R.I.P.

[Bas Hokke]

Rip

[Lex v/d Moolen]

R. I. P.

[Dennis Oosterhuis]

R.i.P.

[Dennis Vansant]

Hier spreek je jezelf toch wat tegen, Dennis.

Neen. Jommeke is op al die tijd nauwelijks veranderd, maar aangezien hij niet tijdloos is, voelt hij gewoon veels te antiek aan.

Swat, des goûts et des couleurs zeker

[Chris W]

wow, zeer respectabele leeftijd. zou er zo voor tekenen... RIP Dr.No

[Thomas Gabriel]

RIP Jef Nys

[DVD Watcher]

Jaques Verburgt (61) overleden

Musicus Jacques Verburgt is dinsdag 10 november op 61 jarige leeftijd in Halsteren overleden.



Jaques Verburgt overleed aan de gevolgen van een hersentumor.

De 61 jarige muzikant werd vooral bekend als producer van André Hazes. Samen met John van de Ven was hij verantwoordelijk voor de studio-opnames van de in 2004 overleden volkszanger.

Daarnaast werkte de musicus met o.a. Guus Meeuwis, Corry Konings en Pierre Kartner.

Verburgt is met zijn gitaarspel ook te horen op de single “Meisjes van de nacht van Rob Ronalds.

Jacques Verburgt zou gisteren (vrijdag 13 november 2009) 62 jaar oud zijn geworden.

De begrafenis heeft vandaag in Roosendaal in besloten kring plaatsgevonden.

Bron : Oranjemuziek.nl


R.I.P. beste Jaques

Bedankt voor al het mooie wat je de muziek gegeven hebt.

Je was echt een topproducer, en een zeer warm mens.

Ik prijs me gelukkig met het feit dat ik je van dichtbij heb meegemaakt.

De herinnering aan jou zal ik blijven koesteren.

Rust zacht kerel !!!

[Thomas Gabriel]

Ik ken hem niet maar toch R.I.P

[Coen P.]

rip

[DVD Watcher]

Ik ken hem niet maar toch R.I.P

Jacques Verburgt was jarenlang samen met John van de Ven de producer van Andre Hazes. Samen waren ze verantwoordelijk voor de typische Hazes sound.

Ook voor vele andere artiesten was ie verantwoordelijk als Producer/Gitarist.

Tijdens de herdenking van Hazes in de Arena gaf ie samen met John van de Ven een mooie toespraak, waarbij Jacques het erg moeilijk had.

Iedereen die de herdenking heeft gezien, zal weten waar ik het over heb.

[Marcel v/d H.]

Edward Woodward gestorven op 79 jarige leeftijd.

R.I.P.

[Alexander D]

R.i.V.

[DVD Watcher]

Actrice Josine van Dalsum overleden



Ondanks haar ongeneeslijke ziekte werkte Josine van Dalsum door tot het niet meer kon. Ze speelde vaak sterke vrouwen.

Door Henk van Gelder

Amsterdam, 20 nov. De laatste jaren van haar leven bracht Josine van Dalsum voornamelijk op het toneel door. Samen met haar zoon Aram van de Rest speelde ze de voorstelling LeefTijd, over een actrice met kanker, waarna ze vorig najaar een tournee begon met het zelfgeschreven stuk Vleugellam, over een vrouw die wordt getroffen door afasie.

Eind december moest haar man, regisseur John van de Rest, besluiten dat ze die tournee niet kon voortzetten. Ze stierf dinsdag op 61-jarige leeftijd, meldt omroep MAX vandaag na telefonisch contact met Van de Rest.

Josine van Dalsum kwam al tijdens haar Amsterdamse toneelschooltijd, in 1969, in de krant – op een foto waarop ze met beide handen in de mond de oudere acteur Lo van Hensbergen stond uit te fluiten tijdens de Aktie Tomaat. Zelf heeft ze nooit met tomaten gegooid, zei ze nadien, maar wel deelde ze de afkeer van de actievoerders jegens het gevestigde toneel.

