Welke DVD heb je net gekeken ? (4)

[Cocheese]

Killing Zoe

De film vloog voorbij voor me gevoel. Een verhaal vond ik er niet echt in zitten.
[spoiler:31943e2dfb]Het enigste wat je bij de film te zien krijgt is drugs gebruik en de bankoverval[/spoiler:31943e2dfb]
Maar daardoor zat er ook een flinke vaart in de film, zodat hij lekker weg keek. Al met al toch wel genoten van deze film

[maikel_1981]

Les Revenant AKA ‘They Came Back’ (Campillo, 2004). De geweldige J. Hoberman omschreef deze film treffend als een ‘avant zombie flick’ en dat is inderdaad een keurige omschrijving van deze geweldige Canadese film. Op een dag staan 13.000 mensen gewoon op uit de dood en wandelen vrolijk de straten weer in. Maar ze zien er niet uit als de wegrottende, vleesetende zombies uit een gemiddelde Romero film, maar gewoon als normale mensen die net uit een diepe slaap gewekt zijn. Tijd om een verklaring voor deze opmerkelijke wederopstanding te vinden is er niet, want de teruggekeerden moeten opgevangen worden en weer in de maatschappij opgenomen worden. Mensen zien gestorven vrienden en familieleden zo plotseling weer terug en dat levert enkele zeer gecompliceerde situaties op, die me zeer sterk deden denken aan vergelijkbare situaties die Tarkovsky in Solaris oproept: wat is liefde nu precies? Waar houdt iemand van? Van een lichaam? Van een karakter? Een ziel? Een concept of idee? En hoe ga je als ouders om met het feit dat je gestorven 6-jarige zoontje ineens weer voor je neus staat? En wat doe je als ie weg lijkt te willen gaan? Hoe ga je om met het verwerken van dit soort processen en kun je mensen loslaten in zo’n geval? Het zijn uitermate prangende vragen die ‘Les Revenant’ allemaal oproept. Er gebeurt feitelijk vrij weinig in deze film: het kabbelt allemaal zo eens wat voort, maar weet wel een ontzettend beklemmende sfeer te creëren, zeer geholpen door de fantastische dark-ambient soundtrack die enkele scènes lardeert. Het is inderdaad een soort van experimentele horrorfilm, hoewel de horror overal volledig intern en psychologisch blijft, een druppel bloed komt er niet aan te pas. En experimenteel is de film niet zozeer qua stijl of verhaal, maar vooral in het feit dat de film alle genreconventies volledig binnenstebuiten keert en daarmee volledig ingaat tegen de heersende normen en waarden van het genre. Dit is met afstand een van de meest intelligente, fascinerende, sferische en verfrissende zombiefilms die ik ooit in mijn leven gezien heb. Zeer aanbevolen wat mij betreft.

Love Object (Parigi, 2003). Een wat sullige kantoorknul is erg goed in zijn werk, maar op sociaal en seksueel vlak wil het allemaal maar niet lukken. Hij bestelt daarom een levensechte sekspop en gaat ermee aan de slag. Seksueel gaat het hem inderdaad voor de wind, maar op psychologisch vlak blijkt zo’n lekkere sekspop toch redelijk zijn tol te gaan eisen en meneer verliest langzaam maar zeker de grip op de werkelijkheid. ‘Love Object’ is eigenlijk best een prettig filmpje, dat op behoorlijk frisse en vaak humoristische wijze de donkere kanten van seksualiteit becommentarieert. Daarnaast is de aanwezigheid van Eurohorror icoon Udo Kier altijd een enorm voordeel, want ik kan me geen film herinneren waarin deze briljante Duitser (‘Whatz in thze box?’) de show steelt. Nergens een meesterwerk, maar prima tussendoortje.

