2012 - Het einde der wereld volgens Roland Emmerich

2012 - Het einde der wereld volgens Roland Emmerich

Op 11 maart 2010 verscheen 2012, de spektakelfilm van regisseur Roland Emmerich en producent/schrijver/componist Harald Kloser, op DVD en Blu-ray Disc. DVD.nl heeft de beschikking over exclusieve interviews voor Nederland met de belangrijkse cast- en crewleden van deze film.

Roland Emmerich heeft de laatste jaren een grote naam opgebouwd als regisseur van spektakel- en rampenfilms. Zijn grote doorbraak in Hollywood was met Independence Day. Hij liet de wereld versteld staan met The Day After Tomorrow, over de heel snelle klimaatverandering op de aarde. Na het teleurstellende 10.000 BC gooit Emmerich in 2012 weer alle remmen los. Deze film is nu ook verkrijgbaar op DVD en Blu-ray Disc. DVD.nl heeft de beschikking over voor Nederland exclusieve interviews met de belangrijkste cast- en crewleden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Lees in dit achtergrondartikel alles over 2012, een film van Roland Emmerich en Harald Kloser! 

Interview met Roland Emmerich (RE) & Harald Kloser (HK)

Wat was het moment dat u bekend werd met de voorspellingen van de Maya's omtrent het jaar 2012?
RE: Ik was bezig met een filmproject over Gonzalo Guerrero. Een man die gestrand was op het schiereiland Yucatan (Mexico) in het jaar 1511 en werd ontvoerd door de Maya's. Dat was de eerste keer dat ik me in de Mayacultuur heb verdiept. Al erg vroeg tijdens de totstandkoming van 2012 vonden we dat er een bepaalde referentie zou moeten zijn naar de Mayakalender, omdat de bewuste datum al dichtbij kwam. Het was feitelijk het idee van co-scenarioschrijver Harald (Kloser - red) om de film 2012 te noemen, waar ik in eerste instantie volledig tegen was. Nu moet ik toegeven dat het een briljante zet was.

HK: Het idee voor de film was gebaseerd op het feit dat de Maya kalender eindigt op 12 december 2012. Maar de Maya's hadden verschillende soorten kalenders. Korte versies, zestig dagen kalenders, 365 dagen kalenders. Hun langste kalender meet de tijd over een periode van 5100 jaar, misschien iets meer, en begint ongeveer 3000 jaar geleden en eindigt in 2012. De wetenschap in een film als dit moet natuurlijk wel een beetje voor het verhaal werken, dus... Ik bedoel, ik hoop in Godsnaam dat deze voorspelling niet waar is, maar er zijn een aantal gebeurtenissen voorspeld voor 2012 en die hebben we leuk bij elkaar gepakt voor de film. Uiteraard is de planetaire lijntheorie juist en de theorie over de verschuiving van de aardkorst is ook waar. Maar de voorspellingen over “2012” zijn ook allemaal theorie... en zeer twijfelachtige ook. Ik hoop dat het twijfelachtig blijft [lacht].

RE: Feitelijk hebben we juist een hele hoop van de theorieën rondom “2012” expres weggelaten uit de film. Hoe meer we ons erin verdiepten, hoe meer boeken we er over vonden en daarmee duizenden verschillende theorieën.

Hoe kwam het dat u zo snel na The Day After Tomorrow weer een grote rampenfilm wilde maken?
RE: Ik was niet van plan deze film meteen te maken. Ik heb altijd gezegd dat ik eerst vier of vijf andere films wilde maken voordat ik weer aan een rampenfilm zou beginnen. Maar we realiseerden ons dat het jaar 2012 wel erg dichtbij kwam en we wilden altijd al een film maken omtrent dat bewuste jaar. Daarnaast hoorde ik in de wandelgangen dat Paramount ook met een project genaamd “2012” bezig was, dus we moesten ze snel voor zijn.