Twee jaar later debuteerde ze bij het Nieuw Rotterdams Toneel, waar ze echter al na één seizoen vertrok omdat allerlei beloftes over vernieuwende voorstellingen niet werden nagekomen.

'Suffe Let'

Veel meer indruk maakte Van Dalsum in 1973 als het ietwat achterlijke zusje Let in de tv-serie Een mens van goede wil, naar de roman van Gerard Walschap. Ze speelde die rol zo overtuigend dat het stempel van „suffe Let” haar nog jarenlang bleef achtervolgen. De serie leidde bovendien tot een relatie tussen de actrice en regisseur Van de Rest.

Ook in diens volgende tv-producties, Brainwave en Mata Hari, vertolkte zij de hoofdrol. En toen hij in de jaren tachtig een eigen theaterbedrijf begon, speelde ze sterke hoofdrollen in voorstellingen als Glazen speelgoed en Kinderen van een mindere God.

In de jaren negentig woonde en werkte het echtpaar Van de Rest, met zoon Aram, in Duitsland. Zij schreef daar onder meer scenario's voor de populaire politieserie Die Wache die door haar man werd geregisseerd. In 1999 kwamen ze terug naar Nederland. Een paar jaar later kreeg Josine van Dalsum te horen dat ze kanker had en daaraan snel zou overlijden.

Toch had ze nog genoeg energie om in het seizoen 2005/2006 op tournee te gaan met het stuk LeefTijd dat speciaal voor haar was geschreven door Haye van der Heyden. Ze speelde die rol met de waardigheid van iemand die besefte dat deze tekst geen extra opsmuk behoeft – bijna laconiek, maar met grote precisie.

Zodat bijvoorbeeld de schijnbaar nuchtere manier waarop haar personage alvast de organisatie van de aanstaande crematie ter hand nam, des te meer effect kreeg.

Josine van Dalsum had met Vleugellam haar afscheidstournee willen maken. Die heeft ze niet meer kunnen voltooien.

Bron : NRC.nl

R.I.P.

Wat was dit een sterke vrouw zeg, ik heb groot respect voor haar, rust zacht!

[Albert Kostwinder]

Mis de lift van Dick Maas in bovenstaand artikel. Is toch ook een erg bekende rol van haar geweest.

R.I.P Josine op je wolk in de hemel....

[Morlock]

In dankbare herinnering aan een groot actrice en moedige vrouw.
Josine.., bon voyage.

[Coen P.]

rip

[DVD Watcher]

Actrice Josine van Dalsum overleden



Ondanks haar ongeneeslijke ziekte werkte Josine van Dalsum door tot het niet meer kon. Ze speelde vaak sterke vrouwen.

Door Henk van Gelder

Amsterdam, 20 nov. De laatste jaren van haar leven bracht Josine van Dalsum voornamelijk op het toneel door. Samen met haar zoon Aram van de Rest speelde ze de voorstelling LeefTijd, over een actrice met kanker, waarna ze vorig najaar een tournee begon met het zelfgeschreven stuk Vleugellam, over een vrouw die wordt getroffen door afasie.

Eind december moest haar man, regisseur John van de Rest, besluiten dat ze die tournee niet kon voortzetten. Ze stierf dinsdag op 61-jarige leeftijd, meldt omroep MAX vandaag na telefonisch contact met Van de Rest.

Josine van Dalsum kwam al tijdens haar Amsterdamse toneelschooltijd, in 1969, in de krant – op een foto waarop ze met beide handen in de mond de oudere acteur Lo van Hensbergen stond uit te fluiten tijdens de Aktie Tomaat. Zelf heeft ze nooit met tomaten gegooid, zei ze nadien, maar wel deelde ze de afkeer van de actievoerders jegens het gevestigde toneel.

Twee jaar later debuteerde ze bij het Nieuw Rotterdams Toneel, waar ze echter al na één seizoen vertrok omdat allerlei beloftes over vernieuwende voorstellingen niet werden nagekomen.