The Killers (Siodmak, 1946). Ik had deze klassieke film noir al een poos in de kast staan, maar nooit daadwerkelijk gekeken. Het feit dat ik hem in het kader van mijn opleiding moest zien, was een mooie gelegenheid om hem te kijken. En ik kan alle lof die over deze film is uitgestort enkel onderschrijven, want dit is zonder twijfel een van de kwintessentiële film noirs. De muziek van Miklos Rosza verdient (zoals altijd) een speciale vermelding.

The Killers (Tarkovsky, 1956). Deze vroege studentenfilm van 20 minuten staat ook op de Criterion DVD, dus ook maar even meepakken. Leuk om een dergelijk vroeg werk van Tarkovsky te zien, maar ik kan niet gaan beweren dat ik nu allerlei stilistische elementen van zijn latere werk kan herkennen of zo.

The Killers (Siegel, 1964). Ook de versie van Don Siegel is gebaseerd op het korte verhaal van Ernest Hemingway, net zoals de versies van Siodmak en Tarkovsky. Waar de Siodmak versie echter duidelijk een film noir is, daar is de Siegel film feitelijk gewoon een standaard actiefilm, wellicht mede ingegeven door het feit dat deze film in kleur is, wat doorgaans als dodelijk beschouwd wordt voor film noir (of dan in ieder geval de klassieke noir). Deze film heeft dan ook meer gemeen met een ‘Dirty Harry’ dan met een ‘Out of the Past’. Het verhaal is behoorlijk anders en in vele opzichten is deze film gewoon inferieur aan de film van Siodmak, ook al heeft de film best zijn sterke kanten. Allereerst de aanwezigheid van zowel Lee Marvin (subliem als altijd) als John Cassavetes, die zowel als acteur als regisseur tot mijn absolute favorieten behoort. Daarnaast weet Siegel als geen ander hoe hij actiescènes in beeld moet brengen, want met name de autoachtervolgingen zijn op de typerende Siegeliaanse wijze in beeld gebracht, met vlotte montage en een grote afwisseling van camerastandpunten. Ook leuk was de kleine cameo van een goede vriend en collaborateur van Cassavetes, Seymour Cassel, zeker als je weet dat Cassavetes altijd grote moeite deed om Cassel een kleine rol te geven in projecten waarbij hij zelf betrokken was. Niet de beste film die ik ken, maar wel aardig.

Aparajito (Ray, 1956). Aparajito is het tweede deel uit de befaamde Apu Trilogie van Satyajit Ray, de meest gelauwerde regisseur afkomstig uit India en sowieso vaak beschouwd als een van de beste regisseurs aller tijden. De grap is echter dat de films van Ray meer gemeen hebben met het Neorealisme van een Rossellini of de artcinema van een Antonioni dan met de vrolijke musicals die doorgaans met India (Bollywood) geassocieerd worden. Net zoals François Truffaut zijn creatie Antoine Doinel volgde van kind tot volwassene, zo deed Ray dat met de jongen Apu. Het eerste deel ‘Panther Panchali’ (vaak zelfs geciteerd als een van de beste films ooit gemaakt) introduceerde de jonge knul Apu, wiens eenvoudige leven op het platteland gevolgd wordt in deze trilogie. In Aparajito is [spoiler:c505f89217]Apu aanvankelijk een jaar of tien en groeit halverwege de film door naar een adolescente knaap die geconfronteerd wordt met de dood van zijn ouders en een studie in Calcutta.[/spoiler:c505f89217] Akira Kurosawa heeft ooit legendarisch gezegd: ‘Not to have seen the cinema of Ray means existing in the world without seeing the sun or the moon’. Nu is dat wellicht ietwat gechargeerd (want als dat zo zou zijn dan zouden wel heel veel mensen zonder zon en maan leven) en ik ben nog steeds niet de grootste Ray adept op deze aarde, maar dat zijn films bijzonder en uiterst humanistisch zijn, staat buiten kijf.

[Martin Z.]