Was het een uitdaging om een script te schrijven met zoveel verschillende karakters en verhaallijnen?
HK: Ik vind dat hele coole rampenfilms - en ik hou van rampenfilms, omdat ze normale mensen in de meest hachelijke en gekke situaties laten zien - altijd veel verhaallijnen hebben. Ik hou daar erg van. Om iemand in een situatie te krijgen waarbij je echt wilt weten hoe het verder gaat en dan komt er een ander persoon met een andere verhaallijn in beeld. Uiteraard, vooral in goede rampenfilms komen de gekste verhaallijnen op een of andere manier bij elkaar en smelten ze samen. Uiteindelijk komt dan iedereen bij elkaar op dezelfde plek en hebben ze allemaal hetzelfde probleem. Al vroeg wisten we dat we verschillende verhaallijnen wilden gebruiken. De eerste was het verhaal van Jackson Curtis, John Cusack's personage, wat erg fascinerend was voor ons, omdat hij de man is die geen idee heeft wat er allemaal aan de hand is. Hij is de normale man. Hij heeft twee kinderen, heeft zijn huwelijk verpest en de ex-vrouw heeft een nieuwe vriend. We hadden het idee dat dit normale mensen waren en als we die in een abnormale situatie zouden plaatsen, we een film zouden hebben. Als iemand zo wanhopig is om zijn geliefden te redden, is dat een enorme drijfveer.

Bent u niet bang dat u stereotype personages schrijft, zoals de Russische familie?
HK: We zijn ons ervan bewust dat de Russen in het begin de film een beetje stereotiep zijn. Maar we hebben daarnaast ook geprobeerd om ze wat meer diepte te geven. Aan het einde wordt de miljardair een held wanneer hij zijn kinderen redt. Maar ik moet wel zeggen, ik was samen met Fred Segal aan het lunchen toen we dit schreven en ik zag een Russische familie zoals die uit onze film. Maar als we onze familie exact zoals die familie hadden geschreven zou iedereen zeggen dat het supercliché was. Ik bedoel, de man was gekleed in geel cashmere en zijn zoons hadden van die Gucci hoeden op. Onze Russische familie is veel minder over-the-top dan zij waren [lacht].

Maakt u zich zorgen dat u dingen schrijft die niet makkelijk te filmen zijn?
HK: Ach, als je werkt met Roland vraag je hem “Kan ik dat doen?” En hij zegt dan “Tuurlijk.” Ik bedoel, we praten er eerst over en meestal zegt hij “Ik weet hoe ik dit moet doen.”

RE: Zelf ben ik qua special effects helemaal om en doe graag alles achteraf en digitaal. Dit is overigens ook de eerste film die ik volledig met digitale camera's heb geschoten. Ik vond dat ik de overstap maar eens moest maken. Alle vernietiging is in de computer gedaan. Het is ongelooflijk ingewikkeld maar uiteindelijk voelt dit het beste. Het geeft je een hele hoop vrijheid wanneer je geen miniaturen meer hoeft te gebruiken en zodoende heel veel detail in het beeld kunt brengen. De effecten in deze film zijn simpelweg onmogelijk met miniaturen.

In de film komen aardbevingen en tsunami's voor. Zijn er bepaalde natuurrampen onbelicht gelaten in 2012?
RE: We hebben even overwogen het kikkers te laten regenen, maar dat vonden we toch iets te Bijbels worden [lacht].

Waarom vindt u het zo leuk om de meest beroemde gebouwen en monumenten te vernielen in je films?
RE: Dat zie je verkeerd. Ik hou gewoon van onmogelijke beelden. Als je iets vernield ziet worden waar je normaal als toerist naar kijkt dan raakt dat je. Zoals het Christusbeeld in Rio de Janeiro. Als je een willekeurig, nietszeggend gebouw vernield ziet worden, heb je daar geen gevoel bij. Je moet trouwens wel oppassen met wat je wel of niet vernielt in je film. Het ene kan wel en het andere niet.

HK: Op een bepaald moment wilde Roland de Tempel van Cabba in Mekka vernietigen en ik zei ”Laten we in plaats daarvan het Vaticaan vernietigen, dat is veiliger.” [lacht].

