Welke DVD heb je net gekeken? (6)

[Timothy]

Nachtrit

Regie: Dana Nechushtan
Cast: Frank Lammers, Fedja van Huêt, Peggy Jane de Schepper, Mohammed Chaara, Henk Poort, Hans Kesting, Jaap Spijkers
Genre: Drama
Jaar: 2006

Nachtrit, de film die verhaalt over de Amsterdamse taxioorlog, was de eerste echte hoofdrol voor Frank Lammers. Hij ontving er direct een Gouden Kalf voor.

Wanneer de jonge taxichauffeur Dennis in de hoop zijn droom te verwezenlijken, zichzelf tot zijn nek toe in de schulden steekt, raakt hij niet alleen verstrikt in een crimineel netwerk maar verliest hij ook alles wat hem lief is. Er ontvlamt in hem een allesverzengend wraakgevoel. Oorlog in de straten van Amsterdam.

Al sinds Wilde Mossels is Frank Lammers één van mijn favoriete Nederlandse acteurs. De rollen zijn nu omgedraaid; het is Fedja van Huêt die de ondersteunende bijrol voor zijn rekening neemt. Als de twee broers hebben ze constant ruzie. Over leningen, het runnen van de toekomstige zaak en de verkeerde beslissingen die Dennis maakt. Je ziet de bui al vroeg hangen en vanaf dat moment gaat het eigenlijk alleen nog maar bergafwaarts. Zijn goede bedoelingen blazen op in zijn gezicht en hij speelt zich met zijn kritische vragen iets teveel in de kijker. Daarnaast zijn er een aantal zijlijnen zoals het schrijnende verhaal van zijn agressieve broer Marco, die zijn gezin met harde hand regeert. Dat zijn vrouw ooit een relatie met Dennis had, maakt het er niet makkelijker op, zeker niet als oude gevoelens nog niet gedoofd blijken.

De opkomst van de taxioorlog is mooi weergegeven. Wanhoop en woede die daar aan vooraf gaan, zijn bijna voelbaar. Het gaat van kwaad tot erger. De chauffeurs hebben zich namelijk onwetend laten naaien met leningen voor vergunningen die een paar weken later voor een schijntje te koop waren. In deze roerige tijd focust het verhaal zich op een éénling, zodat de impact nog groter wordt. Als figuranten zijn voornamelijk echte chauffeurs gebruikt, die de taxioorlog van dichtbij hebben meegemaakt. De acteurs hebben een stevige Amsterdamse tongval, maar nergens leidt het af van het verhaal en de dialogen zijn goed te volgen. Wat mij betreft de beste Nederlandse film van de afgelopen tijd, die inslaat als een mokerslag. Intens!

Zoals verwacht speelt Frank Lammers zijn hoofdrol met verve. Fedja van Huêt ondersteunt hem in een intense bijrol. Beiden kregen terecht een nominatie voor een Gouden Kalf, die ze allebei verzilverden. Maar ook Peggy Jane de Schepper speelt een uitstekende rol als white trash vrouw van Marco. In een incidentele emotionele scène komt ze erg goed uit de verf. Henk Poort speelt met flair Ome Jan, die de scepter zwaait over de Amsterdamse taxiwereld en daarbij ongure zaakjes niet uit de weg gaat. Mohammed Chaara is te zien als Marokkaanse collega die er vandoor gaat met de vergunning die aan Dennis beloofd was door zijn baas. Deze wordt gespeeld door Hans Kesting. Verder is er een keur aan Nederlands talent vertegnwoordigd; Jaap Spijkers, Barry Atsma, Frits Lambrechts, Caro Lenssen. Een cameo is weggelegd voor de zanger Harry Slinger als snackbareigenaar. Ook scenarioschrijver Franky Ribbens is te zien als taxichauffeur.

Score: 8/10

[ciska]

300 9/10

I am Spartan!
geweldige film, feest voor het oog etc. etc.