'Suffe Let'

Veel meer indruk maakte Van Dalsum in 1973 als het ietwat achterlijke zusje Let in de tv-serie Een mens van goede wil, naar de roman van Gerard Walschap. Ze speelde die rol zo overtuigend dat het stempel van „suffe Let” haar nog jarenlang bleef achtervolgen. De serie leidde bovendien tot een relatie tussen de actrice en regisseur Van de Rest.

Ook in diens volgende tv-producties, Brainwave en Mata Hari, vertolkte zij de hoofdrol. En toen hij in de jaren tachtig een eigen theaterbedrijf begon, speelde ze sterke hoofdrollen in voorstellingen als Glazen speelgoed en Kinderen van een mindere God.

In de jaren negentig woonde en werkte het echtpaar Van de Rest, met zoon Aram, in Duitsland. Zij schreef daar onder meer scenario's voor de populaire politieserie Die Wache die door haar man werd geregisseerd. In 1999 kwamen ze terug naar Nederland. Een paar jaar later kreeg Josine van Dalsum te horen dat ze kanker had en daaraan snel zou overlijden.

Toch had ze nog genoeg energie om in het seizoen 2005/2006 op tournee te gaan met het stuk LeefTijd dat speciaal voor haar was geschreven door Haye van der Heyden. Ze speelde die rol met de waardigheid van iemand die besefte dat deze tekst geen extra opsmuk behoeft – bijna laconiek, maar met grote precisie.

Zodat bijvoorbeeld de schijnbaar nuchtere manier waarop haar personage alvast de organisatie van de aanstaande crematie ter hand nam, des te meer effect kreeg.

Josine van Dalsum had met Vleugellam haar afscheidstournee willen maken. Die heeft ze niet meer kunnen voltooien.

Bron : NRC.nl

R.I.P.

Wat was dit een sterke vrouw zeg, ik heb groot respect voor haar, rust zacht!

Haar laatst indrukwekkende intervieuw :

Actrice koos bewust voor sterven

Josine van Dalsum: 'Ik word nu hemel-oma'

AMSTERDAM - Actrice Josine van Dalsum koos bewust voor euthanasie. Afgelopen dinsdag reikte de huisarts haar het dodelijke drankje aan. „Nu wil ik zelf de regie. Ik lig hier te vegeteren. Ik hou het niet meer vol.” Thuis zaten haar zoon Aram, zijn zwangere vrouw Kim, haar man John en diens dochter Thijsje aan haar bed. „Ik hou van jullie, maar ik moet weg”, zei ze vorige week nog. De door haarzelf geregisseerde crematie was gisteren.


Josine op een foto uit 2003, het jaar
dat zij hoorde dat ze ernstig ziek was.



Hier en daar een pluk haar op een verder kale schedel. Haar huid een beetje gelig. En handen en voeten die niet meer wilden doen wat zij ze opdroeg. Gelauwerd actrice Josine van Dalsum lag toch te glimlachen in haar sterfbed voor het raam van de Amsterdamse Van Baerlestraat. „Niet schrikken hoor. Hier kan de beste grimeur niks meer aan doen. Ik wil mijn laatste woorden tegen mijn publiek zeggen”, zei ze zachtjes. „Help je me?”

Josine voegde de daad bijna bij het woord. Een dag na dit gesprek praatte ze niet meer. Omdat het te moeilijk was en ze echt niet meer wilde. Haar dappere man, regisseur John van de Rest: „Ze heeft alleen nog gebarentaal gedaan. Zelfs tegen de arts. Het was of ze weer acteerde in Kinderen Van Een Mindere God. Toen speelde ze een dove vrouw. Ik ben er zo kapot van. Maar we hebben alles gedaan wat ze wilde. Echt alles.