Daredevil DC

vlot en onderhoudend filmpje geworden zo (7.5/10)

[Marco Dubbeldam]

Ik ben net begonnen aan de serie Six Feet Under. Begint erg veelbelovend! 8)

[Maick Werner]

Aladdin
Een van de mooiste Disney's aller tijden. Bizar vaak 'A Whole New World' afgespeeld. Wel de film-versie, omdat de 'soul'-versie net iets te glad klinkt. Lyrics on-screen zijn wat traag, maar als je de woorden kan dromen, is dit geen probleem.

Aladdin, een goede runner-up!!

8,5 / 10

[Sneaker]

Vandaag Scanners gezien. Heerlijke horrorfilm met een goed verhaal en lekkere scan scene's. Vooral het eindgevecht tussen de twee grootheden is top en wordt erg smakelijk in beeld gebracht. Erg leuk einde ook .

[Joris van Laarhoven]

Harry Potter and the goblet of fire (Newell, 2005)

Ik weet wel dat je een boekverfilming eigenlijk los zou moeten zien van het boek, maar ik moet toch zeggen dat ik zwaar teleurgesteld ben door deze boekverfilming. Het script/de adaptatie laat zeer te wensen over bij zo'n goed boek als dit vierde deel uit de serie.
De visuele pracht is bijkans ongeëvenaard en letterlijk volstrekt geloofwaardig (behalve misschien netto 20 seconden uit een scène in het Zwarte Meer). Ook de acteurs zijn allemaal goed en het deed me deugd de Fleur Delacour-vertolkster zo groot op het scherm te zien...
Zoals ik al zei is de wereld zeer geloofwaardig, en is het 't script/de adaptatie dat faalt. De film is te gehaast, en volgens mij niet eens goed te volgen als je het boek niet hebt gelezen (iig niet zoals het hoort). Ook is de film niet spannend en vooral niet eng genoeg. Teveel essentiële dingen zijn weggelaten, en de film is echt niet bevredigend.

Maar verder is het als film goed geslaagd, met wonderlijke SFX en prima vakmanschap.

6/10

[raymond koene]

Gisteren Jules et Jim gezien van Truffaut. Mooie film over een gecompliceerde driehoeksverhouding tussen 2 mannen en 1 vrouw.

cijfer 7.5/10

[Coen P.]

Gisteren gekeken;

- youth of the beast (Suzuki) (criterion)
Chaotische yakuza thriller met a little bit of ultraviolence. Een vreemdeling betreedt een stad welke wordt geregeerd door 2 yakuza families. Hij sluit zich bij 1 groep aan, maar speelt tegelijkertijd spion voor de andere yakuza famile. Zo speelt hij beide groepen tegen elkaar uit voor zijn eigen gewin. Duidelijk is er voor sommige elementen leentjebuur gespeeld bij landgenoot Kurosawa (Yojimbo).
Gedurende de film vordert komen we achter zijn werkelijke bedoelingen en die zijn een stuk eerbaarder dan je van een soortgelijk persoon zou verwachten. 7+ - 7.5/10

- wizard of Oz SE.
Mierzoete musical over het boerenmeisje Dorothy die door een orkaan terecht komt in het land van Oz. Al snel maakt ze kennis met excentrieke karakters als een vogelverschrikker zonder hersenen, een tinnen man zonder hart en een leeuw zonder moed. Ook mindere fijna karakters als heksen maken deel uit van het verhaal. Gooi daarbij nog een tovenaar die in Emerald city woont en een paar rode muiltjes en het verhaal is compleet. De mise-en-scene is vooruitstrevend te noemen en ziet er schitterend uit in technicolor, maar het verhaal deed me te weinig. Op moulin rouge na heb ik eigenlijk nog geen fantastische musical(film) gezien. Ik zal sommige wel tegen de schenen schoppen maar meer dan een 6.5 kan ik deze film niet geven. Not my cup of tea.