Ik heb hem vandaag in de imax arena gezien. dat is me ook erg goed bevallen. beeldkwaliteit en geluid waren super. Ook het publiek was enthousiast!

[TheGodfather]

The Man Who Knew Too Much
Zeer intelligente thriller van Hitchcock die erg goed in elkaar zit en de volledige 2 uur spannend blijft.
Wanneer een Amerikaans echtpaar (James Stewart en Doris Day) met hun zoontje op vakantie is in Marokko ontmoeten ze een Fransman. Door noodlottig toeval raken ze verwikkeld in een moordplot, dat hen naar Londen brengt...
De spanning blijft de hele film lang aanwezig waarbij je jezelf steeds blijft afvragen hoe de vork precies in de steel zit. Daarover blijf je tot vlak voor het einde in het ongewisse. Het acteerwerk is erg goed, waarbij Stewart en Day op overtuigende wijze een sterk koppel vormen. De film ziet er verder prachtig uit, is strak gefilmd en de finale in de Royal Albert Hall is werkelijk fenomenaal te noemen.
Uitermate sterke Hitchcock

8,0/10

Un Chien Andalou
En zo zie je maar weer dat het niet uitmaakt hoe lang een film duurt. Ook een korte als deze (16 minuten) kan een verpletterende indruk achter laten. Want overdonderd ben ik zeker. De emoties en gevoelens die dit meesterwerk achter laten lopen sterk uiteen van prachtig en mooi naar freaky. Dat is dan waarschijnlijk ook het enige dat is aan te merken: de film duurt eigenlijk te kort om alles goed te kunnen verwerken en ik zal `m dan ook zeker nog vaker moeten zien om hem volledig te kunnen bevatten en waarschijnlijk ook waarderen. Vooralsnog vind ik `m geweldig en is m`n nieuwsgierigheid naar Buñuel`s werk groot.
Dit moet eigenlijk iedereen gezien hebben.

8,5/10

[Kasper P.]

Double Indemnity

Even een hiaat in mijn film-repetoire opgevuld uitstekende Film-Noir.

8/10

[Bas Reuver]

Gister (weer eens) gezien:

Le fabuleux destin d`Amélie Poulain
Dit blijft een prachtige film en is nog steeds één van mijn favoriete franstalige films. Audrey Tautou is werkelijk hartverwarmend. 9/10

Offtopic:
Op de R2NL CE van Amelie staat achterop dat het om een genummerde uitgave gaat. Maar waar zou ik dat nummer dan moeten vinden? Het enige nummer dat ik kan vinden staat op de zijkant, maar ik vraag me af of dat het bedoelde nummer is.

[Brakhage]

Criss Cross ****

Regie: Robert Siodmak (1949)

Eindelijk deze toch behoorlijk bekende film noir van Robert Siodmak gezien en het is er inderdaad een van de bovenste plank. Beproefde film noir elementen als de voice-over en het gebruik van flashbacks zorgen direct voor het vertrouwde film noir sfeertje, terwijl de muziek van de immer betrouwbare Miklos Rosza de rest doet. Er was ooit een tijd dat ik niets moest hebben van Burt Lancaster, maar inmiddels ben ik volledig omgedraaid en vind ik zijn aanwezigheid een groot voordeel in plaats van een nadeel, zo ook in deze film. Visueel gezien houden regisseur Siodmak, van wie ik tot op heden enkel het eveneens geweldige ‘The Killers’ had gezien en cameraman Franz Planer het behoorlijk rustig en helder, hoewel er gelukkig ook voldoende visuele fratsen in zitten om het toch typisch noir te maken. Ik vond de eerste helft zeker vermakelijk maar een beetje gewoontjes, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt in het laatste half uur waarin dat prettig ontwrichte film noir universum in volle glorie aanwezig is en de film op een bijzonder grimmige noot eindigt. Een toppertje!

