ik geen idee wat me te wachten stond behalve dat het een gayfilm was.

Dus Tony Leung (overigens echt formidabel in de drie films die ik gezien heb _0_) wist niet waar hij aan meewerkte? Niet dat je dit een gayfilm kan noemen maar voor een gemiddelde acteur kan het wel een flinke stap zijn, zegmaar.

De meeste acteurs (zelfs al zijn ze bekend met de regisseur) lezen toch eerst het script of verdiepen zich lichtelijk in het idee van de regisseur?

Zoals ik al zei: Wong werkt niet met scenario's maar improviseert zijn films bij elkaar dus acteurs weten van tevoren vrij weinig. En in dit geval had Tony Leung enkel zijn medewerking verleend omdat ie Wong reeds kende en dat voldoende vond om mee te doen. En ja hoor, Happy Together kun je gerust een gayfilm noemen. Maar die term is dan ook weer voor meerdere interpretaties vatbaar. Ik vind het zelfs de allerbeste gayfilm gemaakt door een hetero regisseur die ik ken, ook al wordt de volledige heteroseksualiteit van Wong inmiddels betwist sinds ie gesignaleerd is met een boytoy aan zijn zijde...

Smaken verschillen inderdaad maar dat ik deze film minder (dat klinkt te negatief) vind dan ITMFL en 2046 is verklaarbaar. Happy Together is een stuk droger qua relatie tussen de hoofdpersonen. Veel afstandelijker en minder kleurrijk (ook letterlijk) en emotioneel. Er wordt veel minder ingegaan op de concrete gevoelens maar meer op hoe de relatie in elkaar zit. Je begrijpt vast wel wat ik bedoel :wink:

Ik ben het hier dus niet mee eens, ook al begrijp ik wat je bedoelt. Veel mensen noemen Happy Together een afstandelijke film en klagen dat de twee hoofdrolspelers feitelijk de hele film door enkel ruzie maken. Toch vind ik deze film emotioneler dan al zijn andere werk bij elkaar en zit de film voor mij boordevol met emotie, ook al zit dit in de kleinere en rustige momenten. HT is verre van afstandelijk, maar misschien moet je de film hiervoor vaker zien. Ik vond de film na mijn eerste kijkbeurt ook veel afstandelijker dan ik hem nu vind, want vooral de intieme momenten zijn ontzettend goed gedaan naar mijn mening, maar dat zag ik ook pas na de tweede of derde keer (ik had zelfs de eerste keer moeite om het verhaal te volgen dankzij die heftige stijl, ik kon vaak niet eens bepalen hoe de vork in de steel zat). De melancholie druipt er van af wat mij betreft. Jemig, ik krijg nu spontaan zin om de film weer eens te zien, het is alweer anderhalf jaar geleden of zo...

Ik vond de beeld- en geluidkwaliteit trouwens behoorlijk onder niveau van de AE uitgave maar volgens mij had je me daar al voor gewaarschuwd

Ja. Maar vooral het geluid is slecht. Over de beeldkwaliteit kun je vrij weinig zinnige uitsrpaken doen volgens mij omdat er zoveel gemanipuleerd is.

[Erwin de Koning]

SUPER FLY

SUPERFLY

Ondanks veel tempoproblemen is dit toch wel een aardige blaxploitation met een charismatische Ron O'Neal en een opmerkelijke score

[RJ75]

War Photographer http://www.imdb.com/title/tt0309061/

Documentaire over de vermaarde oorlogsfotograaf James Nachtwey (op dit moment exposerend in Amsterdam)

[Timothy]

Batman

Regie: Tim Burton
Cast: Michael Keaton, Jack Nicholson, Kim Basinger, Robert Wuhl, Pat Hingle, Billy Dee Williams, Michael Gough, Jack Palance
Genre: Actie / Comicverfilming
Jaar: 1989

Een nog onbekende Tim Burton mocht Batman nieuw leven inblazen voor het grote scherm en dat deed hij op zijn typisch duistere wijze.

De jonge Bruce Wayne ziet voor zijn ogen zijn ouders vermoord worden door Jack Napier. Jaren later als Gotham City wordt overspoeld door misdaad staat er een nieuwe held op genaamd Batman. Deze pakt het tuig bij z'n kladden en probeert een halt toe te roepen aan de misdaad. Als hij dan eindelijk oog in oog komt te staan met de moordenaar van de ouders van Bruce Wayne, gooit hij hem in een vat met zuur. Jack overleeft het en wordt... The Joker. Deze "clown of crime" gaat persoonlijk achter Batman aan.