Op de ochtend van haar sterven wilde ze een mooie witte jurk aan en daarin is ze gisteren ook gecremeerd. Ze was klaar met het leven. Ze dronk het dodelijke drankje met graagte door het rietje. En stak vervolgens een duim en een pink omhoog en zwaaide langzaam met haar hand. Dat betekent in doventaal: het is goed zo. Ze kon niet meer.” De tranen lopen over zijn gezicht.

Onwennig

Een week eerder zit ik onwennig in de voor haar ingerichte gezellige kamer op de derde verdieping van het grote Amsterdamse huis. Eerst twee lange trappen op met een invalidenstoeltjeslift, die zij niet meer zal gebruiken. Dan haar met haar eigen kleurige schilderijen gedecoreerde ziekenkamer in. Josine wil alleen met me zijn. Nog één keer met me praten. Ze is intussen al een paar weken echt bedlegerig, maar blijft ondanks alle ellende gastvrij.

Zoon Aram heeft de koelkast bij haar bed gevuld en de verpleger komt kijken of zij en ik wat nodig hebben. „Nee joh, geen koffie”, fluistert Josine schalks, „Wil je een lekker biertje. En geef mij eens een sigaret aan. Ik hijg wel. Het begon met longkanker, weet je nog. Maar het maakt niet meer uit. Dinsdag krijg ik een spuitje en een drankje, dinsdag ga ik dood.”

Josine van Dalsum ziet er gek genoeg opgelucht uit. De kogel is door de kerk. Ze heeft al twee keer met de huisarts gepraat en de boel is in gang gezet. Ze komt niet in aanmerking voor een zachte dood door het steeds verhogen van de toegediende morfine want ze heeft geen pijn. Het zal actieve euthanasie worden. Een spuit en een „gifbeker” om dood te kunnen gaan. „Dood gaan is eenzaam en moet je alleen doen,” zegt ze zacht. „Hoe die euthanasie precies moet gaan, vind ik allemaal gezeik. Het is het lulligst voor de achterblijvers. Weet je wat wel leuk is. Ik ken straks het geheim over of er iets is na de dood. En jij niet.”

Bruusk

Ze maakt een bruusk gebaar met haar hand. Snuift: „Als ik stop met medicijnen slikken ga ik ook dood, dus he. Maar dat wordt dan afschuwelijk. Nog mensonterender. Mijn medicijnen zorgen er nu voor dat ik geen oedeem krijg in mijn hersenen. Maar ik kan al niet meer lopen en mijn armen zijn houterig.”

Ze doet even haar ogen dicht. Haar ademhaling klinkt benauwd. Doordringend kijkt ze me aan:„Ik kan er niet tegen afhankelijk te zijn. Ik wil niet meer zo leven. Snap je. Het heeft al zo lang geduurd.”

Er rolt een traan over haar wang. Dit is een van de merkwaardigste gesprekken van mijn carrière. Ze huilt, ik streel haar hand. „Pas op dat je de huid er niet af wrijft,” zegt ze kwetsbaar, omdat mijn aanraking haar blijkbaar al pijn doet. „Het is zo dun geworden…. bijwerkingen.”

Ze vervolgt: „Ik heb gisteren met Aram gepraat. Ik dacht dat hij wilde dat ik doorging met leven. Omdat Kim zwanger is en ik mijn eerste kleinkind dan in mijn armen zou houden voor ik mag sterven. Maar dat babietje komt pas in april.” Ze snikt en wijst naar een kerstboom vol lichtjes aan haar voeteneind en waxinelichtjes overal in de kamer.

,,Aram gaf me toestemming. Je moet doen wat je wilt, Moeke, zei hij. Ik vond het zo knap. Ik denk niet eens dat ik dat zou kunnen. Ik ben een veel grotere egoist. Afschuwelijk, dat ik mijn eigen zoon zoiets moest vragen…Hij heeft de kerstboom bij me neergezet, omdat ik nu al kerst wil vieren. Alles moet sneller. Ik word hemel-oma.”