[BigLebowski]

Gister (weer eens) gezien:

Le fabuleux destin d`Amélie Poulain
Dit blijft een prachtige film en is nog steeds één van mijn favoriete franstalige films. Audrey Tautou is werkelijk hartverwarmend. 9/10

Offtopic:
Op de R2NL CE van Amelie staat achterop dat het om een genummerde uitgave gaat. Maar waar zou ik dat nummer dan moeten vinden? Het enige nummer dat ik kan vinden staat op de zijkant, maar ik vraag me af of dat het bedoelde nummer is.

De eerste exemplaren werden nog genummerd uitgegeven. De latere niet meer volgens mij. De mijne heeft ook geen nummer. Zou voorop moeten staan.

[Azazel]

Going to Pieces (The Rise And Fall Of The Slasher Film)

Voor de liefhebber een uistekende "slasher" documentaire. Alle toonaagevende regisseurs en films uit de jaren tachtig komen aan bod.
De film geeft een goed en uitgebreid beeld van het genre. Een aanrader voor horrorliefhebbers en anderszins nieuwsgierigen.

klik!

7/10

[Brakhage]

Hets ****

Regie: Alf Sjöberg (1944)

Dit is de eerste film uit die eerste box van het nieuwe sublabel van Criterion, Eclipse (de beeldkwaliteit is overal merkbaar een tandje onder de reguliere Criteron standaard, maar nog steeds prima kijkbaar), een box die zich richt op de vroege films van Ingmar Bergman. Deze film is echter nog niet geregisseerd door Bergman (op de eindscène na), maar door diens mentor en inspiratiebron Alf Sjöberg en de reden dat deze in de box zit is dat ‘Hets’ Bergman’s eerste verfilmde scenario is. Hoewel het voor Bergman dus het begin was, was zijn scenario duidelijk in handen van iemand die wist van de hoed en de rand, want Sjöberg giet het geheel in een uiterst prettige visuele vorm. Het begin gaf me direct een heerlijk gevoel van ruimtelijkheid met groothoekopnames en een prettig bewegende camera, terwijl andere scènes juist weer claustrofobisch zijn als ware het een film noir. Het scenario is meteen typisch Bergman, wiens pessimistische kijk op de liefde reeds hier aanwezig is, terwijl ook de rebel die aanschopt tegen bestaande instituten, die Bergman natuurlijk ook was, al volop in actie is. Naast het liefdesverhaal is de film ook een bijtende aanklacht tegen een verstikkend schoolsysteem, ingegeven door Bergman’s eigen nare ervaringen op school en de parallellen tussen de sadistische en onderdrukkende schoolleraar en het Nazi-regime zijn gemakkelijk te trekken zeker gezien de tijd waarin de film gemaakt werd. ‘Hets’ is een behoorlijk sterk psychologisch drama met de nodige visuele flair dat mij erg beviel. Het kan aan mij liggen, maar ik vind het vaak zo opwindend om van een gevierd filmmaker van wie je de meeste van zijn erkende meesterwerken gezien hebt te zien op welke wijze de creatieve zaadjes gepland werden en het kijken van deze film vormt daar geen uitzondering op. Want als je gezien hebt hoe de bloem ontknopt dan wordt de uiteindelijk bloeiende bloem er enkel mooier op.

Ps. Wat me opviel was dat deze film ook al enkele droomsequenties had, net als het onlangs door mij geziene ‘Fängelse’ en nu begin ik mij serieus af te vragen of dit toeval is of dat Bergman met enige regelmaat gebruik maakte van dromen, iets wat me dan verder nooit echt opgevallen is. Verder dan een bekende droomsequentie in ‘Wild Strawberries’ kom ik namelijk niet direct. Hoewel, bevat ‘Cries and Whispers’ niet ook een droom of is dat een paranormale ervaring? Kan iemand me helpen? Zijn dromen, net als bij bijvoorbeeld Buñuel, ook een belangrijk element in Bergman?