RE: We zeiden, “Geen Fatwā!” Het zegt nogal wat over onze wereld als je Christelijke symbolen kunt vernietigen, maar dat je niet aan de Islam mag komen.

Hoe heeft u de cast bij elkaar gezocht?
RE: Ik cast graag mensen voor mijn films die verrassend zijn. Ik cast daarnaast graag acteurs die ik zelf graag zie spelen en ik kijk zelf nauwelijks blockbusters, ik kijk meestal de kleinere films. Op die manier heb ik Jake Gyllenhaal ook ontdekt. Daarom ben ik ook al erg lang fan van John Cusack, omdat hij juist in al dat soort kleine films heeft gespeeld. Daarnaast is het geweldig om een acteur als John Cusack in een totaal andere film te zien dan men van hem verwacht.

HK: De acteur die de piloot speelt komt uit Litouwen en spreekt Russisch. Het vrouwelijke personage komt uit Frankrijk, de biljonaire komt uit Kroatië en de zoons zijn een joodse tweeling uit de Bronx [lacht]. Ze hebben allemaal een spraakcoach gehad. Ik was zelf in Rusland voor de casting van de film en we hadden twee zeer interessante acteurs gevonden, maar de een paste niet in ons schema en de ander sprak geen woord Engels. Dat is heel, heel erg moeilijk op een set, vooral omdat elke seconde telt. Ik bedoel, je moet eerst jezelf duidelijk maken en daarna moet dat vertaald worden. Tijdens de productie van 10.000 B.C. Hebben we veel tijd verloren met praten, vertalen en miscommunicatie. Dat wilden we deze keer voorkomen.

Had u vanaf het begin al een zwarte president in film willen hebben?
HK: Toen ik mijn eerste scène over het Witte Huis schreef was er een vrouwelijke president. Ik herinner me dat ik Thailand was en ik op het internet zag dat de verkiezingsuitslagen van Iowa binnenkwamen en Obama was aan de leiding. Ik herinner me dat Roland in het zwembad lag en ik zei “Hey, dit zou je eens moeten zien!” Een dag of twee later besloten we om over te gaan naar een zwarte president, maar we wilden voorkomen dat het een kopie werd van Obama. We wilden een oudere president. Zoals Obama, maar dan twintig jaar later. Natuurlijk had dat invloed op de uitwerking van de andere personages zoals de dochter van de president, Wat het voor ons weer mogelijk maakte om Thandie Newton te kiezen. Dat maakte het geheel weer wat afwisselender.

RE: Toen we bezig waren met het schrijven van het script hebben we ons geld op Obama gezet. Dit was op het moment dat hij nog ver onder Hillary Clinton stond. Ik was een groot Hillary aanhanger, maar ik voelde gewoon dat Obama de betere president zou zijn, omdat hij veel meer inspiratie geeft. Zijn speeches geven veel inspiratie. We hadden eerlijk gezegd niet verwacht dat hij gekozen zou worden, maar we vonden het wel cool om voor deze film een zwarte president in het verhaal te schrijven. Dat gaf me daarbij de kans om te werken met Danny Glover.

De film bevat behoorlijk veel special effects. Is er dan nog ruimte voor de acteurs om te improviseren?
RE: Omdat tegenwoordig alles in de computer wordt gedaan, kan de acteur de special effects naar zijn hand zetten. Als ik bijvoorbeeld tegen acteur zeg dat alles om hem heen explodeert en hij kijkt op een gegeven moment naar links, dan kunnen we op die plek iets plaatsen. Ik geef ze daarom ook veel ruimte om te improviseren en er gewoon voor te gaan. Vroeger ging dat gewoonweg niet.