Het was destijds een gedurfde keuze om een weinig fysieke acteur als Batman te kiezen met aan het stuur een onervaren en eigenzinnige regisseur. Maar het bleek achteraf de juiste keuze, want Batman werd zowel artistiek als commercieel een groot succes. Bruce Wayne wordt neergezet als iemand die zijn vermogen als een ongemak beschouwt. Een leuke toevoeging aan het karakter. The Joker krijgt ook een extra laag diepgang door hem een geschiedenis te geven. Als hij eenmaal verminkt is, wordt hij onberekenbaar grappig. De make-up van The Joker is sterk, maar deze wordt pas echt eng als zijn gezicht een huidskleur heeft.

De vormgeving van Batman is duister en gotisch en weet zelfs het film-noir gevoel op te roepen. Wat een oog voor detail heeft Tim Burton toch. Hij weet perfect het gevoel van de onschuldige televisieserie te mixen met de stijl van de comics en het geheel onder te dompelen in zijn unieke duistere sausje. Het zijn de geweldige details die het een feest maken om deze film te blijven bekijken, zoals het ondersteboven aan een plafond slapen, de elektrocuterende handdruk, de dodelijke lachbui van een nieuwslezeres, de Batwing voor een volle maan en ga zo maar door. En hoe vet is die Batmobile? Het geheel wordt compleet gemaakt met een sfeervolle en herkenbare sfeervolle soundtrack van Danny Elfman.

Het is ongehoord dat de badguy als eerste genoemd wordt in de credits, maar met Jack Nicholson heb je dan ook niet de minste te pakken. The Joker is hem op het lijf geschreven. “Do I look like I'm joking?”. De eigenzinnige Bruce Wayne is een rol van Michael Keaton, die volledig een eigen stempel op het karakter drukt. Niet de eerste naam die je aan Batman zou verbinden, maar ook die rol ligt hem uitstekend, mede dankzij het imposante pak. De immer charmante Kim Basinger speelt zijn liefje, fotografe Vicki Vale. De vastbijtende journalist Knox die haar vergezeld wordt leuk gestalte gegeven door Robert Wuhl. Billy Dee Williams, bekend geworden en gebleven als Lando Calrissian in Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back, speelt openbaar aanklager Harvey Dent. Dit deed hij vooral omdat hij wist dat hij in een volgend deel Two-Face zou mogen spelen, maar dat mocht niet zo zijn. Acteerlegende Jack Palance heeft ten slotte nog een korte rol als misdaadbaas.

Score: 8/10



Batman Returns

Regie: Tim Burton
Cast: Michael Keaton, Danny DeVito, Michelle Pfeiffer, Christopher Walken, Michael Gough, Pat Hingle, Vincent Schiavelli, Paul Reubens
Genre: Actie / Comicverfilming
Jaar: 1992

Omdat de hervertelling van Batman een enorm succes bleek, mocht Tim Burton Batman Returns nog meer naar zijn eigen visie maken.

Gotham City krijgt het aan de stok met twee monsterachtige criminelen: de bizarre, sinistere Penguin en de gluiperige, mysterieuze Catwoman. Kan Batman twee vijanden van dit kaliber wel tegelijk aan? Temeer daar de ene politieke ambities heeft en de andere het liefst haar romantische klauwen in Batman zou willen planten?

Wat een heerlijk bizarre film is dit geworden. Over de top, maar dan in de meest positieve zin van het woord. Het is te zien dat Burton de vrije hand heeft gehad, want Batman Returns is nog duisterder dan zijn voorganger. Vooral het karakterontwerp en de ontwikkelingen van Penguin lijken zo weggelopen uit één van zijn schetsboeken. Het is een fijne twist dat Penguin wordt neergezet als een makkelijk te manipuleren slachtoffer. Je krijgt bijna medelijden met hem.

Het design van Batman Returns is compleet uitvergroot. Was het eerste deel al behoorlijk duister en gotisch, in dit vervolg gooit men er moeiteloos een schepje bovenop. Dit uit zich vooral in de schitterende sets. Ook de Batmobile lijkt wel gepimpt, want het voertuig kent nog meer snufjes. De film wordt wederom omlijst door een onheilspellende soundtrack van Danny Elfman. Misschien is dit tweede deel nog wel leuker dan zijn voorganger.