[Sneaker]

Paar dagen terug Eight Legged Freaks gekeken en ik vond het een geweldige film. Acteerwerk kan er goed mee door, vooral Johansson en ook Wuhrer blijven leuk om naar te kijken. De film ziet er goed uit en de spinnen zijn geweldig maar waar de film echt op scoort is de humor. Je moet de film niet serieus nemen, dat doet de film zelf ook niet en dat zorgt voor veel lol. De spinnen zijn geweldig en het deed me vaak denken aan de Gremlings. De rare geluidjes die ze maken en de komische acties die ze uitvoeren. Het zorgt gewoon voor een erg vermakelijke film met een flinke knipoog naar de oude horrorfilms. Zo voelt de film ook regelmatig aan en dat maakt het genieten geblazen. Dat het verhaal voorspelbaar is en er een aantal dingen zijn die niet kloppen maakt de lol er niet minder om. Ook vond ik het jammer [spoiler:3d80473c6d]dat de grote bad guy van de film het overleeft en mijn favoriete kapper met de hooivork het niet overleeft. Ook sloeg het nergens op dat de tante van Arquette het zo lang overleeft, maar de enigste is. [/spoiler:3d80473c6d]. Maar verder vond ik het gewoon een zeer vermakelijke, geslaagde horrorfilm over spinnen. Het enigste wat miste was het einde waarin toch nog één spin bleef leven.

Er staat ook nog een korte film op de dvd als extra die als inspiratie diende voor Eight Legged Freaks. Larger than Life. Deze korte film was ook geweldig. Het zwart/wit geeft de film iets aparts mee en het voelt ook echt aan als zo'n oude horrorfilm. Deze was dan ook een stuk serieuzer dan Eight Legged Freaks. Het verhaal stelt niet zo veel vooren de spinnen zien er niet zo goed uit als in Eight Legged Freaks, maar ze voelen wel dreigender aan. Dit maakt deze film ook wat spannender en het einde is geweldig, wat ik bij Eight Legged Freaks op het einde miste, was hier wel aanwezig.

[stefanovic]

Criss Cross ****

Regie: Robert Siodmak (1949)

Eindelijk deze toch behoorlijk bekende film noir van Robert Siodmak gezien en het is er inderdaad een van de bovenste plank. Visueel gezien houden regisseur Siodmak, van wie ik tot op heden enkel het eveneens geweldige ‘The Killers’ had gezien en cameraman Franz Planer het behoorlijk rustig en helder, hoewel er gelukkig ook voldoende visuele fratsen in zitten om het toch typisch noir te maken. Een toppertje!

Mag ik je hierbij dan The Spiral Staircase van harte aanraden! Visueel eveneens prachtig en daarnaast lekker spannend...

[Marcel v/d H.]

The Weather Man
Weerman David Spritz (Nicolas Cage) heeft zo op het eerste gezicht een mooi leven, hij verdient een dik salaris voor maar twee uur werken per dag en heeft uitzicht op een nog betere baan. Buiten zijn cariere om gaat het echter aanzienlijk minder met David. Hij is gescheiden, heeft geen goede band met zijn kinderen en zijn vader neemt hem niet serieus. De film doet eigenlijk een beetje denken aan American Beauty, al was die film naar mijn mening wel een stuk beter. The Weatherman bevat dezelfde zwarte humor en gaat eveneens over een man die niet goed weet wat hij met zijn leven aan moet. Niet een bijster origineel script dus, maar toch is de uitwerking niet slecht. Dit vooral door de goede rollen van Cage en Caine. 7.0/10

[Alexander D]

We were soldiers.

Prachtige oorlogsfilm die naar mijn mening veel meer waardering zou moeten krijgen.

Het is een realistische film die ook een beetje een beeld van het thuisfront geeft maar vooral goed de hectiek van een oorlogssituatie laat zien.


Daarbij is de DTS track erg goed. Veel beter dan de DD track (maar ik heb nog nooit een dvd.nl review gelezen waar ze het verschil wel groot vonden geloof ik.... :wink: )

8.8/10

[Coen P.]