[bartnl]

Even voor de duidelijkheid: ik ben altijd belerend (of eigenlijk helemaal niet, maar zo kom ik altijd over), dus dat heeft niets met jou persoonlijk te maken. En jouw een na laatste zin is net zo'n suffe dooddoener.

begrijp ik en die zin van mij is inderdaad flauw. Ik zal vanavond maar eens een Kurasowa gaan kijken daar worden we het vast wel over eens.

[Paul H.]

Underworld DC

heb een tijdje terug de bioscoop-versie gezien en vond er niet veel aan, maar werd overgehaald door de mooie DC-versie in de steelbook. Heb de DC gezien maar vind het nog steeds niet geweldig. Oke Kate is lekker om te zien maar vind de actie niet echt van het scherm afspatten en de Lycans zien er ook niet geweldig uit. Een 6je meer niet.

[maikel_1981]

Even voor de duidelijkheid: ik ben altijd belerend (of eigenlijk helemaal niet, maar zo kom ik altijd over), dus dat heeft niets met jou persoonlijk te maken. En jouw een na laatste zin is net zo'n suffe dooddoener.

begrijp ik en die zin van mij is inderdaad flauw. Ik zal vanavond maar eens een Kurasowa gaan kijken daar worden we het vast wel over eens.

Nou, Kurasowa ken ik niet , maar ik moet meteen bekennen dat ik niet de grootste Kurosawa liefhebber ben hier. Maar wie weet worden we het eens

[Stephan Nobelen]

Star Wars IV A New Hope.


De orginele star wars en tevens ook het vervolg op revenge of the sith. Wat een heerlijke episode!!

9/10

[bartnl]

Kurasowa ken ik niet

eeeeuh

[xbarryx]

Dances With Wolves (SE)

Het was een lange zit maar het is het dubbel en dwars waard. Een zeer goede film. Goede acteerprestaties, schitterend verfilmd en hele mooie muziek.

[Joris van Laarhoven]

Kurasowa ken ik niet

eeeeuh

Aangezien Maikel nog in dezelfde zin zegt dat 'ie geen Kurosawa-fan is ben ik geschokt op bij jouw geen enkel greintje van herkennig van geopperd sarcasme te ontdekken.

EDIT: excuses, ik zie het nu pas

in de gevleugelde woorden van bartnl:

eeeeuh

[maikel_1981]

Kurasowa ken ik niet

eeeeuh

Aangezien Maikel nog in dezelfde zin zegt dat 'ie geen Kurosawa-fan is ben ik geschokt op bij jouw geen enkel greintje van herkennig van geopperd sarcasme te ontdekken.

EDIT: excuses, ik zie het nu pas

in de gevleugelde woorden van bartnl:

eeeeuh

Daar ging je even door de bocht, Joris :wink:

[Joostp]

The Apartment

Weer een typische tijdloze Billy Wilder komedie met een hoog doorkijk gehalte. Het zijn gewoon leuke films, niets meer & niets minder.

[Sneaker]

Vandaag gekeken naar de Wedding Planner en ben aangenaam verrast. Was een leuke (mietzoete en voorspelbare) romantische comedy met leuk acteerwerk. Sommige locaties zijn echt erg mooi en heb regelmatig moeten lachen. Leuke film. Heb me wel vermaakt en dat is natuurlijk het belangrijkste. Bovendien is 2,99 niet veel geld voor deze dvd.