HK: Weet je, soms, als je acteurs de zinnen hoort zeggen, denk je bij jezelf “Oh mijn God, dat is verschrikkelijk.” Of je moet het een beetje veranderen. Ik heb veel dialogen herschreven voor Oliver Platt en Chiwetel, omdat er zo'n geweldige chemie was tussen die twee, We hebben veel samen opgetrokken en de dialogen geoefend. Als ik hen dan hoorde riep ik ”Stop, stop, dat was precies goed – dat moet je zeggen!” De film lijkt behoorlijk veel op het script.

Wat heeft de totale produktie van 2012 gekost?
RE: 200 miljoen dollar. Maar dat valt eigenlijk best mee voor een film als deze. De meeste films zitten rond 250 miljoen. Ik probeer altijd zo'n twintig procent onder het 'normale' budget te blijven, omdat ik daardoor juist meer vrijheid krijg. Ik geloof dat dat een verstandige insteek is. Ik hou er niet van erg lang te draaien. Dat maakt me helemaal gek [lacht]. Ik wil altijd in minder dan honderd dagen klaar zijn.

Maakt u zich geen zorgen over hoeveel 2012 in het laatje moet brengen om winst te maken?
RE: Ik niet, want dat is zelfs al moeilijk bij een film die slechts dertig of veertig miljoen heeft gekost. Het is een kwestie van geluk hebben. Slechts een op de zeven films maakt winst wanneer deze voor het eerst vertoond wordt. Sommige draaien zoveel winst dat ze het verlies van de andere films goedmaken. Ik ben ervan overtuigd dat ik daar feeling voor heb en dat deze film in deze tijdsgeest het prima zal doen. Ik dacht dus, “Waarom niet 200 miljoen?” Normaal gesproken zou ik hebben gezegd dat 150 miljoen dollar voldoende zou zijn, maar deze film was gewoon niet te maken voor dat geld.

Is dit uw meest dure film tot op heden?
RE: Ruimschoots. In Amerika was de goedkoopste film die ik ooit maakte Universal Soldier. Die kostte iets van achttien miljoen dollar. Stargate kostte iets van achtendertig miljoen. En Independence Day kostte maar tweeënzeventig miljoen dollar. Toentertijd kostten Twister en Mission: Impossible al meer dan honderd miljoen dollar. Dus ik probeer altijd net wat goedkoper te zijn.

Wat was het duurste onderdeel tijdens het maken van 2012?
RE: De computergraphics. We hadden ruim dertienhonderd shots met special effects erin en dat alleen al kostte al vijfentachtig miljoen dollar. Dat is meer dan een derde van het totale budget. Maar dat zul je vaker zien in de toekomst. Zelfs bij kleinere produkties als District 9, waarbij een totaal budget van dertig miljoen dollar al voor tweederde deel werd opgeslokt door de special effects.

Heeft u overwogen 2012 in 3-D te filmen?
RE: Nee, want ik hou niet van 3-D en ik vind persoonlijk dat het niets toevoegt aan films. Het zou kunnen dat ik de enige ben die er zo over denkt, maar dat interesseert mij niet. Ik krijg ook altijd hoofdpijn als ik naar een 3-D film kijk. En het voelt allemaal onecht aan. In het dagelijks leven zeg je ook niet, “Ah kijk, dit is 3-D.” Als je paddo's neemt zul je echter wel dingen in 3-D zien. Voor mij is het kijken van een 3-D film net zoiets [lacht].

Probeerde u de kijker iets te vertellen door Afrika als enige continent over te laten in de film?
RE: Ik geloof in de kringloop van het leven. Het begon eens allemaal in Afrika en daar zal het nu weer opnieuw beginnen.

Heeft u ooit gedacht om ruimteschepen te gebruiken als ontsnappingsvoertuigen aan het einde?
HK: Het was voor ons altijd al duidelijk dat we geen ruimteschepen in de film zouden gebruiken, maar het idee dat de kijkers zouden denken van wel stond ons wel aan. Zelfs “Charlie Frost”, het personage van Woody Harrelson, zegt dat er ruimteschepen zijn. Hij heeft het allemaal door....bijna. Sommige dingen die hij zegt zijn waar, sommige onzin.