Criss Cross ****

Regie: Robert Siodmak (1949)

Eindelijk deze toch behoorlijk bekende film noir van Robert Siodmak gezien en het is er inderdaad een van de bovenste plank. Beproefde film noir elementen als de voice-over en het gebruik van flashbacks zorgen direct voor het vertrouwde film noir sfeertje, terwijl de muziek van de immer betrouwbare Miklos Rosza de rest doet. Er was ooit een tijd dat ik niets moest hebben van Burt Lancaster, maar inmiddels ben ik volledig omgedraaid en vind ik zijn aanwezigheid een groot voordeel in plaats van een nadeel, zo ook in deze film. Visueel gezien houden regisseur Siodmak, van wie ik tot op heden enkel het eveneens geweldige ‘The Killers’ had gezien en cameraman Franz Planer het behoorlijk rustig en helder, hoewel er gelukkig ook voldoende visuele fratsen in zitten om het toch typisch noir te maken. Ik vond de eerste helft zeker vermakelijk maar een beetje gewoontjes, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt in het laatste half uur waarin dat prettig ontwrichte film noir universum in volle glorie aanwezig is en de film op een bijzonder grimmige noot eindigt. Een toppertje!

hey!

deze staat toevallig bij mij op het programma van vandaag! ben benieuwd!

[Erik Hagen]

Deze film is uniek en zal nooit geëvenaard worden in diens opzet.

Caligula komt toch dicht in de buurt hoor :wink:

Hm, ben ik het niet helemaal mee eens. Ik vond "Caligula" bij lange na niet zo schokkend als "Salò". Daarnaast staat "Caligula" denk ik toch een stuk verder bij ons vandaan dan "Salò", wat het effect ook aanzienlijk verzwakt.

[Erik Hagen]

Gister (weer eens) gezien:

Le fabuleux destin d`Amélie Poulain
Dit blijft een prachtige film en is nog steeds één van mijn favoriete franstalige films. Audrey Tautou is werkelijk hartverwarmend. 9/10

Offtopic:
Op de R2NL CE van Amelie staat achterop dat het om een genummerde uitgave gaat. Maar waar zou ik dat nummer dan moeten vinden? Het enige nummer dat ik kan vinden staat op de zijkant, maar ik vraag me af of dat het bedoelde nummer is.

De eerste exemplaren werden nog genummerd uitgegeven. De latere niet meer volgens mij. De mijne heeft ook geen nummer. Zou voorop moeten staan.

Klopt, de eerste uitgaven hiervan hadden een nummer. Dat staat onder de plek waar in jullie versie in een zilver balkje 'special edition' staat; voorop, onderaan.

Zie deze afbeelding:



In dat witte balkje staat het nummer. Ik heb nr. 1449.

[Brakhage]

Mag ik je hierbij dan The Spiral Staircase van harte aanraden!

Ja hoor, dat mag altijd :wink:

[Toon_1]

Ik wil eens gaan beginnen aan die twee boxjes van Herzog, wat raad je/raden jullie me aan om mee te beginnen?

moeilijk,

vind/vond zelf zijn toppers Aguirre: the wrath of God, Stroszek en Fitzcarraldo te overtreffen. Als je daarmee begint, dan valt de rest alleen maar tegen

vraag het eens aan Toon, die is helemaal gek van Herzog volgens mij.

Ikzelf ben begonnen met Aguirre en heb Stroszek als laatste gezien, van die twee boxen. Maar volgens mij kan het echt geen kwaad als je begint met zijn beste en bekendste werk. Gewoon starten met Aguirre (zijn beste film) en daarna Stroszek of Kaspar Hauser. Fitzcarraldo is niet mijn favoriete Herzog maar het wordt wel geschaard tot zijn beste werk.
Tegenvallen kunnen die andere films toch niet denk ik, tenminste als je houdt van Herzog's wereld :wink: . Zijn "kleinere" films (Woyzeck, Herz Aus Glas, ...) moeten echt niet onderdoen voor een film als Aguirre.

[Coen P.]