Michael Keaton is wederom Batman en Bruce Wayne en nog steeds vind ik dat een dappere, maar zeer goed werkende keuze. In de vorm van Danny DeVito heeft men weer een prachtige schurk gevonden. Hij is de vleesgeworden Penguin en ik kan me niemand voorstellen die deze rol beter had kunnen invullen. Letterlijk en figuurlijk op het lijf geschreven. Damsel in distress en femme fatale in één; Michelle Pfeiffer komt er moeiteloos mee weg. Vooral als de sensuele Catwoman is ze zichtbaar in haar element. Ook voor de ondersteunende gangsterrol is weer een grote naam aangetrokken met Christopher Walken.

Score: 8/10



Batman Forever

Regie: Joel Schumacher
Cast: Val Kilmer, Tommy Lee Jones, Jim Carrey, Nicole Kidman, Chris O'Donnell, Michael Gough, Pat Hingle, Drew Barrymore, Debi Mazar
Genre: Actie / Comicverfilming
Jaar: 1995

Omdat de eerste twee delen behoorlijk succesvol waren, mocht Batman Forever op een nog grotere cast rekenen.

Ra-ra-ra, wie vliegt op de vleugels van het avontuur de vleermuis achterna? Batman krijgt te maken met twee nieuwe vijanden: Two-Face, die Batman als schuldige ziet van zijn misvormde gezicht, en The Riddler, een voormalig employee van Bruce Wayne. Ondertussen wordt Dr. Chase Meridan verliefd op Wayne / Batman. En dan is er ook nog een jonge wees genaamd Dick Grayson waar hij voor wil zorgen.

Tim Burton moest na twee delen het veld ruimen als regisseur en plaats maken voor Joel Schumacher. Deze koos vrij snel voor een eigen benadering en ging met zijn eigen visuele stijl een andere kant op. De duistere Batman moest plaatsmaken voor een kleurrijke wereld. Dieptepunt hierin is de uitvinding van The Riddler, die de gedachten van televisiekijkers moet toevoegen aan zijn eigen brein. Dat klinkt als campy pulp in de vorm van een “gekke geleerde”en dat is het eigenlijk ook. Terug naar de televisieserie, maar die hing ten minste nog van nostalgie aan elkaar. Hier is het vooral flauw en makkelijk. Toch zit de spanning er in dit derde deel nog wel voldoende in.

Two-Face wordt eigenlijk maar neergezet als een tweederangs Joker, compleet met manische lachbuien. Jammer, want de oorsprong van het karakter is interessant. Dan is het karakter van The Riddler een stuk leuker om naar te kijken. Hoewel ook hij veel trekjes heeft van The Joker, past het vrolijke hem beter dan zijn compaan. Bij deze schurken komt het kleurrijke uiterlijk pas echt goed naar voren. Wat dat betreft zijn Batman en Robin wat subtieler. Gadgets en outfits zien er zeer goed uit, maar waarom nu weer die tepels op het Batman pak? Het pijnlijkst is echter de herontworpen Batmobile. Deze is al zijn charme kwijt en het lijkt wel een bestuurbaar autootje, met een veel te grote en trillende rugvin.

Val Kilmer had geen makkelijk taak, omdat hij een bestaande rol in moest vullen, maar hij vult de rol van Batman eigenlijk best goed in. Als Bruce Wayne is hij nog beter, want hij heeft ervoor gekozen om een tragische miljonair neer te zetten, iets waar Michael Keaton al mee was begonnen. De rol van Jim Carrey als The Riddler ligt erg in het verlengde van zijn voorgaande rollen. Persoonlijk denk ik dat hij iets te los is gelaten voor een film als deze. Zijn gekke bekken leiden af van de essentie van het karakter: bizarre raadsels verzinnen. Ook Tommy Lee Jones gaat als Two-Face veel te ver met zijn karikaturale acteerwerk. Het liefje van Batman wordt deze keer gespeeld door een jonge Nicole Kidman die een mooie en klassieke uitstraling heeft. Robin is eindelijk ook doorgedrongen tot de filmwereld en Chris O'Donnell mocht gestalte aan hem geven. In kleine bijrolletjes zijn Drew Barrymore, die terug wilde keren in Hollywood na een turbulente tijd, en Debi Mazar als liefjes van Two-Face.

Score: 6/10



Batman & Robin

Regie: Joel Schumacher
Cast: George Clooney, Arnold Schwarzenegger, Chris O'Donnell, Uma Thurman, Alicia Silverstone, Michael Gough, Pat Hingle, Elle Macpherson
Genre: Actie / Comicverfilming
Jaar: 1997

De kleurrijke weg die met Batman Forever was ingeslagen, werd vervolgd en vergroot in het vierde en laatste deel Batman & Robin.