Als u tot de ontdekking kwam dat de voorspellingen rondom “2012” echt zouden zijn, zou dat uw leven veranderen?
RE: Ik denk niet dat dat mijn leven zou veranderen, omdat ik er nu al alles uithaal wat er in zit. En als het gebeurt dan hoop ik dat ik een held zal zijn en dat ik het juiste doe. Maar ik wil er eigenlijk niet te veel aan denken, want uiteindelijk gaan we allemaal een keer.

Interview met John Cusack (JC), Amanda Peet (AP) en Chiwetel Ejiofor (CE)

Was u bekend met de “2012” voorspelling voordat u het script las?
JC: Uiteraard. Ik wist al genoeg over de complexiteit van de Mayakalender en de voorspelling van het einde der tijden.

AP: Ik had er wel van gehoord, maar heb er nooit eerder iets over gelezen of wat dan ook. Ik heb me er niet verder in verdiept, omdat ik van mening ben dat het mij niet veel had geholpen bij het spelen van deze rol.

CE: Ik was al bekend met de voorspelling van de Maya’s, maar slechts oppervlakkig. Niet zoveel als Roland (Emmerich, regisseur, red.) of Harald (Kloser, producent, red.). Maar toen ik het script zag kreeg ik een redelijk idee van de materie... je weet wel, het einde der dagen, de voorspelling van de Maya’s. Uiteindelijk heb ik wat onderzoek gedaan en me verdiept in het onderwerp. Dit kan je wat nerveus maken, vanwege alle toevalligheden.

Hoe stelt u zich het einde van de wereld voor?
AP: Ik probeer er juist zoveel mogelijk niet aan te denken [lacht]. Mijn dochtertje is twee jaar! Ik maak me zeker zorgen wat haar toekomst betreft. Je staat stil bij alles wat er gebeurt in het Midden-Oosten en wat er allemaal speelt in Noord-Korea. En ik woon twee blokken van Ground Zero in New York vandaan. Je denkt er continu aan, maar je zult door moeten. Ik ben in ieder geval erg blij met president Obama.

JC: Ik ben opgegroeid met plaatjes en symbolen van het boek van de Openbaring. Door mijn katholieke opvoeding zijn die plaatjes me sterk bijgebleven: de hel, het vuur en zwavel. En uiteraard spelen de opwarming van de aarde en de talloze stormen die onze planeet teisteren een grote visuele rol in het gevoel dat men krijgt over wat er eventueel met onze planeet zou kunnen gebeuren.

Wat zou u doen als de wereld in 2012 vergaat?
JC: Dan zou ik dit interview niet afmaken en direct deze press tour stoppen (lacht). Als de wereld morgen zou vergaan dan zou ik waarschijnlijk het verkeer mijden en naar het strand gaan. De rust opzoeken, want je kunt toch nergens naartoe.

CE: Dat hangt af van verscheidene factoren. Bijvoorbeeld of iedereen ervan weet of slechts een selecte groep. In het laatste geval zou het een mooie kans zijn om te gaan reizen en plaatsen op de wereld te gaan bekijken die ik nog nooit eerder heb gezien. Vervolgens, in de laatste maanden van 2011, zou ik na gaan denken hoe ik het hele gebeuren kan overleven.

Denkt u dat de overheid in het geheim rekening houdt met de mogelijkheid dat de wereld eindigt in 2012?
CE: Er is geen reden om aan te nemen dat de overheid de mensen verteld waar ze mee bezig is. Sterker nog, het zou contraproductief werken om constant open kaart te spelen met iedereen. Ik weet dat mensen graag transparantie zien in hun overheid, maar ik denk dat de mensen ook weten dat transparantie een beperkt concept is. Je hoopt dat mensen niet corrupt zijn en dat er genoeg controle is rondom financiële activiteiten zodat politici niet omgekocht kunnen worden. Maar er is geen reden om aan te nemen dat de overheid hier compleet open in is. Dit geeft een klein beetje geloofwaardigheid aan letterlijk elke samenzweringstheorie. Je zult je intuïtie moeten gebruiken om te bepalen waar de overheid toe in staat is.