The Tin Star (Anthony Mann, 1957)
Premiejager Morg Hickman (Henry Fonda) wordt verre van hartelijk ontvangen als hij het lijk van een gezochte man een dorpje binnenbrengt. In de 'herberg is er geen plaats voor hem' dus zoekt hij zijn heil buiten het dorpje. Hij mag de nacht doorbrengen bij de weduwe Nona en haar zoon Kip. Kip is een half blank, half indiaan zodat Nona vaak gediscrimineerd wordt. Orde is toch al ver te zoeken in het dorpje, want de sheriff is nog vrij nat achter de oren. Deze jonge sheriff Ben (Anthony 'Psycho' Perkins) wordt als de dagen vorderen onderwezen door Morg die voorheen sheriff was. Een persoonlijk drama heeft hem echter op een ander pad gebracht. Als de postkoets wordt overvallen en de goede oude dokter wordt vermoord verandert de posse in een op bloed beluste groep mannen. De sheriff moet alle zeilen bij zetten en optimaal putten uit de lessen van Morg om nog enigszins de orde te bewaken. The Tin Star is een aardige western. De karakters zijn de oppervlakkig. De knullige jonge sheriff, de voormalig sheriff die een last uit het verleden meedraagt, de slechterik in het verhaal en de jonge knul die opkijkt tegen iedereen met een geweer. Ook het obligatoire happy end komt niet als een verrassing en is niets nieuws onder de zon. Toch is de film de moeite waard. Met name het onderwijzen van de sheriff wordt leuk gebracht en het is leuk om te zien dat de sheriff eindelijk voor zichzelf opkomt en het opneemt tegen de slechterik van het verhaal. Leuk detail was dat Lee Van Cleef een heel klein rolletje heeft in een van zijn eerste films. Aardige western, maar van Mann in combinatie met Fonda had ik wat meer verwacht dat deze ietwak gemakzuchtige en vlakke western. ***½

[Coen P.]

Criss Cross (Robert Siodmak, 1949)
Ik zal maar meteen met de billen bloot gaan, tot vandaag had ik nog nooit een film van Siodmak gezien. Vreemd aangezien hij toch bekend staat als een van de betere/meest bekende regisseurs binnen het film noir genre. Steve Thompson (Burt Lancaster) kan de scheiding met zijn vrouw Anna (Yvonne De Carlo) maar niet uit zjin hoofd krijgen. Hij heeft door heel het land gezworven en overal gewerkt, maar zijn gedachten blijven steeds bij haar. Bij terugkomst in LA wordt hij als door een magneet naar hun stamkroeg getrokken. Pas dan komt hij achter de waarheid. Zijn bemoeizuchtige moeder en zijn politievriend Pete hebben achter zijn rug om druk op haar uitgeoefend om hem te verlaten. Steve is vastbesloten haar terug te winnen, ook al is ze inmiddels getrouwd met de doorgewinterde crimineel Slim Dundee (Dan Duryea). Slim komt echter achter het feit dat ze weer met elkaar omgaan. Steve verzint een smoes dat hij haar wilde zijn vanwege een nog te plannen kraak. Steve is inmiddels namelijk chauffeur van een geldtruck. Slim ziet dollartekens en gaat akkoord. Toch is de relatie tussen beide uiterst broos en het is nog maar te bezien of ze elkaar kunnen vertrouwen. Criss Cross wordt grotendeels middels een lange flashback aan ons vertoond. We bevinden ons eerst in de tegenwoordige tijd, via een wegzwijmelende Steve belanden we een lange tijd in de verleden tijd om in de eindgeneriek weer in de tegenwoordige tijd terug te keren. Deze verhaalstructuur is al puur noir en de karakters zijn dat ook. Anna de femme (fatale) (vooral op het eind van de film) en Steve de zelfdestructieve held. Wat deze film echter mede een juweel maakt is een van de rauwste eindes die ik een een film (noir) heb gezien. Heerlijk! Binnenkort maar eens op zoek naar meer films van Siodmak. ****½

[Sneaker]

Vandaag gekeken naar The Medallion met Jackie Chan en de altijd mooie Claire Forlani. Ik vond het een erg leuke film. Maar om negatief te beginnen, de CGI sucks en soms ziet het er echt te fake uit. Daarnaast is het verhaal ook een rommeltje en ik irriteerde me rot aan de verschillende talen die gesproken waren. Het leek net of de stemmen apart opgenomen waren en er achteraf ingezet zijn.

