Naar deze quote kon ik niet anders dan een topic openen voor deze goede meneer::-(Citaat:
Oorspronkelijk gepost door intexor
http://images.eonline.com/eol_images...nce.100306.jpg
Één van de weinige foto's die op het internet te vinden zijn over hem. Wil je hem trouwens in een film zien moet je Badlands kijken daar is hij ongeveer 10 seconde te zien tegenover Martin Sheen. Is moeilijk iets over hem te vermelden daarom plaats ik gewoon mijn stukjes over de films die hij gemaakt heeft dat zegt naar mijn mening meer dan genoeg.
Badlands (1973)
De eerste film van Terrence Malick. Dat ook meteen klassieker werd onder de critici. De massa stond er niet voor open. Want de film werd behoorlijk links gelaten terwijl de film in de bioscoop was in 1973. Althans dat hoor je op de extra's. Terrence staat bekend dat hij geen speelfilms maakt maar gewoon weg KUNST. Dat zie je in zijn hele levenswerk. Vier films in 30 dertig jaar tijd.
Kit Carruthers (Martin Sheen) en zijn vriendin Holly Sargis (Sissy Spacek) zijn op de vlucht aangezien Kit Holly's vader op brute wijze heeft vermoord. Op hun weg naar de badlands van Montana laten ze een spoor van moorden achter. Een soort gelijk verhaal hebben we eigenlijk al eens eerder gezien Bonnie and Clyde, iemand? Hoewel ik deze film echt wel vele malen beter vind. Dat komt door verschillende aspecten. Magnifieke oorstrelende muziek van Satie, Carl Orff, James Taylor en Nat King Cole. En dan die fotografie die we in elke Malick film terug zien. Een lust voor het oog. Martin Sheen en Sissy Spacek de perfecte combinatie.
Één van de mooiste en meest dromerige films die ik ooit gezien heb, ik ben er behoorlijk van onder de indruk. Is echt een film die nog dagen misschien wel weken nadat je hem gezien hebt nog in je hoofd rondspookt. Maar dat is eigenlijk bij al het werk van Terrence Malick. Ik wil nog één ding melden. Ik heb Terrence nog nooit eerder gezien, foto’s etc. Maar hij heeft een splinter klein rolletje in de film. Er is een scène waarbij Martin sheen naar de deur gaat, opent en vervolgens zie je een andere man en ik had meteen zoiets van dat is Terrence Malick. Raar eigenlijk nog nooit eerder gezien en je pikt hem er dan gewoon uit. Maar ik zag wel duidelijk dat hij dat niet vaker moet doen. Laat hem maar schrijven, produceren en regisseren. Geweldige kerel.
Days of Heaven (1978)
Terrence Malick een levende legende die afgelopen jaar zijn kluizenaars bestaan definitief heeft opgegeven. Terwijl ik net een film heb gezien waarbij hij lange tijd verdwenen was uit de maatschappij, kijk ik de laatste schakel uit zijn C.V.. En ook Days of Heaven ( 1978 ) heeft genoeg trekjes om erachter te komen dat dit een Malick film is.
Bill (Richard Gere) en Abby (Brooke Adams), een behoorlijk jong paar, probeert aan het begin van de twintigste eeuw, einde negentiende eeuw de armoede in de grote stad Chicago te ontvluchten en reizen samen met een zusje van Bill naar het zuiden. In Panhandle, Texas vinden ze werk op een boerderij van een rijke verlegen boer. Deze boer blijkt ernstig ziek te zijn en zal binnen een jaar sterven. Buiten dat wordt hij ook nog verliefd op Abby en vraagt haar ten huwelijk naar wikken en wegen, subliem gespeeld door Sam Shepard. Om er financieel beter van te worden besluit Bill dat Abby met de boer moet trouwen. Wanneer de verwachte dood maar niet komt, stijgen de spanningen op de boerderij en krijgen we een heuse driehoeksverhoudingen die op springen staat.