Mr. Freeze wil maar één ding: Gotham City verandering in een groot ijspaleis. Batman trekt samen met zijn vaste sidekick Robin ten strijde tegen dit schrikbeeld van vernietiging. Maar er dreigt nog meer gevaar: in de stad bevindt zich ook de flower-power femme fatale Poison Ivy. Zij is een schoonheid die kan doden met haar kus. Als Mr. Freeze en Poison Ivy een verbond sluiten, zetten Batman en Robin een geheim wapen in: hun stoere en heldhaftige partner Batgirl. Het Bat-trio moet alles op alles zetten om Gotham City van de ondergang te redden.

Batman & Robin is in alle opzichten veel te ver doorgeslagen. De designs zijn flamboyant, de schurken grotesk en de oneliners overschrijden de grens van grappig fout. Het verhaal lijkt totaal geen logica meer nodig te hebben. Zo heeft de outfit van Batman opeens schaatsen, precies op het moment dat het voor hem het beste uitkomt. Absolute dieptepunten zijn de autoachtervolging op de daken van Gotham en het ruimtesurfen op de deur van een raket. Hoewel de creditcard die Batman (en dus niet op naam van Wayne) trekt ook meedingt naar die dubieuze eer. Al even verschrikkelijk zijn de cartooneske geluidseffecten tijdens val- of vechtpartijen. Er is ook nog iets positiefs te melden, want de make-up en het vriespak van Mr. Freeze zien er schitterend uit. Het aluminium pak met de blauwe lichten en zijn ijskoude huidskleur maken van hem visueel het interessantste karakter. Wat ik als groot X-Men fan leuk vond om te zien, is dat Wayne Mansion hetzelfde landhuis is als dat van Xavier in de eerste X-Men film.

Een overkill aan karakters doet Batman & Robin de das om. Het lijkt wel of er met elke nieuwe film meer karakters toegevoegd moesten worden. Ondanks de titel is er aan de goede zijde ook nog een Batgirl bij. Er zijn ook vele schurken aangetrokken, want naast de belangrijkste twee, Mr. Freeze en Poison Ivy, is er ook een gekke geleerde in de vorm van Dr. Jason Woodrue en een spierbundel genaamd Bane. En dan is er ook nog de overbodige verhaallijn waarin Alfred dodelijk ziek is. Ik snap dat hiervoor gekozen is om het verhaal met Mr. Freeze te verweven, maar het lijkt in de uitwerking meer alsof het er aan de haren bijgesleept is.

Het is vreemd: er is geen grotere playboy te bedenken dan George Clooney en toch is hij de minste Bruce Wayne en Batman uit de reeks. Hij borduurt gewoon verder op zijn rol uit ER, dat hij in dezelfde periode opnam. De vervelende autopiloot wordt ook al gebruikt door Arnold Schwarzenegger, met een irritant effect over zijn toch al unieke stemgeluid. De oneliners die hij uit zijn strot krijgt zouden zelfs in een stripboek niet overkomen. Het lijkt wel of hij in elke zin een woordgrapje moest maken. Zelfs Uma Thurman acteert ver beneden haar kunnen. Ze heeft zich compleet laten gaan in overacting, wat er voor zorgt dat ze perfect in deze film past, maar geen gedenkwaardige prestatie oplevert. Chris O'Donnell gaat verder waar hij was gebleven met het derde deel en dat is voldoende. De verse Batgirl Alicia Silverstone lijkt niet lekker in haar vel te zitten als de heldin. In kleine en ondankbare rolletjes als liefjes zijn Elle Macpherson en Vivica A. Fox te bewonderen. In een cameo zien we ook nog acteergoeroe Coolio.

Score: 4/10

[DanielC.]