Maar toch blijft de film erg vermakelijk. De chemi tussen de drie hoofdrolspelers (Chan, Forlani en Evans) is geweldig, het is echt duidelijk dat ze er veel lol in hebben. Evans balanceert op de grens van irritatie, maar zorgt wel voor erg veel leuke momenten met zijn stommiteiten. Forlani vind ik altijd een prachtige vrouw om naar te kijken en Chan is op dreef als altijd. De vechtscene's zijn goed en leuk uitgevoert (op het eindgevecht na, want dat ging nergens over) en dat alles maakt het erg leuk om naar te kijken.

[riny]

Figures in a Landscape (1970) ****

Malcolm McDowell en Robert Shaw rennen zich rot in een existentiële achtervolgingsfilm!

[Dennis Kuijper]

Reservoir Dogs (1992)
Joe Cabot organiseert samen met zijn zoon "Nice Guy" Eddie een spectaculaire overval op een grote diamantair. Ze hebben een geniaal plan, sturen zes specialisten op pad en blijven zelf op de achtergrond. Maar toch gaat het fout. De politie blijkt exact op de hoogte te zijn van de overval en wacht de bende met getrokken pistolen op. Een bloederige schotenwisseling volgt. Er vallen een dode en een zwaargewonde onder de bendeleden. Ze zijn er blijkbaar ingeluisd. De daders, die elkaar alleen kennen via codenamen zoals Mr. Orange en Mr. White, vermoeden dat een van hen een undercoveragent is. Een keiharde en bloederige onderlinge confrontatie volgt.

Het debuut van Quentin Tarantino,de man wiens naam nu ook veel als verkoop truc word gebruikt op diverse film affiches en dvd hoesjes waar hij in feite weinig mee van doen heeft en nergens de klasse van z,n met name z,n eerste films bereiken. Ik weet nog goed dat ik de film in 92/93 in de videotheek zag liggen,ik had nog nooit van Tarantino gehoord maar de namen van de andere acteurs wekte m,n interesse. Het verhaaltje achterop deed me vermoeden dat het om een simpele heist film zou gaan maar niets was minder waar. Wat ik wel zag was een film met geweldige dialogen met een hoop humor,veel expliciet geweld wat op een bepaalde manier in beeld word gebracht waardoor volgens mij ook de term ''Nouvelle Violence'' in de wereld is bracht. Wat natuurlijk ook heel wonderlijk en tegelijk heel apart en onverwacht is,was om het nummer ''Little Green Bag'' van onze eigen George Baker te horen. Tarantino heeft zoals in z,n latere films ook gebleken is een goed neusje voor muziek die hij geweldig weet te combineren met de getoonde scenes. Het verhaal zelf word ook niet chronologisch verteld waardoor het ook heel iets anders is dan andere films in het genre. Verder is er natuurlijk een heerlijke cast waarvan Harvey Keitel misschien wel de meeste credits verdiend,hij was degene die naast z,n rol ook co-producer van deze film werd waarvan hij toevallig het script via via in handen kreeg. Hierdoor kwam er een flinke smak meer geld beschikbaar. Tarantino wilde de film eigenlijk met een paar vrienden gaan maken,ik betwijfel zelf of het dan ook z,on groot succes geworden zou zijn. Erg knap dat met z,on klein budget z,on geweldige en succesvolle film onstaan is. 9/10

Central do Brasil (1998)
In de buurt van het centraal station van Rio de Janeiro, verdient Dora, een voormalige lerares van bijna zestig, haar boterham met het schrijven van brieven voor analfabete migranten. Tot haar arme klanten behoren Ana en haar jonge zoon, Josué. Na de dood van z’n moeder is Josué alleen en zonder bestaansmiddelen en zwerft hij rond in het station. Daar kent hij alleen maar Dora. Eerst ongevoelig voor het verdriet van de kleine jongen, gaat zij uiteindelijk het hele land met hem doorkruisen hem te helpen bij het vinden van zijn vader. In bus en truck, door onbekende streken, ondernemen zij dan een boeiende reis,de tocht op zoek naar het eigen hart.