Days of Heaven zit vol mooie natuurbeelden zoals we van Malick gewend zijn. Maar deze zijn zo speciaal want deze zijn in de open lucht genomen tussen het licht en donker worden van de dag. De sprinkhanenplaag en alles wat daar omheen gebeurt kun je bijna apocalyptische noemen en zeer indrukwekkend gefilmd. Het verhaal is simpel en zal altijd even simpel blijven want Terrence Malick staat erom bekend geen moeilijke verhalen te vertellen maar de manier hoe hij het doet is bijzonder speciaal te noemen. Ook in deze film wordt er weer genoeg in gefilosofeerd doormiddel van de vioce-over van het zusje van Bill. Ze heeft een behoorlijk aparte rol want ze speelt niet alleen verteller maar ook meteen toeshouwer. En het commentaar dat ze geeft komt dan ook van Malick persoonlijk af. De beelden zijn hypnotiserend en poëtisch tegelijk. En als je dan ook nog de muziek van Ennio Morricone erbij telt heb je kei van een film. Die veel meer vertelt dan je ziet.
Ik weet het niet maar ik heb een zwak voor de films van Terrence Malick en elke keer betoverd hij me weer. Genieten maar niet op entertainde manier ervan.
The Thin Red Line (1998)
Terrence Malick - hoog gewaardeerd door critici, massaal links gelaten door de massa - kwam in 1998 terug nadat hij twintig jaar als kluizenaar geleefd had. Het vreemde aan Malick is dat er in de contracten van de acteurs staat dat er geen foto's of videobeelden van hem gemaakt mogen worden. Dat is ook goed te begrijpen want anders leef je je leven via de (roddel)pers in en buiten Amerika. Dit project, dat totaal geheim werd gehouden, is naar 'een verfilming van een boek van James Jones genaamd "The Thin Red Line". Hoewel die plotseling in de jaren '70 opkwam en weer verdween kwam hij in de jaren '90 net zo vreemd terug. Het enige wat we wisten over het filmproject was de hier bovengenoemde feiten en dat er bij de cast vrij veel grote sterren genoemd werden en een aantal nieuwkomers gelanceerd zouden worden. Grote sterren als George Clooney, Nick Nolte, Sean Penn, John Travolta etc. en daar tegenover nieuwkomers als James Caviezel die een wel zeer grote en vooral belangrijke cruciale rol in de film bezit, Adrien Brody, Nick Stahl, Tim Blake Nelson etc. Teveel eigenlijk om op te noemen.
Maar waar gaat de film nu eigenlijk over? De Tweede Wereldoorlog, de slag bij Guadalcanal. Voor de Amerikanen een invloedrijke plaats om er een grote, vooral jonge groep soldaten heen te drijven om het eiland over te nemen. Maar pas op, want het is niet zomaar een oorlogsfilm, want de actiescènes die we te zien krijgen zijn alleen bedoeld om onze hersenpan tot rust te laten komen en even bij te komen van wat je net gezien en gehoord hebt. Want de film is één groot filosofisch en tegelijkertijd poëtisch gebracht meesterstuk waarvan de Academy Awards er tot op de dag van vandaag spijt hebben dat ze de Oscars naar een "Saving Private Ryan" hebben laten gaan, vooral om het feit dat deze film eigenlijk alleen maar beter wordt naar na een aantal keren gezien te hebben en te beseffen wat je gezien en gehoord hebt. Eigenlijk het verstandelijke broertje van de twee als je ze al kunt vergelijken. Maar ja zoals ik al eerder zei: Malicks films slaan niet aan bij de massa en Spielberg speelt juist in op de massa, en wie waren helemaal kapot van Spielberg favoriete? De massa…
Maar het mag duidelijk zijn welke film meer indruk maakt, buiten dat wordt hij in bijna elk top 10 rijtje genoemd. Vooral om het feit dat maar vrij weinig films uit dat oogpunt gemaakt zijn is het "The Thin Red Line" gelukt om de waanzin, de rode lijn van krankzinnigheid waar de titel naar verwijst, via een filosofisch en theologisch uitgangspunt te verpakken. Oorlog is veel meer dan twee vechtende partijen en Malick probeert ons duidelijk te maken dat Natuur en God daar zeker veel te maken hebben. Eigenlijk alles. Vooral de theologische vraagstukken die door de voice-over ingesproken worden. Zie daarbij de beelden van de natuur en je hebt enigszins in de gaten wat Malick probeert te zeggen.