Mikaël (1924 - Carl Th. Dreyer)

Schilder Claude Zerot is een wereldberoemd schilder en op een dag komt beginnend schilder Mikaël bij hem langs om zijn schetsen te laten zien. Het wordt afgekeurd, maar het knappe koppie van de jonge Mikaël valt bij de schilder gelijk in de smaak. Mikaël is vanaf dat moment het vaste model voor Zerot, en ‘samen’ maken ze verschillende meesterwerken. Dan komt er een Russische prinses ten tonele: het is de schone, maar niet meer zo rijke, Lucia Zamikoff. Ze vraagt Zerot een portret van haar te maken. Maar dat weigert de schilder, hij werkt niet op bestelling. Als de teleurgestelde Lucia op punt staat van vertrekken ziet Zerot toch wel wat in haar, en besluit toch een portret van haar te maken. Tijdens het werken (en ook daarna) probeert Lucia de oude, en vooral erg rijke, schilder te versieren, om zo haar schulden af te lossen. Maar daar moet hij niets van hebben, hij gaat immers met Mikaël. Dus probeert ze het eens bij Mikaël zelf, die wel een beetje uitgekeken is op de oude man, en met succes. Mikaël gaat steeds vaker weg en komt op een gegeven moment zelfs niet meer langs, tenzij het verplicht is voor het werk. Mikaël is ook niet altijd even netjes, hij liegt zijn meester/geliefde voor, verkoopt zijn werk om de schulden van Lucia af te betalen, en blijft maar geld nemen van Zerot om zo zijn dure levensstijl te bekostigen. Vriend (en biograaf) Schwitt probeert Zerot wijs te maken dat Mikaël zijn liefde niet waard is, maar hier wil Zerot niets van weten. Ondertussen steelt Mikaël zelfs van zijn Zerot, en dit is dan de laatste klap. Hij gaat eraan onderdoor, en overlijdt die avond. Er wordt nog geprobeerd Mikaël (die nog wel alles van Zerot krijgt) op te piepen, maar dat lukt niet meer. En zo steft hij alleen, maar wel tevreden. Hij heeft tenminste ware liefde mogen aanschouwen.

Erg rijke film, die iets minder bekend is in het oeuvre van Dreyer. Erg mooi geschoten (en wat een sets ook!), en lekker vlot vertelt. De film verveelt werkelijk geen moment. De relatie tussen de kunstenaar en zijn/haar leerling komt goed uit de verf, en ook andere thema’s worden goed behandelt. En ook nog een compliment voor de betoverende score van Pierre Oser, past fantastisch bij de film.

[Dennis Kuijper]

Naqoyqatsi (2002)
Ben altijd wel benieuwd naar de 'qatsi'-trilogie geweest en zag toevallig gisteren dat het het laatste deel hieruit op televisie kwam,ben er dus maar is lekker voor gaan zitten. Het is zeker een film waar je voor moet openstaan en willen beleven, omdat je er in het begin wat vreemd tegenaan zal kijken aangezien je overspoelt wordt met een stortvloed aan die symbolen, geometrische patronen, computeranimaties, en digitaal bewerkte archiefbeelden die zijn samengesmolten en ondersteund word door rustige/zweverige muziek,maar soms ook muziek die wat op de zenuwen kan werken maar wel goed aansluit bij het getoonde. Vond het in iedergeval wel een hele aparte ervaring en wil ook zeker Koyaanisqatsi en Powaqqatsi gaan zien. Zeker geen film die voor iedereen is weggelegd omdat een hoop mensen het denk ik na vijf minuten wel gezien hebben. Toch is er weldegelijk een boodschap in de film te ontdekken want de getoonde beelden spreken voor zich lijkt me. 7.5/10

Enfants de l'amour, Les (2002)
Les enfants de l'amour' vertelt het verhaal van Nathalie en haar kinderen Michael,
Winnie en Aurélie, die twaalf, negen en vijf jaar oud zijn en die het weekend bij hun respectievelijke vader zullen doorbrengen. Winnie en Michael gaan naar Olivier, de eerste echtgenoot van Nathalie, en Aurelie gaat naar Renaud, haar tweede echtgenoot. Nathalie bereidt zich voor om het weekend door te brengen met haar vriendinnen. Tijdens dit weekend zullen de leden van het gezin ook geïnterviewd worden voor een reportage over kinderen van gescheiden ouders. Dit brengt bij elk van hen verschillende emoties teweeg.

Goede docu-drama van de Belgische cineast Geoffrey Enthoven die hiermee z,n debuut maakt. Ik denk dat een hoop mensen die op jonge leeftijd met de scheiding van hun ouders geconfronteerd zijn wel wat dingen zullen herkennen. Het wordt weer eens goed duidelijk dat de kinderen eigenlijk degene zijn die het meeste de dupe worden worden van een scheiding. De ouders zelf zien dat niet omdat ze teveel met zichzelf en hun eigen problemen bezig zijn. Het Sterke van de film is dat het zo overtuigend gespeeld wordt dat je bijna begint te twijfelen of het wel geacteerd is. 8/10