[*NERAZZURRI*]

Heb net Cast Away gezien. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat een dramatische film! Het concept -mens strandt op onbewoond eiland- is natuurlijk al vele malen uitgewerkt in boeken en films maar dit is een hele slechte poging. Een vent (Tom Hanks) stort neer met z'n FedEx-vliegtuig (FedEx is het bedrijf waar hij werkt en waarschijnlijk het bedrijf dat de volledige film heeft gefinancierd want wát een uit de kluiten gewassen reclame spotje is deze film), komt terecht op een onbewoond eiland met de pakjes die hij uit het vliegtuig heeft kunnen redden. Uit die pakjes haalt hij o.a. een volleybal, schaatsen en nog wat andere prullaria. De schaatsen worden gebruikt als mes/bijl e.d. en de volleybal wordt z'n beste vriend. 'Z'n beste vriend' wil zeggen dat het alle loze verhalen van Tom Hanks aan moet horen om zodoende de film nog een beetje te vullen met tekst, een andere reden is er simpelweg niet. Het is zelfs zo triest en vergezocht dat de hoofdrolspeler ook daadwerkelijk een emotionele relatie opbouwt met de met bloed besmeurde (hij wilde er een gezichtje op tekenen) volleybal en zijn tranen niet kan bedwingen als de bal de zee op drijft om nooit meer terug te komen.

Samen met z'n volleybal bouwt Tom Hanks een vlot van palmbomen en een aangespoeld pleehokje als zeil en gaat de weide zee op. Na een aantal dagen komt er een schip langs, hij wordt gered, gaat terug naar z'n vrouw die al met iemand anders getrouwd is, het blijkt dat ze toch nog heel erg veel van elkaar houden maar hij wil niet meer bla bla bla, Amerikaans gekwijl.

En op het einde gaat Hanks het enige pakje dat hij op het eiland nooit heeft opengemaakt nog even langsbrengen (na 4 jaar) bij de rechtmatige eigenaar (zodoende kan ook de directeur van FedEx met een gerust hart gaan slapen na het zien van de film) en dan is de film godzijdank afgelopen.

Kortom: Bah!

4/10

[maikel_1981]

The Curse of the Cat People (Wise & Von Fritsch, 1944). Weer een film uit die indrukwekkende Val Lewton Box set, welke zonder twijfel zeer hoog gaat eindigen op mijn jaarlijstje. Lewton was een auteursproducent die in de jaren ’40 samen met een stel beginnende regisseurs een 9-tal indrukwekkende B-films wist te maken. Deze psychologische horrorfilms wisten hun budget niet alleen uitmuntend te verbergen, ze brachten nieuwe psychologische hoogten naar het genre en bewezen dat suggestie en de angst voor het onbekende een van de meest gruwelijke menselijke angsten is. Het geniale ‘Cat People’ (Jacques Tourneur, 1943) was de eerste in de reeks Lewton horrorfilms en ‘The Curse of the Cat People’ is een vervolg op dat meesterwerk. Achter de camera stonden ditmaal de veelzijdige Robert Wise en de voor mij volslagen onbekende Gunther Von Fritsch en de resultaten mogen er wezen. Het niveau van zijn voorganger haalt deze film niet (een schier onmogelijke taak overigens), maar een zeer goede film is dit zonder twijfel. De psychologische problemen van een klein kind worden op indrukwekkende wijze uitgewerkt, met de kenmerkende Lewton trademark van geweldige belichting, inventief gebruik van studiosets en ingenieus scenario. Vooral de hoogst indrukwekkende climax maakte grote indruk op me, zowel op thematisch vlak, als op filmtechnisch. ‘The Curse of the Cat People’ is zonder meer een van de beste films uit de Val Lewton stal.