Best een aardige road-movie met documantaireachtige trekjes die een van de best bezochte film in Brazilië geweest schijnt te zijn. Het verhaal is best mooi maar wist me persoonlijk niet echt te raken. Misschien dat de film Diarios de motocicleta van dezelfde regisseur met beter zal bevallen. 7/10

Leben der Anderen, Das (2006)
De succesvolle toneelschrijver Georg Dreyman en zijn geliefde, de actrice Christa-Maria Sieland zijn populaire intellectuele sterren in het Oost-Berlijn van 1984. Maar hun acties en vooral gedachten zijn niet altijd in lijn met de ideologie van de socialistische heilstaat. De minister van Cultuur is érg geinteresseerd in Christa-Maria en geeft Stasi-agent Wiesler opdracht de twee af te luisteren. Zoals gewoonlijk begint de bureaucratische Wiesler plichtsgetrouw aan deze taak. Boven hun appartement, op zolder, luistert hij dag en nacht hun leven af. Maar hoe meer hij in hun leven wordt gezogen, des te meer moeite heeft hij zijn loyaliteit naar de staat te behouden

Echt een hele mooie en indrukwekkende film en tevens een van de beste (Duitse) films van de laatste tijd die ik gezien heb. De film is het regiedebuut van Florian Henckel von Donnersmarck,die tevens ook het script schreef. Prachtig verhaal waarin vooral plaats is voor sympathie en betrokkenheid bij de twee hoofdrol spelers. Wat ik vooral erg mooi vond zijn de scenes met de Stasi-agent Stasi-agent Wiesler en met name de scene [spoiler:3e56d06351]tijdens het afluisteren waarin hij huilend naar die muziek zit te luisteren en er achter komt wat hij mist in z,n eigen leven[/spoiler:3e56d06351] Het einde maakte ineens wel grote tijdsprongen en gaf de indruk dat er snel een einde gemaakt moest worden wat denk ik te maken heeft met de speelduur. Ik hoor een hoop mensen trouwens klagen over de speelduur van de film,ik vond het van begin tot het einde erg boeiend en heeft me nergens gestoord. Einde was ook erg mooi en wist niet te vervallen in over sentiment wat makkelijk gekund had. Kan alleen maar zeggen ga de film snel kijken voor hij uit de bioscoop verdwenen is. 9/10

[Lex v/d Moolen]

North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959) 9.0/10

Wederom een geweldige thriller van de bovenste plank. Lang geleden dat ik hem gezien had, maar na deze tweede kijkbeurt waardeer ik deze film maar vlak achter mijn favoriet Vertigo. Cary Grant speelt een uitstekende hoofdrol in het type karakter wat we al vaker in Hitchcock films zagen, de onschuldige man die per toeval in een complex complot terecht komt. Hij wordt goed bijgestaan door de mooie, koele dame, gespeeld door Eva Marie Saint. James Mason vond ik echter niet echt goed uit de verf komen in zijn rol als gewetenloze spion.
Ook deze film heeft zijn klassieke briljante scènes zoals het sproeivliegtuig en de locatie Mount Rushmore en uiteraard Hitch zijn cameo (dit keer wel erg duidelijk)
Suspense momenten, camerawerk en muzikale ondersteuning wederom door Herrmann maakt het allemaal compleet tot het zoveelste meesterwerkje.

[Paul H.]

Blade

Gisteravond gekeken. Vrij standaard actiefilm is dit toch. In mijn herinnering vond ik het een vrij goede actiefilm maar hij begint nu toch wel gedateerd aan te doen. Hopelijk gaat deel 2 beter bevallen.