Denkt u zelf dat “2012” zou kunnen gebeuren?
CE: Ik denk dat het aannemelijk is dat de wereld er nog steeds is in 2013 en dat de planeten in orde zijn. Dat gezegd hebbende, er is overduidelijk een einddatum voor onze planeet, omdat de zon op een dag zal sterven. Maar dit zal waarschijnlijk pas over miljarden jaren plaatsvinden. Is er een einddatum die dichterbij ligt door een natuurramp of een onnatuurlijk ramp veroorzaakt door de mensheid? De mogelijkheid bestaat uiteraard. Ik denk dat we moeten vermijden dat wij de oorzaak zijn van de ramp. Dat is duidelijk waar de ‘groenen’ het over hebben: probeer aansprakelijkheid van de mensheid te voorkomen als alles ten einde komt.

Wat is voor u als acteur/actrice de grootste uitdaging in een spektakelfilm als deze?
JC: Mentale en fysieke kracht en geduld. Het maken van een film is een lang proces. Het is lastig om als acteur je concentratie vast te houden. Ook op de zestigste of honderdste draaidag moet die er zijn en niet alleen in het begin van het project. Dat is een uitdaging. Voor een acteur is het zaak een tussenweg te vinden in het uiten van gevoelens: het mag niet te overdreven, maar het mag ook niet in het niet vallen.

AP: Ik zou je kunnen vertellen dat het vreselijk moeilijk was, maar Roland maakt het allemaal zo makkelijk. Het viel dus allemaal wel mee. Oké, ik hou niet van scènes waarbij ik lang in de watertank lig en natuurlijk is het moeilijk om je in te leven wanneer je alleen maar naar een “X” op een muur kijkt, maar mijn zus is dokter in Philadelphia en er zijn mensen zoals zij die veel moeilijkere dingen moeten doen dan dat ik als actrice [lacht].

CE: Ik denk dat dit de eerste rampenfilm is die ik heb gedaan, maar ik heb wel verscheidene andere projecten gedaan die wat van dezelfde onderwerpen hebben aangestipt. Ik heb wel een hele goede tijd gehad. Ik was onder de indruk van Harald en Roland en ik heb Rolands films altijd leuk gevonden. Ik was ook zeer tevreden met het personage dat ik vertolkte. Ik vond hem redelijk speciaal omdat hij iets heldhaftigs in zich heeft, zonder dat hij op de voorgrond staat.

Was het mogelijk om te improviseren tijdens het filmen?
JC: Natuurlijk. Het is fantastisch om met Roland Emmerich te werken.

CE: Ja, want een hoop van mijn scènes waren echt gespeeld en werden niet later ingevuld in de computer. Ik had alleen te maken met Oliver Platt en het gebeuren in het Witte Huis. Dit waren gewoon normale scènes. Er was dus een hoop bewegingvrijheid om de spanning tussen onze twee personages op te bouwen. We hadden veel mogelijkheden om ons echt te verdiepen in deze personages en uit te vinden wat ze precies inhielden. Het was een zeer goede ervaring en iedereen stond open voor deze manier van werken.

AP: Soms wel. Tijdens de wat intiemere scènes en tijdens sommige scènes met een hoop geren en hectiek. Roland houdt er niet zo van als je je heel strikt aan de geschreven dialogen houdt. Soms moesten we wat kleine zinnetjes er tussen stoppen en sommige momenten waren wat vreemd als er niets werd gezegd.

Wenst u dat uw personage in meer van de rampenscènes aanwezig kon zijn?
CE: Het sprak me aan dat mijn personage een subtiel heldhaftige persoon was die steeds meer in het verhaal groeide, ondanks het feit dat hij niet per se geconfronteerd werd met de daadwerkelijk ramp. Hij probeerde de dingen te bekijken op een meer intellectuele manier om zo tot bepaalde conclusies te komen. Daar heb ik plezier aan beleefd. Het enige waar ik jaloers op was is de schuddende vloer waar alle anderen op mochten werken. Men bleef er hier in Vancouver maar over praten. Ik heb helaas niet de kans gekregen om het te zien of er bij te zijn..