J'irai Comme un Cheval Fou AKA I Walk like a Crazy Horse (Arrabal, 1973). De tweede film die ik zie van de Spaanse surrealist Fernando Arrabal en ook dit is wederom een fascinerende film. Een lineair verhaal bevat deze film uiteraard niet, maar een onophoudelijke surrealistische beeldenstroom zeker wel. Zoals gebruikelijk in de legendarische ‘Panic Movement’ zijn extreem geweld, vreemde seksualiteit en bizarre beelden schering en inslag: kannibalisme, een facial, een penis in erectie die als kaars gebruikt wordt, dieren die levend worden opgegeten, een Buñueliaans gebruik van insecten, een man die een doodshoofd baart, een bloem die in een anus gestoken wordt waarna een man vrolijk de stront eraf likt, allerlei zaken die afgehakt worden etc. etc. Je kunt het zo gek niet verzinnen of Arrabal heeft wel een weg gevonden om zijn surrealistische beeldtaal in de film te verwerken. Het gevolg is een visueel intense dissectie van de bourgeoisie, georganiseerde religie en de maatschappij als geheel. Net niet zo sterk als Arrabal’s eerste, ‘Viva la Muerte!’, maar essentieel kijkvoer voor avontuurlijke kijkers en mensen die van Luis Buñuel op zijn meest extreem houden.

The Brown Bunny (Gallo, 2003). Tja, soms zie je van die films waarvan je denkt: wat moet ik er mee? Ik kende de beruchtheid van ‘The Brown Bunny’ al wel, maar het is ooit toch een officiële selectie in Cannes geweest, dus dat maakt nieuwsgierig. Echter, vanaf een paar minuten wist ik al direct waar deze film heen zou gaan: nergens. Regisseur/acteur/editor/cameraman/scenarist Vincent Gallo rijdt wat in zijn wagen, blijkbaar met wat liefdesproblemen. Hij rijdt wat, hij rijdt wat, hij rijdt wat. En dat is het. Ik weet niet zo goed wat ik iedere keer weer aanmoet met dit soort cinema. Met zijn minimalistische en nihilistische stijl deed de film mij onwillekeurig terugdenken aan Bruno Dumont’s ’29 Palms’; die film was interessant, maar uiteindelijk niet goed, hoewel ik die film in de bioscoop gezien heb, waardoor het allemaal wat gemakkelijker was om uit te zitten. Thuis achter de DVD speler is de fast forward knop verraderlijk dichtbij. Ik heb me kunnen inhouden, maar ik heb spijt dat ik dat gedaan heb. Dit is geen cinema waar ik iets mee kan. Een Bresson of Antonioni gebruiken ook een zeer minimalistische (soms zelfs nihilistische) stijl, maar zij deden dat met een bepaalde esthetiek en doel. Gallo naar mijn mening niet. Je maakt gewoon een bewust bloedsaaie film, voegt er tegen het einde nog een hardcore fellatio aan toe, inclusief ‘verrassende’ psychologische twist en je hebt een film. Dat klopt, je hebt een film. Maar wel een draak van een film. Als iemand deze DVD van me wilt kopen of ruilen, je weet me te vinden :wink:

Toen maar de laatste 4 episodes van Seizoen 2 van The Sopranos gekeken. Dat was een stuk interessanter. Vooral de Marshall McLuhan grap vond ik vrij hilarisch. Op naar Seizoen 3, zou ik zeggen.

[skschino]

Il Mare, voor de mensen die graag nadenken over het heden en de toekomst om dan je vrouw te ontmoeten

[Maick Werner]

Disney's Tarzan
Of moet ik zeggen, Phil Collins' Tarzan. De man heeft een geweldige sound, maar om nou elk nummer te zingen... Nee. En het waren ook niet de personages die zongen, op de moeder aap na dan. Aladdin vond ik persoonlijk zoveel mooier en grappiger. De animatie van laatst genoemde mag dan net dat tikkeltje minder 'slick' zijn, het echte Disney gevoel van vóór Phil Collins, doet het 'm.

[Tukkerfilmfreak]

Sound Of Thunder :

Tegen beter weten in toch gehuurd en dit is voor mij veruit de slechtste film die ik dit jaar gezien heb. Wat nep, slecht geacteerd en t verhaal zit vol met gaten. Heb t nog aangezien tot minuut 70 of zo maar toen was voor mij de maat vol. Had beter moeten weten maar je wil toch zelf oordelen. 4/10

[Stephan Nobelen]

Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back


Geweldig vervolg in deze super sage


9/10