Wolk

Het is weer een minuut stil in de kamer, beneden raast het verkeer door de Van Baerlestraat. Vrolijke geluiden van winkelend publiek. De stervende actrice zegt: „Ik ga naar Rudi Falkenhage. Hij zit op een wolk te wachten. Ik ga hem weer zien. En nog andere overleden acteurs collega’s.”

Josine maakt een proostbeweging met het glas bier, terwijl ze het schuimende vocht door een rietje naar binnen slurpt. „Lekker dat prikkelende gevoel.” Ze hoest: „Ik wil er uitstappen zonder poeha, simpel zoals ik eigenlijk ben. Ik heb het eerlijk tegen John en Aram gezegd. En ik wil het ook eerlijk tegen al die mensen zeggen die me de afgelopen zes jaar zo hebben gesteund.

Ik kan geen voorbeeld meer zijn voor andere patiënten. Ik kan niet meer vechten. Niet meer laten zien dat je beter kunt worden en gewoon moet doorgaan. Hoewel dat echt wel kan hoor. Maar ik niet meer. De dapperheid is op. Mijn tijd is gekomen. Het spijt me.”

Josine had maar 1 jaar gekregen. Maar leefde door experimentele behandelingen zes jaar. Ze stond in die periode nog op het toneel in Leef tijd een prachtig stuk over kanker en Vleugellam over afasie. Ze schreef het boek Kleine Johanna en schilderde. „Ik wil al die mensen bedanken die me bloemen en pakken kaarten hebben gestuurd.

Schrijf je dat op, alsjeblieft. Dat ik iedereen niet meer persoonlijk kan bedanken. En heel belangrijk: dat ik heb gemerkt hoe menselijk veel mensen zijn. Dat we nog echt iets voor elkaar over hebben hier in Nederland. Dat het minder cynisch is dan ik dacht. En dat we dat maar eens aan elkaar moeten durven toegeven. Dat we aardig kunnen zijn.”

Ben je niet bang voor de dood?

Ze glimlacht: „Je kent toch de uitdrukking: als engeltjes rijzen, lacht de hemel. Ik voel me al een engeltje. Ik ben niet ontevreden over mijn leven. Ik heb in mooie stukken gespeeld, Mensen van goede wil, Jeanne d’Arc. Ik heb een koninklijke onderscheiding gekregen. Mijn toneelstukken zijn en komen op dvd. Maar ik ga er niet op wachten. Kan toch niet naar mezelf kijken. Nooit gekund. Ik ben niet van de glamour.”

Josine doet haar ogen dicht. Ze is moe, wil eigenlijk niet meer praten. Zachtjes zegt ze: „Ik zeg tot ziens tegen je. Ik zie je over een hele tijd in de hemel. En dan vertel ik je hopelijk dat sterven reuze meevalt.”

Bron : Telegraaf.nl

[Thomas Gabriel]

rip

[Lex v/d Moolen]

Aangrijpend verhaal... Rust in vrede Josine...

[starbuck]

Rip

[Dennis Oosterhuis]

R.i.V.

[Sneaker]

Rip

[DVD Watcher]

Mede-oprichter band Kayak overleden

Pim Koopman (56) van de band Kayak is maandag overleden aan een hartstilstand. In 1972 richtte Koopman samen met Ton Scherpenzeel Kayak op. In 1979 had de groep een grote hit met het nummer 'Ruthless Queen'.



Later ging Pim Koopman produceren en componeren voor Pussycat, Maywood, Time Bandits en Sandy Coast. Ook was hij de man achter Diesel, de band van de wereldhit 'Sausalito Summernight'.

De stem van Koopman was ook te horen in een aantal nagesynchroniseerde Amerikaanse tekenfilms, zoals Barnyard, Happy Feet en Lilo & Stitch.

Bron : Telegraaf.nl

R.I.P.

[Thomas Gabriel]

1 liedje kende ik van de groep. RIV

[Dennis Oosterhuis]

R.i.V.