Om even wat verder in te gaan op de voice-over van de soldaten: die springt van de ene soldaat naar de andere, wat welke rang het ook mag zijn. Hij kruipt in hun hoofden, vervolgens horen we hun gedachten, we krijgen een beter beeld te zien van hun vreemde gedrag in onze ogen. Vooral de exotische omgeving waar het gebeurt krijgt een betere betekenis dan alleen maar mooi geschoten beelden. En daar speelt James Caviezel een meesterlijke rol in die hij alleen opvoert. Neem het totale begin van de film, Caviezel is hem voor de zoveelste keer gesmeerd en wil gewoon een simpel leven leiden met het inheemse volk, een vrijwel paradijselijk bestaan voor ons omdat vooral de schoonheid naar voren komt, een zuchtje wind en we volgen de camera de bossen in, het water over, de berg op, het hoge gras in, de camera volgt vrijwel steeds de natuur en niet de soldaten. Het licht door de bladeren van de bomen, de zon die met het water aan het spelen is, de torenhoge bomen in de bossen, het goudgele strand, het doorschijnende blauwe water, waar zie je dat nog tegenwoordig, eigenlijk is het niet meer dan de hemel op aarde. De vraag die hierop luidt is waarom God de mens de vrije wil heeft geschonken om over dat alles te beslissen om alles te kunnen vernietigen?! Maar hij wordt gevonden en teruggebracht en komt naarmate de film vordert tot een bewustzijn over de betekenis van zijn - misschien ook wel ons - leven dat vooral naar voren komt door de vele discussie tussen de cynische sergeant Sean Penn, zijn meerdere, en zichzelf.
Ik weet niet precies wat ik probeer te vertellen in dit stuk maar Terrence Malick is een soort God voor me, een invloedrijke filmmaker die zijn eigen ding doet in Hollywood. Een man die vragen durft te stellen over leven en de actie totaal nutteloos doet lijken in zijn films om ons de onderbreking te geven van de zwaar zweverige meditatie.
The New World (2005)
Duidelijk weer een film van Terrence Malick! Als je niet weet naar welke film je ging weet je binnen twee minuten het al. Helaas kreeg de film toch wel de meest belabberde reclame uit de geschiedenis van de film. Terrence heeft in Amerika de film wel tot drie keer toe uit de bioscoop gehaald omdat de Amerikanen niet te spreken waren over de lengte van de film. Filmbarbaren noem ik ze. http://www.whatiwatch.net/images/smilies/icon_mad.gif
Ik moet met eerlijkheid zeggen ik heb echt genoten. Dit zijn de films waar ik uren naar kan kijken. Niet zo'n dom afgetrapt deel van de Scary Movie reeks waar iedereen heengaat. Nee, geef mij maar een Terrence Malick film.
Het verhaal dan. Hoewel je bedrogen uitkomt als ik zeg dat het losjes gebaseerd is op de verhalen van Pocahontas. Het jaar 1607 de eerste westerlingen, onder leiding van kapitein John Smith, zetten voet aan wal in Virginia en worden geconfronteerd met de cultuur van de Indianen. Het klikt totaal niet tussen de twee volkeren, en het wordt pas echt gevaarlijk als John Smith verliefd wordt op de knappe indianenvrouw Pocahontas. Ik denk dat Malick dit heeft willen laten zien niet alleen vanwege de waanzin van oorlog maar hier wil hij ook laten inzien wat de waanzin is om alles op de wereldkaart te brengen, elke stukje aarde veroveren door wij Westerse mensen. Wij hadden nooit naar de Indianen moeten gaan. Dat was het enige volk op aarde dat nog intact was van de buitenwereld.
En dan krijg je natuurlijk hoe Terrence de 'nieuwe wereld' in beeld brengt dat is fascinerend mooi. Filosoferen, prachtige fotografie, acteurs op torenhoge acteerpresentatie, inhoudelijk sterk verhaal en een vioce-over om van te smullen. Minpuntje is wel dat een paar scenes snel afgekapt waren. Ik heb gehoort over een drie uur versie? Wie kan dat beamen? Ben heel erg blij dat ik deze film op het grote doek heb mogen zien. Trouwens de allerlaatste scene, waarin hij de camera richt op een stel bomen en vervolgens links in beeld een vogeltje naar beneden ziet vallen. En plots de aftiteling, kan dat nog mooier, krachtiger, rustiger, indrukwekkender. Ik denk het niet!
Ben benieuwd waneer hij Tree of Life (2009?) klaar heeft.
<H5>Wat vinden jullie van deze magistrale regissuer?
</H5>