Hoe was de sfeer op set?
CE: Zeer relaxed. Roland is een charmant en vriendelijk mens. Hij werkt ook vaak samen met dezelfde mensen, waardoor er een sterk gevoel van saamhorigheid heerst op de set. Ik dacht dat de sfeer nerveus of geladen zou zijn omdat er zoveel op het spel staat bij een film als deze. Maar het was in feite totaal niet geladen. Ik heb dit ook opgemerkt in het script, deze is zeer optimistisch en hoopvol. Het goede is evident in vrijwel alle personages.

Probeert u bewust te kiezen voor een mix tussen grote produkties als “2012” en kleinere produkties?
AP: Nee. Ik word regelmatig gevraagd voor belachelijk slechte produkties. Daarnaast word ik weleens gevraagd voor gewoon goede produkties en eens in de zoveel tijd krijg je bijvoorbeeld de vraag van Roland Emmerich of je met iemand als John Cusack wilt werken. “Ja hoor, zeg me maar waar en wanneer.” k vind hem geweldig. Ik doe alles om in een film met John te spelen. Ik probeer hem overal te achtervolgen, waar hij ook gaat of staat [lacht].

JC: Ik word meestal niet gevraagd voor dit soort films. Vaak krijgen alleen de echte supersterren deze rollen aangeboden. Dit is toevallig de derde film die ik maak met Amanda (Identiy en Martian Child red.). Roland vroeg ons en we waren beiden zeer bereid het te doen.

Hoe vergelijkt u uzelf met uw collega's in Hollywood?
AP: Natuurlijk ben ik weleens jaloers en vergelijk mezelf dan met andere acteurs en actrices. Soms bekruipt mij het gevoel dat ik slechts een middelmatige actrice ben. Maar je gaat gewoon door en er zijn momenten dat het allemaal erg goed voelt. Ik bedoel daarmee dat er genoeg plek is voor alle acteurs. Ik heb zo mijn eigen krachten, wat die dan ook mogen zijn en hopelijk krijg ik, voor mijn tachtigste [lacht], de rol waar ik altijd op heb gehoopt. Ik merk dat, hoe ouder ik word, ik steeds meer begrijp dat er meer is dan alleen maar je succes als actrice of de erkenning door je collega's. Er zijn zo ontzettend veel belangrijke dingen in het leven, zoals het feit dat ik nu een moeder en vrouw ben en dergelijke.

Zijn er in het verleden rollen de revue gepasseerd die u graag zou hebben gedaan, maar waar een andere actrice mee vandoor is gegaan?
AP: Hoe lang heb je? [lacht]. Er zijn veel rollen die ik verloren ben aan een collega. Ik verdiende het dan ook niet omdat ik er simpelweg niet goed genoeg voor was. Zoals de rol in Lovely & Amazing. Ik wilde die rol zo graag en Emily Mortimer kreeg de rol, maar ze was dan ook geweldig in die film. Wat nog meer...een hele poos terug was er een film genaamd Waking the Dead waarin Jennifer Connelly een rol speelde. We hebben beiden auditie gedaan voor die rol, maar zij kreeg hem uiteindelijk. Er zijn meer nare verhalen over mijn beginperiode dan over de laatste jaren, want nu ben ik er aan gewend.

John, in de film wordt uw karakter – een schrijver – op een belangrijk moment herkend door een fan. Wat is de meest vreemde plaats waar u ooit bent herkend?
JC: In de gevangenis (lacht). Toen ik nog jong was had ik een bon voor te snel rijden niet betaald en werd toen door een stoere agent meegenomen naar het bureau. Daar werd ik in een cel gegooid en vastgemaakt aan een bed met een handboei. Een dronken man bij me in de cel herkende me: “Ik ken je. Kun je me vertellen hoe ik een vertegenwoordiger kan krijgen?” Ik kwam maar niet van hem af, wat echt vreselijk was.

Chiwetel, heeft u daadwerkelijk kennisgemaakt met wetenschappers in dienst van de overheid, in de voorbereiding op uw rol als hoofd wetenschappelijk adviseur van de president?
CE: Ik heb gesproken met verscheidene geologen. Ik wilde graag meer leren over geologie zodat ik weet waar ik het over heb tijdens het eerste gedeelte van de film. Verder was het niet echt noodzakelijk om alle details rondom bewegende tektonische platen te weten, waar het om ging is hoe te ontsnappen, te communiceren en te overleven.

Wat voelde u toen u er achter kwam dat de president in het script Afro-Amerikaans is?
CE: Ik had er niet echt een sterke reactie bij. Ik denk dat het ‘wishful thinking’ van de schrijvers was [dat Obama verkozen zou worden], maar destijds waren de voorverkiezingen nog gaande en alles wat nog mogelijk. Niemand wist nog hoe de verkiezing uit zou gaan pakken. Obama was nog een buitenbeentje, maar het feit dat hij überhaupt meedeed had een interessant effect op de film. Het heeft beslist het concept van “President Wilson” [gespeeld door Danny Glover red.] als Afro-Amerikaanse president gelegitimiseerd. Het voelde hierdoor niet meer zoveel als een gimmick. Obama werd verkozen tijdens het maken vans de film. Het was een leuke dag voor iedereen.

Deze film laat de verwoesting van vele bekende symbolen in de wereld zien. Heeft u deze als toerist zelf ook mogen aanschouwen?
JC: Ik ben naar Machu Picchu en de pyramides in Egypte geweest. Nadat we de film hadden geschoten en we nog wat laatste interviews hadden gegeven in Cancun ben ik een dag naar Machu Picchu gegaan. Eenmaal aangekomen zijn we de trappen gaan beklimmen en het uitzicht met de maan en de bomen gaf mij een echt spiritueel gevoel. Sterker nog, er was daar een enorme zonnewijzer en kalender die zeer gecompliceerd, maar wel exact was. Dat zet je wel aan het denken over een spirituele kracht die groter moet zijn dan ons allemaal.

Voldeed de ervaring van het bekijken van de uiteindelijke film aan uw verwachtingen?
CE: Er gebeurde zoveel in het script dat ik me niet voor kon stellen, toen ik het script las of wanneer ik er met anderen over sprak, hoe het er uit zou gaan zien. Ik denk dat ik er simpelweg het voorstellingsvermogen niet voor heb. Voor mij was het een heuse ervaring om de film te zien. Ik had simpelweg nog nooit eerder zoiets gezien en ik ben een fervent bioscoopganger. Ik was met stomheid geslagen. Het is een unieke ervaring om een film te zien waar je zelf in speelt en je toch als een complete buitenstaander en onderdeel van het gewone publiek te voelen.

Wat is uw volgende project?
JC: Op dit moment werk ik alleen aan interviews voor 2012. Als ik een goed aanbod krijg wil ik nog wel in een romantische komedie spelen. Je moet zelf een goed verhaal schrijven of afwachten tot je wordt gevraagd voor een project. Je kunt geen slechte scripts aannemen. Tenminste, dat kan wel, maar dan zul je daar geen interviews voor hoeven te geven.

CE: Ik heb een film gemaakt genaamd Salt, geregisseerd door Phillip Noyce. Het is een paranoïde C.I.A. thriller. Ik weet niet of dat de officiële omschrijving is, maar dat is hoe ik het zie. Ik denk dat het geweldig wordt. Angelina Jolie, Liev Schreiber en ikzelf spelen erin. Het filmen vond plaats in New York. De film komt in 2010 uit.

Deel deze pagina

Lees meer

• Vorige: Alles-in-1 vs Losse componenten. Welke keuze?
• Volgende: HDMI - feiten en mythes